Μην με αδικείς.
Οι άνθρωποι δεν έμαθαν να γελάνε μέσα στο Χειμώνα.
Οι νότες δεν εφηύραν το μέλι.
Το πιόνι δεν ξεγέλασε το αντίπαλο.
Οι στρατιώτες δεν κοιμήθηκα, μήτε η κόρη.
Μερόνυχτα έτριβαν τις γυάλινες πέτρες σε εκείνο το ακρογιάλι.
Η φύση, θέλησε να τους εκδικηθεί.
Κανείς δεν τους υπερασπίστηκε.
Μήτε δικαστήριο, μήτε ετυμηγορία.
Μόνο μια τροπή ανίερη
Εξόριστοι δεν έγιναν,
δεν αναζήτησαν τη Νήσο.
Βοήθεια δεν ζήτησαν,
τρόφιμα οι "εύσπλαχνοι", δεν τους έστειλαν.
Αποκόμισαν μονάχα εικασίες.
Μετά από μπόρες και λιμούς, ο ανήρ, όπως εκλέχθηκε να είναι, αναζήτησε εξόδους σε δυσχερή σημεία.
Η Κόρη, έμεινε να λούζει τα μαλλιά της.
Μετά από φλογερά καλοκαίρια, ήρθε στην καρδιά της ένα μπάλο, τραγικό.
Στα κόκκινα την έντυσαν, οι νεαρές κορασίδες της φύσης.
Την θυσίασαν για μια απόρθητη καταιγίδα.
Το σώμα της έγινε φύλλο σφενδάμου και η σιωπή της κόκκινο χρώμα πάθους. Έτσι σιώπησε, έτσι εζησε, έτσι χρωμάτισε την υπομονή. Με πάθος.
Κάποιες φορές, κάτι "ανόητα" παιδιά, τη βλέπουν λέει, να λούζει τα κύματα με ένα απάγκιο αλλότριο.
Δεν είναι δυνατόν...
Δεν θα ήταν δυνατόν...
Οι καταρράκτες σήμερα, στάζουν Κόκκινον
Πάλι Κόκκινον
Η Κόρη, νοστάλγησε τον κόκκινη τιμωρία.
~~ Κόκκινη Τιμωρία - Κική Κωνσταντίνου
Πολύ όμορφο και επιβλητικό θα έλεγα Κική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εικόνες και νοήματα έντονα.
Καλησπέρα κορίτσι μου.
Κική μου καλημέρα, λίγο απαισιόδοξο το μήνυμα των στίχων σου. Χαμογέλα ομορφούλα, θέλω η ομορφιά και το χαμόγελο να βγαίνουν στους στίχους σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή