Έτσι ξεκίνησε…
Όλοι γύρω από το τραπέζι
Ανέγγιχτο φαγητό
Όρεξη κανείς
Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, ο φόβος
Όχι, δεν τον θέλω
Μαζί θα οδηγηθούμε στο απώτερο αύριο
Εκεί,
όπου οι αστερίες θα παίζουν ελεύθεροι, το παιχνίδι της αγάπης,
που τα φύκια,
θα λάμπουν άλλοτε ως σκλάβοι και άλλοτε ως σωτήρες, μιας «φυγόποινης» Χαραυγής.
Όλοι στο σαλόνι
Η τηλεόραση να παίζει
Ποιός παρακολουθεί;
Κανείς!
Το αύριο έγινε δυσοίωνο
Κανείς δεν μας εγγυάται το φως της μέρας
Μαζί και χώρια,
πίσω από τοίχους, μέσα από τοίχους,
πάνω στο δώμα,
οι αράχνες μας προκαλούν και μας προσμένουν.
Ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος πια.
Γκρίζος, σαν τα μάτια της γάτας που έφυγε,
που κήρυξε την «αγωνιώδη» Ελευθερία.
~~ Πρώτη Διαδικασία - Κική Κωνσταντίνου
Γεμάτη αγωνία η λυρική σου σκέψη σήμερα Κική μου. Κατανοητό και σεβαστό. Τουλάχιστον βγαίνει με την έκφραση. Την καλησπέρα μου καλή μου φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλυτικός ο λόγος σου, συγκλονιστική η έκφραση της αγωνίας !!! Πολύ μου άρεσε !! Μπράβο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο, δυνατό και κυρίως επίκαιρο...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλησπέρα!
Τα λόγια σου εκφράζουν τον φόβο, την ανησυχία σε αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα!
Θα μπορούσε να λεγόταν και "καραντίνα" το λυρικό αυτό ποίημά σου, Κικάκι! 🌺🌷
ΑπάντησηΔιαγραφή