Δεν μας φτάνει η νύχτα, μικρό μου.
Τα πουλιά δεν κρύφτηκαν, το φεγγάρι δεν μάτωσε, τα νυχτολούλουδα δεν σώπασαν και εγώ....
Εγώ πως να σου πω ότι σ' αγαπώ;
Πως να παραδεχτώ ότι η γύμνια των χειλιών σου φωλιάζει στο σκοτάδι;
Πως να σου πω ότι τα νυχτοπούλια κρύφτηκαν;
Πως να φέρω την μαγεία σε ένα κόσμο ερωτικό;
Μήπως ο έρωτας νικάει την μαγεία;
Μήπως την σιωπή την έπνιξαν τα παθιασμένα φιλιά;
Μήπως το πρόσωπό σου είναι η εξιλέωση;
Σε κρατώ, μα σαν ατμός, γίνεσαι σύννεφο.
Σε πενθώ, μα σαν χάδι γεννιέσαι και έπειτα, γίνεσαι βάσανο.
Είναι άραγε η τιμωρία ένα ακόμη παιχνίδι του έρωτα;
Νύφη του αοράτου, απόψε φανερώσουν.
Τα δάχτυλά μου, έγιναν αέρας.
~~ Νύφη του Αοράτου - Κική Κωνσταντίνου
"Είναι άραγε η τιμωρία ένα παιχνίδι του έρωτα;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι Κική μου; σε ποια άδυτα πρέπει να βυθιστεί κανείς για να το βιώσει αυτό ε;
Καλησπέρα κοπέλα μου με τις ποιητικές σου στράτες.
Φιλιά.
Πολύ ωραίο Κική μου. Και ο τίτλος φανταστικός
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ
Τα φιλιά μου