ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ "ΑΥΡΑ" ΜΑΣ

Θεατρικό Ποιητικό Αναλόγιο Μονολόγων Εσωτερικής Αναζήτησης της Κικής Κωνσταντίνου σε Ερμηνεία/Σκηνοθεσία, Τζένης Σακοράφα.
Για δύο μόνο παραστάσεις στο "Εσωθέατρο" (Ακταίου 3 - Θησείο)
Το θεατράκι βρίσκεται πολύ κοντά στην στάση του ηλεκτρικού στο Θησείο. Λιγότερο από πέντε λεπτά με τα πόδια εάν περάσετε μέσα από το παρκάρι δεξιά.
Το εισιτήριο είναι 5€ και η χρονική διάρκεια της παράστασης είναι 70 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Σας περιμένουμε!
Ευχαριστούμε πολύ!

Το θεατρικό αναλόγιο είναι μια σκηνική μορφή που δεν της είχε δοθεί και πολύ ο λόγος στην Ελλάδα. Ωστόσο, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια αυθεντική γνωριμία με τα θεατρικά κείμενα, για την τριβή με τη θεατρική γραφή και την καλλιέργειά της, για την έμφαση στην αθέατη σχεδόν πλευρά του θεάτρου που είναι η λογοτεχνία του θεάτρου, κάτι που σχεδόν συστηματικά αγνοείται. Η ανάγνωση ενός έργου που απευθύνεται σε κοινό, σε κάποιο ακροατήριο, από ηθοποιούς οι οποίοι δανείζουν στο κείμενο τη φωνή τους, αναδεικνύει τη ζωντάνια και την ιδιαιτερότητα της γραφής αυτής, χωρίς να προχωράει στη μορφή την οποία δημιουργεί η μεσολάβηση, το φίλτρο του σκηνοθέτη επάνω στη σκηνή. Από το ίδιο κείμενο μάλιστα μπορεί να προκύψουν τόσες διαφορετικές μορφές σκηνικής επένδυσης του κειμένου ή έμπνευσης της σκηνής από το κείμενο όσοι και οι σκηνοθέτες που καταπιάνονται μαζί του. Είναι το μεταίχμιο του θεάτρου μεταξύ κειμενικής και σκηνικής κατάστασης, πριν από το στάδιο δηλαδή κατά το οποίο το κείμενο αποκτά έναν χωρικό σκελετό (mise en espace) και στη συνέχεια ντύνει ή ντύνεται τεχνικά, ιδεολογικά και εικαστικά στη σκηνή, ανάλογα με την πρόθεση και την αντίληψη του εκάστοτε σκηνοθέτη.

Καταλαβαίνετε λοιπόν φίλοι μου, το πόσο δελεαστική και ελκυστική και ευφάνταστη, ήταν για εμένα η ιδέα, να παρουσιάσω ένα  θεατρικό ποιητικό αναλόγιο. Το θεατρικό αναλόγιο είναι κάτι που έτυχε να συναντήσω το έτος που πέρασε και το λάτρεψα. Το είχα ακουστά αλλά δεν είχε τύχει να το γνωρίσω από ανθρώπους που το έχουν μελετήσει και αγαπήσει και εξερευνήσει, έτσι λοιπόν, η αγάπη μου προς αυτό ήταν μονόδρομος. Το να καταφέρω λοιπόν  να προσθέσω μέσα σε αυτό και τους ποιητικούς μου μονολόγους, με κέντρισε στην στιγμή. Αμέσως ήξερα τι θέλω να κάνω. Τον τελευταίο καιρό στράφηκα προς την θεατρική γραφή, προς τα "μονοσάλονα" όμως, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θέλω να κάνω, που να στραφώ, τι να δημιουργήσω, ό,τι και να σκεφτόμουν, στους μονολόγους κατέληγα. Και εκεί, μετά από συζητήσεις με ανθρώπους τους είδους, είναι πως αυτό το είδος το ήξερα καλά και κατά κάποιον τρόπο το είχα συναντήσει στο παρελθόν. Τι θέλω να πω...

Πάντα έγραφα χωρίς να βάζω ταμπέλες σε αυτό που γράφω, χωρίς να ξέρω που ανήκει, ήξερα μόνο πως είμαι εγώ και πως μου αρέσει. Όταν γράφω νιώθω όμορφα, δυνατή, ότι ανήκω στο φυσικό μου περιβάλλον τέλος πάντων που αυτό ειναι η φαντασία και μόνο. Το όραμα. Δεν ήμουν ποτέ στις λέξεις, στο ρυθμό, στο σύμβολο, στα συναισθήματα, ήμουν πάντα στην εικόνα του νου, στο λεγόμενο φανταστικό. Χωρίς όμως να τον παρατηρώ, ειναι περίπλοκο. Φανταστείτε ότι δεν σκέφτομαι για να γράψω, απλώς γράφω και μετά διαβάζω και εγώ τι έγραψα. Σε έναν άλλο κόσμο, που γουστάρω τρελά, ενίοτε...

Πάντα ένιωθα πως κάπου απευθυνόμουν, σε κάτι αόρατο συνήθως που όμως, είχε και ουσία και σκοπό και υπόσταση. Τελικά πέρασαν χρόνια ώστε να καταλάβω πως τα πρώτα μου εργα ήταν καθαρά ποιητικοί πεζοαφηγηματικοί μονόλογοι και πως αυτό γουστάρω τρελά να γράφω. Μονόλογους. Αθεράπευτους, ποιητικούς μονόλογους. Μπορώ να έχω και τον πεζό λόγο και την αφήγηση και τον συμβολισμό, μπορώ να έχω όλα όσα θέλω να έχω και να απευθυνθώ όπου θέλω χωρίς κανέναν δισταγμό και χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη.

Όλα αυτά λοιπόν με οδήγησαν στο να ακούσω για άλλη μια φορά τα έργα που ήθελαν να ανεβούν και να παρουσιαστούν στο σανίδι με έναν άλλο τρόπο από ότι συνήθως. Σαν κάλος και σωστός και τίμιος υπηρέτης, όφειλα να τα υπακούσω.

Υπήρχε λοιπόν ένα έργο, ένα συγκεκριμένο που ήθελε πάση θυσία να παρουσιαστεί με αυτή την μορφή. Και δεν σας κάνω πλάκα, όσοι με γνωριζουν καλά, ξέρουν πως όντως μιλάω με τα έργα μου, αυτά μου λένε τίτλους, ιδέες κτλ. Ε... αυτό λοιπόν μου έδειξε την Τζένη. Ήθελε την Τζένη, πάει και τελείωσε.

Έτσι λοιπόν, επικοινώνησα μαζί της, μιλήσαμε, γνωριστήκαμε, της είπα την ιδέα, της έστειλα το έργο και κλείσαμε. Το αγάπησε, κάτι που περίμενα βεβαίως γιατί όπως μου είπε ήταν όντως αυτή και κάπως έτσι, ξεκίνησε να στήνεται η όλη ιδέα/διαδικασία. Να σας πω μάλιστα πως ήρθε η σκηνοθεσία και τα απογείωσε. Είδα την πρόβα/ερμηνεία της και μου άρεσε πάρα πολύ.

Στην αρχή, θα παρουσιάζαμε έναν μονόλογο, τελικά και μετά από σκέψεις, προτάσεις, συζητήσεις, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε τρεις και λόγω του αριθμού αλλά και πολλών άλλων παραγόντων που θα υλοποιούσαν (σκηνοθετικά) την ιδέα μας. 
Επειδή όμως εμένα μου αρέσει να ψάχνομαι και διαισθητικά και επειδή μου είχε καρφωθεί το νούμερο τρία στο μυαλό, μετά την επιλογή και κατάληξή μας, έψαξα να δω και τι δείχνει ο αριθμός 3 και ομολογώ πως πολλά από αυτά μου αρεσαν, ειδικά οι δυνάμεις του. Γενικά, διέπεται από το φως. 

Τελικά και για να μην σας τα πολυλέω, φτάσαμε στο σήμερα. Δουλέψαμε τα έργα, αποφασίσαμε ο τίτλος να είναι "Αύρα Γυναικών" και ως διαίσθηση και ως παρουσία και ως σύνδεση ανάμεσα στους τρεις ρόλους, ως μητέρα, ως διάνθιση, ως μέσο, ως πάρα πολλά πράγματα που πιστεύω πως θα δείτε και εσείς ή μάλλον θέλω να πιστεύω πως θα λάβετε.  Στην αρχή, ενικός  αριθμός μιας και η ερμηνεία θα γινόταν από ένα άτομο και έπειτα πληθυντικός αριθμός, επειδή θα δούμε διαφορετικούς ρόλους, προσεγγίσεις και παρουσιάσεις πού όλα όμως, θα ενώνονται και θα μεταφέρονται επι σκηνής με έναν τρόπο που μου άρεσε πολύ, όταν μου το πρότεινε η Τζένη, αλλά και όταν το είδα να το κάνει πράξη. 

Για να είμαι ειλικρινής, είναι ρίσκο να προσπαθήσεις να κάνεις θεατρικό με ποιητική λυρική γραφή γιατί μπορεί να βγει υπερβολικό ή να μοιάζει αστείο, δεν ξέρω, το θεωρώ πολύ δύσκολο και η αλήθεια ειναι πως η Τζενη, σαν σωστή επαγγελματίας, με έκανε να το πιστεύω πιο βαθιά και να αποβάλλω τους φόβους και τους ενδοιασμούς μου. Γιατί από τη μια ήθελα πολύ να γίνει από την άλλη φοβόμουν κι όλη αυτή την δραματοποίηση γιατί όλα ειναι επάνω στην σκηνή ένας άλλος κόσμος και δεν ήξερα πως θα φαίνονται τα έργα μου σε αυτόν τον άλλο κόσμο αλλά επειδή τυχαίνει η Τζενη να έχει σπουδάσει μεν ηθοποιός αλλά ταυτόχρονα ασχολείται και με την ποίηση και με το να απαγγέλει αλλά και με το να γράφει, οπότε μπορούσε να τα δει και να τα νιώσει και από τις δυο πλευρές.

Πάντως, αυτό που ξεχώρισα στην ερμηνεία της Τζένης και μου άρεσε πάρα πολύ, ειναι που σε κάποιες παύσεις της, ενώ δεν μιλά καθόλου, είτε με το βλέμμα είτε με μια κίνηση είτε και με τίποτα, νιώθεις οτι μεταφέρονται στον αέρα λέξεις. Ένιωσα υπερήφανη και συγκινημένη.

Πάντως εκφραστικοί και με λύπη μου σας το λεω, παρατήρησα πως και τα θέατρα λειτουργούν σαν χώροι ενοικίασης ή προσωπικής προβολής αυτών που τα έχουν και πολύ λυπήθηκα. Ευτυχώς οδηγήθηκα στο "Εσωθέατρο" του κυρίου Τάσου Προύσαλη, που τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυε. Ήξερα πως ανήκω εκεί όταν μου ζήτησε να διαβάσει το έργο, κανείς άλλος νωρίτερα δεν το είχε κάνει. Τότε κατάλαβα πως η "Αύρα Γυναικων", εκεί θα μας έδειχνε τους χρωματισμούς και τις διαθέσεις της.

Και οι μέρες πέρασαν φίλοι και αυτό το ΣΚ θα ειναι δικό μας!
Μια αρχή!

Εννοείτε πως ειστε όλοι  καλοδεχούμενοι και προσκεκλημένοι!
Σας περιμένουμε με χαρά!
Την αγάπη μου, έχετε!