Μικρό μου Γεράνι,
πεταλούδα που πάλεψες να γίνεις φιόγκος, μέσα σε ένα σωρό, κούφιες θηλιές, γραβάτες.
Προτιμούν οι άνθρωποι, να γίνονται αδρανείς μα όχι να "πετάνε". Πως να αναδυθείς σε μια στεριά που βλέπεις μόνο χώμα; Το νερό, ξεχάστηκε. Υπάρχει, μα ξεχάστηκε. Κανείς δεν βλέπει τις στάλες της βροχής.
Μικρό μου πετράδι,
λευκό φόρεμα που πάλεψες να γίνεις ενδυμασία πένθους. Σε ξεγέλασαν οι μοίρες.
Οι φωνές αλλοιώθηκαν, τα δώρα δεν ήρθαν ποτέ, και οι εκπλήξεις, έγιναν παγίδες. Σκουριασμένες παγίδες. Κι όσο για τα μπαλόνια, γίνανε οξυζενέ. Τα κατάφεραν!
Μικρό μου, ανεμόπτερο: Αφέσου!
Το μέλλον προσδοκώ και ανασαίνω.
Το πολύχρωμο αερόστατο, μας το κλέψανε οι πλάνες. Ήρθε η ώρα, να σε αποχωριστώ.
Μικρό μου πεπρωμένο, ποίημα γίνε,
πέταξε ψηλά, ως ένας φθαρμένος νόμος.
Το δίκαιο, μας ξεγέλασε.
Στα έδρανα οι ξεχασμένες επάλξεις.
Το Δρώμενο, μας καθαίρεσε.
Μικρό μου Αγγελούδι, μεγάλωσε
σαν να γεννήθηκες χθές.
Μικρό μου....
~~ Μικρό μου - Κική Κωνσταντίνου
Εκφράζεις όμορφες σκέψεις σε μία τόσο όμορφη και τρυφερή εικόνα. Μπράβο ομορφούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή