Χάρτινα λόγια,
καράβια αδέσποτα
σε ωκεανό που ποτέ δεν υπήρξε σε χάρτη.
Σκισμένα πανιά —
όνειρα που δεν πρόλαβαν άνεμο.
Πουλιά με φτερά φθαρμένα
κυκλώνουν την απύθμενη Δύση,
σαν καταδίκη που ντύθηκε προορισμός.
Δεν πετούν — επιμένουν.
Όπως οι λέξεις που δε λέγονται.
Μέσα μου συντρίβονται οι σκέψεις,
μία-μία,
σαν κορίτσια ερωτευμένα
που προσποιούνται τη χαρά,
ελπίζοντας σ’ έναν αέρα-κόλακα
να τις πάρει μακριά —
εκεί που είσαι εσύ.
Εσύ, ο εξόριστος κατακτητής.
Ο μόνος που νίκησε
χωρίς ποτέ να έρθει.
Η καρδιά μου,
ένα μολύβι που δε σβήνει,
σκαλίζει τη σάρκα του εαυτού
και γράφει αντίσταση
με το μελάνι των αντιφάσεών μου.
Κι όμως,
σώπασα.
Ακούς;
— Άκου.
— Απόψε σώπασαν οι ψίθυροι.
Όχι γιατί δεν υπήρξαν.
Αλλά γιατί έγιναν κραυγή
μέσα στη σιωπή.
Οι δυνάστες του τότε
γίναν οι σκιές του τώρα.
Μα δεν φοβάμαι.
Φεύγουν...
Και πριν χαθούν,
σε φωνάζουν.
Σε επιστρέφουν.
Έρχονται σε σένα.
Πάντα σε σένα.
Εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Εκεί που τίποτα δεν τελείωσε.
Κική Κωνσταντίνου
Πολύ ωραίο Κική μου. Τα ποιήματά σου με τις μεταφορές τους και τις εικόνες που χαρίζουν έχουν ανέβει κλίμακα να το ξέρεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά
Αννα μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια! Με τιμάς πραγματικά. Χαίρομαι που τα ποιήματά μου σου άγγιξαν την ψυχή και σου χάρισαν εικόνες. Τα δικά σου λόγια είναι ευτυχία για μένα! Φιλιά πολλά και να έχεις μια υπέροχη μέρα!
ΔιαγραφήΟ οίστρος συνεχίζεται, σε ένα καλοκαίρι που δείχνει τα δόντια του. Σε μια κοινωνία που προκαλεί με τα σκοτάδια της, έχουμε ανάγκη από αληθινό φως και έκφραση ποιότητας. Την καλησπέρα μου, Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή