Ο ΚΥΜΒΑΛΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ξέρεις κάτι αγάπη μου;
Αγόρευα!

Όταν μου έκοψαν το νήμα της ζωής,
εγώ αγόρευα.

Στην αρχή ήταν τα μάτια
Αυτά έχασα.

Έπειτα, μου κλέψαν τη λαλιά
κι αργότερα, ήρθαν και μου αφάνισαν την ακοή.

Και δεν έφτανε αυτό
Και τις αισθήσεις
Όλες τις αισθήσεις
Μία μία , να τις παίρνουν από μένα.

Να τις τραβάνε
Να τις τραβάνε
Σαν μια τρίχα λεπτή, δεμένη στην καρδιά μου, να την τραβάνε χέρια βρώμικα μα καθαρά και να νιώθω πως μαζί με τον οισοφάγο, στο σκουριασμένο πάτωμα θα συναντήσω την τωρινή ύπαρξή μου.

Και πως να είναι άραγε;
Κόκκινη;
Εύθραυστη;
Ευγενική;
Οπωσδήποτε, ονειρικά πλασμένη.

Ο ήχος της, είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση εκείνης, που ύψωσε πρώτη, τ' αστέρι στον ουρανό.

Σε έναν κύμβαλο σε συναντάω.

- Ο Κύμβαλος - Κική Κωνσταντίνου

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ
#Ονειρεύομαι