Η ΒΡΟΧΗ ΠΑΝΤΑ ΦΕΡΝΕΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ...

Με μελαγχολεί η βροχή, μου δίνει έτσι… μια εσωτερική ώθηση - περι βαθέως – εξομολόγηση.

Με διακατέχει μια ανάγκη να κάνω μια άλλου είδους ανάρτηση,  μια ανάρτηση σαν αυτές που είχα πρωτοξεκινήσει στο μπλοκ μου, πιο προσωπική αν θέλετε. Σκέφτομαι βέβαια πως με αυτές με αγαπήσατε, αλλά σκέφτομαι εξίσου, πως δεν άλλαξα. Μπορεί να εστιάζουν οι τωρινές μου αναρτήσεις σε άλλα σημεία - αυτά που τόσο λαχταρώ και αγαπώ - αλλά σίγουρα, προέρχονται όλες από το ίδιο άτομο, με την ίδια χαρά και αγάπη.

Ο ενθουσιασμός και η τρέλα της υπερβολής δεν άλλαξαν και δεν θα αλλάξουν. Η δέχεσαι τον άλλον όπως είναι ή δεν τον δέχτηκες ποτέ. Και καλύτερα, να μην σε δέχονται οι άνθρωποι που θέλουν σε αλλάξουν, ενώ δεν κοιτάνε τα «χάλια» τους. Γιατί, για τέτοιου είδους χαρακτηριστικά, πρόκειται.

Που λέτε εκφραστικοί, επειδή σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι προσπαθούν να πείσουν ότι είναι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι και μακριά από τη μάζα, εγώ επιλέγω να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να δίνω καμία μα καμία σημασία στις όποιες παραπλανητικές «σειρήνες».

Ένα απλό παράδειγμα.

Τους ενοχλούσαν οι φωτογραφίες που ανέβαζα με τα βιβλία μου και τώρα έχετε δει το φεισμπουκ πως έχει πλημμυρίσει; Είναι αστείο, είναι αστείο κυρίως, όταν το κάνουν αυτοί που το κατηγορούσαν.

Μπορεί ο άλλος να ανεβάζει τις δημιουργίες του, μπορεί να ανεβάζει τον πισινό του, μπορεί να ανεβάζει την μουσική του, μπορεί να ανεβάζει τα φαγητά του, μπορεί να ανεβάζει τις φιλανθρωπίες του αλλά εσύ όχι, δεν μπορείς να ανεβάσεις αυτό που θες. Γιατί; Και απάντηση που να σε καλύπτει, δεν θα πάρεις. Και δεν θα πάρεις γιατί δεν μπορεί κανείς να σου πει τι θα κάνεις στο δικό σου χώρο. Και ξέρετε, έτσι; Όλοι αυτοί – υποτίθεται – πως είναι οι μάχιμοι, οι αγωνιστές της ελευθερίας ενώ στην ουσία προσπαθούν να στην στερήσουν επειδή προφανώς αυτοί δεν πολέμησαν ή δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αυτά που εσύ απέκτησες, είτε ασήμαντα είτε και πιο σημαντικά.

Σε εμένα βασικά ποτέ δεν πέρασε  γιατί είχα την τύχη να φέρω μέσα μου έντονα στοιχεία της παιδικότητας (όχι να  συμπεριφέρομαι σαν μωρό, ούτε να προσπαθώ να το παίξω παιδούλα) οπότε, δεν μου κάηκε ποτέ καρφάκι. Θα κάνω ότι θέλω να κάνω και σε όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δεν νοιαστήκαμε και ποτέ μας. Στο καλό.

Αυτό ήταν μια μικρή παράγραφος, γιατί όλα μαθαίνονται γλυκοί μου άνθρωποι! :)

Και επειδή τυγχάνει να είμαι όντως καλός και ακομπλεξάριστος άνθρωπος (ή να προσπαθώ έστω), σας εύχομαι ολόψυχα κάποια στιγμή να νιώσετε την πληρότητα που νιώθω εγώ ή μάλλον, να την αποκτήσετε, γιατί αυτό είναι το δίκαιο.

Είναι πολύ δύσκολο για μερικούς ανθρώπους να δεχτούν πως κάνουν λάθος, είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούν πως έπεσαν έξω. Είναι πολύ δύσκολο να δουν την ματαιότητά τους αλλά σίγουρα ποτέ δεν ειν’ αργά να δουν τον κόσμο με ζεστό μάτι και τρυφερή καρδιά. Αν μπορούσαμε να είμαστε έστω θετικοί, θα είχαμε γαλήνη.

«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.»

Αλμπέρ Καμύ

Και συνεχίζω εκφραστικοί μου…

          Από τότε που έχασα την γιαγιά μου μου, ενώ έμπνευση είχα, αστείρευτη μάλιστα, δεν είχα θέληση να ασχοληθώ με τίποτα άλλο πέρα από την ποίηση. Με θεράπευε; Δεν ξέρω. Πονούσα τουλάχιστον με έναν  πιο υποφερτό τρόπο, με κάτι γνώριμο, οικείο. Υπήρχε και υπάρχει παντού (η γιαγιά μου). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, είχα αφήσει στην άκρη την ποίηση, ασχολούμουν έντονα με το επόμενο βιβλίο, με τη συγγραφή σεναρίου, με χίλια δυό άλλα πρότζεκτ που ήθελα να ετοιμάσω, έκτος από την ποίηση φυσικά και όταν έχασα την γιαγιά μου «τσακ…» χάθηκαν όλα… ως δια μαγείας και ήρθαν οι στίχοι, το συναίσθημα, το όραμα, μια εσωτερική δημιουργία. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να γράφω στίχους, μικρούς στίχους, μεγάλους στίχους, ολόκληρα ποιήματα, δεν ξέρω, έγινε καταφύγιο, έγινε κάτι άλλο, πάντως όχι όσα ήδη ήταν. Ίσως τώρα να έγινε πραγματική αγάπη. Άδολη ίσως.  Θυμάμαι έντονα, να νιώθω πως είμαι χωμένη ανάμεσα σε στίχους, κυρίως τις πρώτες μέρες. Το σκέφτομαι τώρα και συγκινούμαι. Ξεχώρισα και ένα ποίημα που ονόμασα τα «Τα μαλλιά σου», ήταν για τα μαλλιά της, αυτά τα λίγα που είχε. Πραγματικά, όταν το ολοκλήρωσα, ένιωθα την μυρωδιά της, ξέρετε… όταν λουζόταν. Είναι περίεργο.

          Ξεκίνησα τούτη την ανάρτηση για να σας πάω στο πως δημιουργήθηκε η «Αύρα Γυναικών» αλλά δεν θα το κάνω φίλοι. Θα μείνω εδώ, δεν μου βγαίνει να συνεχίσω, συγκινήθηκα, δεν ξέρω, νιώθω πως αυτή η εξομολόγηση ήταν κάτι ιερό και δεν θέλω να πω κάτι άλλο, να οδηγηθώ αλλού, θέλω να μείνω και να κλείσω εδώ. Δεν γίνεται, θα ακούσω τον εαυτό μου, ο οποίος μου λέει «μέχρι εδώ».

          Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πώς προέκυψε η «Αύρα», η εκδήλωση με τους ποιητές από την  Βόρεια Ελλάδα, κάποια άλλα πρότζεκτ που εν καιρώ ετοιμάζω, αλλά όχι τώρα και όχι έτσι. Οπότε εκφραστικοί μου, επιτρέψτε μου να βάλω την τελεία μου εδώ.

          Να είστε όλοι καλά!