Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΣ.

Καλημέρα στην όμορφη μπλοκογειτονιά μας!
Ευχομαι να είστε όλοι καλά!

Σήμερα βγήκε ήλιος στα μέρη μου και ο κόσμος πιο χαρούμενος και αμέριμνος βλέπω να περπατά. Φταίει ο ήλιος, φταίει η αρχη της μέρας; Δε ξερω τι ευθυνεται αλλα το καλο ειναι πως οτι κι αν φταιει αυτη τη φορα ειναι για καλο! ;)

Έχω παρατηρήσει πως στις τελευταίες αναρτήσεις μου, ανέφερα και σκεφτόμουν συνάμα τη λέξη ζωή και όλα όσα περιφέρονται γύρω της. Ύστερα θυμήθηκα πως πριν χρόνια, ερχόμενη στο κόσμο των μπλοκ είχα γράψει ενα διήγημα που είχε να κάνει με τη ζωή και πολύ το αγάπησα γράφοντάς το. Έβγαινε έντονα απο μέσα μου, ίσως γι αυτό αισθάνομαι και τώρα όπως τότε...

Νομίζω πως μια καλή συνέχεια των τελευταίων ποστ μου και προς το παρόν ένα σχετικά καλό κλείσιμο για τις αναρτήσεις περι ζωής θα μπορούσε να είναι αυτή η ιστορία την οποία και θα σας παροτρύνω να μη βαρεθείτε να διαβάσετε, είναι λίγο μεγάλη, θα χρειαστεί να πατήσετε επάνω στο διαβάστε περισσότερα για να τη δείτε ολοκληρωμένη αλλά ξέρετε τώρα εσείς, με έχετε μάθει.

Όσοι από εσάς τη θυμάστε από παλιά θα χαρώ να της κάνετε ένα "φρεσκάρισμα!" ;)

Εύχομαι να σας αρέσει και να ταξιδέψετε μαζί της.

Να έχετε μια όμορφη μέρα! Φιλιά Πολλά σε όλους!



          ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ.


           Μια νεαρή, γοητευτική, μελαχρινή γυναίκα γύρω στα 28, βαδίζει παραπατώντας ελαφρά επάνω σε μια κίτρινη πεζογέφυρα.    
            Τα μακριά, πυκνά, μαύρα και ολόισια μαλλιά της ανεμίζουν ελεύθερα στο δροσερό αέρα και κάνουν επιβλητική τη παρουσία της σε όποιον τύχει να υψώσει το βλέμμα του επάνω στη πεζογέφυρα.
            Δείχνει ταραγμένη, θυμωμένη, πονεμένη μα και οργισμένη συνάμα… Οργισμένη με τον ίδιο της τον εαυτό….
            Ξαφνικά σταματάει σχεδόν στη μέση της πεζογέφυρας και ακουμπά με μανία τα χέρια της επάνω στα προστατευτικά κάγκελά της.
            Κοιτάζει σα χαμένη το κενό και δείχνει σα να μη μπορεί να παρατηρήσει τα αυτοκίνητα που τρέχουν με ιλλιγιώδη ταχύτητα μα και τους περαστικούς που βαδίζουν επάνω στο πεζοδρόμιο του κεντρικού δρόμου που απλώνεται μεγαλειωδώς κάτω από τη μικρή αλλά επιβλητική κίτρινη πεζογέφυρα.
            Για πρώτη φορά αφήνει τα δάκρυα που τόση ώρα συγκρατούσε με δυσκολία να κυλήσουν στα μάγουλά της και  στη συνέχεια να καλύψουν το πρόσωπό της.
            Μοιάζει ανακουφισμένη… ναι ανακουφισμένη… μα ξαφνικά, ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα το θολό και σκοτεινό της βλέμμα υποδηλώνει πως η σκέψη της τρέχει κάπου πίσω στο παρελθόν σε κάτι που τη πλήγωσε και τη πονά ακόμη πολύ.
            Και ξαφνικά το μισόκλειστο βλέφαρό της δείχνει πως αρχίζει να θυμώνει πολύ….
            Ναι θυμώνει και εξαγριώνεται!
            Σφίγγει με ακόμη περισσότερη μανία τα δάχτυλά της γύρω από τα κάγκελα της γέφυρας και με μία έντονη σπασμωδική κίνηση σκουπίζει τα δάκρυα που συνεχίζουν να κυλάνε στο πρόσωπό της και το βλέμμα της σκοτεινιάζει και αφήνει ένα παγερό και σκληρό «κρύο» να ξεχυθεί από μέσα του.
            Σφίγγει ακόμη πιο δυνατά τα ιδρωμένα της χέρια γύρω από τα κάγκελα της πεζογέφυρας, με μια απότομη κίνηση κολλάει επάνω της όλο της το σώμα και ανεβάζει αποφασιστικά τα πόδια της επάνω στο κάτω μέρος του προστατευτικού κεκλειδώματος και δείχνει αποφασισμένη για να πέσει στο κενό.
            Καταπίνει με δυσκολία… λες και κάποιος κόμπος συγκρατεί το σάλιο της. Κλείνει τα μάτια της σα να προσεύχεται και αφού ανοίγει τα χέρια της σε ευθεία γραμμή, δείχνει έτοιμη για να κάνει μια βουτιά στο κενό.
            Το τρεμάμενο κορμί της μοιάζει υπνωτισμένο, έτοιμο να υπακούσει στις επιθυμίες της για να «αιωρηθεί» στο κενό… μέχρι τη στιγμή που αρχίζει να δονείται σαν κάποιος να το ξύπνησε…
            Μια χοντρή, κοφτή γυναικεία φωνή της λέει γεμάτη δυναμισμό:
-      Μαρία τί πας να κάνεις;
Η Μαρία ανοίγει έκπληκτη τα μάτια της σα να ξύπνησε μόλις από ένα  κακό όνειρο και καθώς γυρίζει το κεφάλι της προς τα δεξιά, συνειδητοποιεί πως δίπλα της στέκεται μια μαυροφορεμένη γυναίκα γύρω στα 40, της οποία τα χαρακτηριστικά δε μπορεί να τα διακρίνει μιας και που το μεγάλο μαύρο μαντήλι που φοράει στο κεφάλι της αφήνει λίγες πλευρές του προσώπου της να φανούνε.
      Το βλέμμα της… ναι το βλέμμα της είναι το μόνο που μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει!
      Μέσα από δυο όμορφα, μικρά, στρογγυλά, πράσινα μάτια διακρίνεται μια ανείπωτη παγωνιά και σκληράδα….
Η Μαρία κατεβαίνει εκστασιασμένη από τα κάγκελα και πλησιάζει μηχανικά τη μαυροφορεμένη γυναίκα που συνεχίζει να τη κοιτά παγερά μένοντας αμίλητη μα και ακούνητη στη θέση της.
-    Τι θέλετε; Τη ρωτά ευγενικά.
-    Ήρθα να σου δώσω αυτό, αποκρίθηκε σκληρά δίνοντάς της ένα δυνατό και εκκωφαντικό χαστούκι με όλη τη δύναμη του κορμιού της.
                                    -  Γιατί; Ρωτά με τρεμάμενη φωνή, χαϊδεύοντας παράλληλα το κόκκινο πονεμένο μάγουλό της.
-        Τί έκανα; Συνεχίζει να ρωτά με παράπονο.
-        Πας να χαραμίσεις ότι πολυτιμότερο είχες για κάτι που δεν αξίζει! Απάντησε με πυγμή η μαυροφορεμένη κυρία.
-         Δε καταλαβαίνω, αποφάνθηκε έτοιμη να μπήξει τα κλάματα.
-         Ντροπή σου που πας να σπαταλήσεις τόσο εύκολα αυτό που έχεις εσύ τη στιγμή που πολλοί συνάνθρωποί σου παλεύουν καθημερινά για να το αποκτήσουν. Τόνισε ψυχρά η σκληρή φαινομενικά γυναίκα.
-         Τι θέλετε από εμένα; Ποιά είστε; Ρώτησε με λυγμό αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν ανέμελα στο πρόσωπό της.
-         Να καταλάβεις, απάντησε για άλλη μια φορά ψυχρά.
-         Να καταλάβω τι; Ακούστηκε μια φωνή γεμάτη απόγνωση.
-         Πώς θα έπρεπε να ντρέπεσαι που πας να σπαταλήσεις τη ζωή σου που είναι γεμάτη υγεία με αυτό τον απαίσιο τρόπο! Ξέρεις πόσοι συνάνθρωποί σου πασχίζουν καθημερινά να αποκτήσουν  αυτό που εσύ έχεις και είσαι αποφασισμένη να το πετάξεις τόσο εύκολα;
-         Ντροπή σου Μαρία! Συνέχισε να μιλά απότομα κοιτάζοντας τη ψυχρά και παγερά στα μάτια.
-         Εγώ δεν… πρόφερε με δυσκολία.
-         Έλα μαζί μου, της είπε και πιάνοντάς τη σφιχτά από το χέρι τη πλησίασε ξανά κοντά στα κάγκελα της πεζογέφυρας και με μια απαλή κίνηση του χεριού της τη προέτρεψε να ρίξει μια ματιά σε ότι απλωνόταν κάτω από αυτή.
Ο τρόπος που κοιτούσε η Μαρία ήταν παράξενος… Έδειχνε σα να παρατηρεί πρώτη φορά τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους που υπήρχαν κάτω από αυτή τη γέφυρα.
Όντως ένιωθε σα να ήταν η πρώτη φορά που είδε πραγματικά τι επικρατούσε κάτω  από τη πεζογέφυρα. Προηγουμένως κοιτούσε.. μα δεν έβλεπε τίποτα!
Βλέπετε πριν δε κοιτούσε με τα μάτια της… κοιτούσε απλά με την απόγνωση και τη ταραχή της ψυχής της.
-         Βλέπω, απάντησε με ξεψυχισμένη φωνή.
-         Τι βλέπεις; Ερωτήθει.
-         Βλέπω ανθρώπους και αυτοκίνητα! Απάντησε κάπως αμήχανα.
-         Δες καλύτερα! Τη προέτρεψε κάνοντας νεύμα με το χέρι της.
-         Βλέπω σας είπα! Τόνισε δυναμικά!
-         Όχι, δε βλέπεις! Δες καλύτερα! Διέταξε.
-         Τι θέλετε ακριβώς να δω; Σας είπα πως βλέπω!
-         Περιέγραψέ μου τι βλέπεις.
-         Βλέπω ανθρώπους, αυτοκίνητα, δέντρα, φανάρια, σπίτια. Αυτά… τι άλλο θα μπορούσα να δω; Ρώτησε δείχνοντας πως έχει αρχίσει να χάνει τη ψυχραιμία της.
-         Δε βλέπεις καλά! Ξανακοίτα! Πρόσταξε!
-         Τι άλλο πρέπει να δω; Φώναξε δυνατά χάνοντας την υπομονή της.
-         Δες πιο καλά! Πιο καθαρά, πιο βαθιά, πιο «έξυπνα».
-         Δε σας καταλαβαίνω! Ποιά είστε; Τι θέλετε από εμένα; Γιατί με χτυπήσατε; Γιατί μου βάζετε γρίφους; Τι θέλετε να δω; Πείτε μου! Τόνισε με μανία αρπάζοντάς τη σφιχτά από τους αγκώνες.
-         Σου είπα τι θέλω Μαρία! Θέλω να δεις! Απάντησε με το ίδιο βλέμμα και τον ίδιο τόνο φωνής που είχε από τη πρώτη στιγμή που τη πλησίασε.
-         Πώς είναι δυνατόν να ξέρετε το όνομά μου; Ποιά είστε; Τι θέλετε από εμένα; Δε σας καταλαβαίνω! Θα τρελαθώ! Φώναξε πέφτοντας σε παραλήρημα.
-         Λυπάμαι αλλά αν δε θέλεις να δεις… τότε δε μπορώ να σε βοηθήσω! Εγώ σου είπα τι ζητάω από εσένα αλλά εσύ δείχνεις πως δε θέλεις να δεις… Εθελοτυφλείς Μαρία, το ξέρεις; Εθελοτυφλείς! Μάλλον δεν έπρεπε να είμαι σήμερα εδώ, αποφάνθηκε θλιμμένα, αλλάζοντας το τόνο της φωνής της για πρώτη φορά και γυρίζοντας τη πλάτη της έφυγε αφήνοντας τη Μαρία άναυδη, ταραγμένη, κλαμένη, μπερδεμένη και γεμάτη αγωνία να τη κοιτά να απομακρύνεται βιαστικά από κοντά της…
-        Σταθείτε, μισό λεπτό, φώναξε η Μαρία τρέχοντας ξοπίσω από τη μαυροφορεμένη γυναίκα.
-         Τι θες; Τη ρώτησε ψυχρά..
-         Θέλω να με βοηθήσεις να κοιτάξω σωστά! Πραγματικά το θέλω! Θα με βοηθήσεις; Θα το κάνεις αυτό για εμένα; Ρώτησε με λαχτάρα.
-         Εάν το θες πραγματικά θα το κάνω! Γι αυτό βρίσκομαι άλλωστε εδώ σήμερα. Απάντησε για πρώτη φορά ζεστά και το πρόσωπό της έλαμψε και γλύκανε ταυτόχρονα.
Η Μαρία πρόσφερε ευλαβικά το χέρι της στη παράξενη άγνωστη γυναίκα που εισέβαλε τόσο απροκάλυπτα στη ζωή της και περίμενε να δει αν θα την ακολουθήσει.
            Πράγματι, η μυστηριώδης γυναίκα έπιασε απαλά το χέρι της Μαρίας και τη καθοδήγησε με αργά βήματα, πίσω στο μέρος που τη πρωτοσυνάντησε.
-         Δες ξανά! Τη προέτρεψε, με γλυκιά χροιά αυτή τη φορά.
Η Μαρία πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να παρατηρεί προσεκτικά, ερευνώντας σπιθαμή προς σπιθαμή την εικόνα που αντίκριζε κάτω από τη κίτρινη πεζογέφυρα.
-   Λοιπόν τι βλέπεις; Ρώτησε με μισάνοιχτα μάτια μιας και που ο ήλιος είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός επάνω στα πρόσωπά τους.
-  Βλέπω αυτοκίνητα να τρέχουν με ιλλιγιώδη ταχύτητα…. Ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο. Άλλοι δείχνουν αγχωμένοι, άλλοι πάλι βιαστικοί, άλλοι ευδιάθετοι και άλλοι πολύ χαρούμενοι….
-   Δως μου ένα παράδειγμα, τη διέκοψε.
-   Να…  για παράδειγμα αυτή η κυρία που κάθεται στη στάση του λεωφορείου με το λαχανί σακάκι έχει πολύ πλάκα. Μιλάει στο τηλέφωνο και γελάει διαρκώς αλλά οι κινήσεις που κάνει στα χέρια της μου προκαλούν γέλιο. Πλάκα έχει! Αποκρίθηκε αφήνοντας ένα στραβό γελάκι να σκάσει στα χείλη της.
-         Αυτή τη γυναίκα τη λένε Βαλέρια και πριν από ένα χρόνο έχασε το μόλις πέντε μηνών κοριτσάκι της από αναρρόφηση. Ποτέ όμως δε σκέφτηκε να δώσει τέλος στη ζωή της…
-         Ωχ όχι! λυπάμαι! Τη διέκοψε θέλοντας να εκφράσει τη λύπη της.
-         Ποτέ όμως δε σκέφτηκε να δώσει τέλος στη ζωή της όπως εσύ…, αντίθετα πολέμησε πολύ μέχρι να καταφέρει να ξαναβρεί τον εαυτό της και τελικά τα κατάφερε και αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ενός μηνών έγκυος.
-         Αλήθεια; Αυτό είναι πολύ ευχάριστο! Αναφώνησε χαρούμενη, προσπερνώντας τη «μπηχτή» που της είχε ρίξει η μυστηριώδης γυναίκα.
-         Δε το ξέρει ακόμα αλλά σε λίγες μέρες που θα κάνει το τεστ θα το μάθει! Αποφάνθηκε με φυσικό τρόπο η γυναίκα.
-         Δε το ξέρει; Τι εννοείς δε το ξέρει; Πώς είναι δυνατόν να το ξέρεις εσύ και όχι αυτή; Ποιά είσαι; Ρώτησε με δυσκολία και βλέμμα που μαρτυρούσε φόβο.
-         Δεν έχει σημασία πως με λένε, ούτε πια είμαι! Εδώ βρίσκομαι για να μιλήσουμε για σένα! Τόνισε δυναμικά.
-         Κι αν δε θέλω να μιλήσω άλλο για εμένα;
-         Τότε μπορείς απλά να με διώξεις….
-         Διώξε με, τη προέτρεψε μιας και που απάντηση δε πήρε….
-         Δε μπορώ να σε διώξω… όχι ακόμα τουλάχιστον, ψέλλισε αμήχανα.
-         Βλέπεις το αγοράκι που κάθεται στο αναπηρικό καροτσάκι; Ρώτησε η άγνωστη γυναίκα.
-         Ναι το βλέπω…
-         Γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα που όμως ποτέ δε τους επέτρεψε να σταθούν εμπόδιο στη ζωή του! Πέρασε πρώτος στο πανεπιστήμιο της φιλοσοφικής και επιπλέον είναι και χρυσός ολυμπιονίκης στο μπασκετ της Παραολυμπιάδας.
-         Πράγματι έχω ακούσει για τη μεγάλη δύναμη ψυχής που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι! Του αξίζουν όλα αυτά! Αποφάνθηκε σκεπτική.
-         Βλέπεις τη ξανθιά κοπέλα με το ροζ φουλάρι που βγήκε μόλις από τη σωμών πολυκατοικία;
-         Ναι τη βλέπω….
-         Είναι μόλις 19 χρονών και  πριν τρεις μήνες έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού.
-         Τόσο μικρή; Μα πώς; Ρώτησε ταραγμένη.
-         Η ηλικία δυστυχώς δε παίζει ρόλο σε θέματα υγείας. Όπως σου είπα το έμαθε πριν από τρεις μήνες κι όμως ποτέ της δε σταμάτησε να το παλεύει… ποτέ δε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη μάχη.., αντίθετα πείσμωσε και έβαλε τα δυνατά της για να νικήσει και  στο τέλος θα νικήσει! Είπε με σιγουριά!
-         Το εύχομαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου! Μα εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά; Πώς μπορεί να τα ξέρεις; Μήπως όλα αυτά που μου είπες δεν ισχύουν αλλά μου τα λες απλά για να με παρηγορήσεις; Ρώτησε καχύποπτα η Μαρία.
-         Να σε παρηγορήσω; Όχι φυσικά! Να σε ξυπνήσω και να σε μαλώσω θέλω γι’ αυτό που πήγες να κάνεις! Απάντησε δυναμικά αποκτώντας ξανά το ψυχρό βλέμμα που είχε στην αρχή της γνωριμίας τους.
-         Έκανα λάθος ε; Άφησα τις αδυναμίες μου να με οδηγήσουν εδώ χωρίς να σκεφτώ πως καθημερινά τόσοι συνάνθρωποί μου παλεύουν και αντιμετωπίζουν καθημερινώς τις δικές τους. Τόνισε θλιμμένα σκύβοντας το κεφάλι της.
-         Αυτό που πήγες να κάνεις δεν ήταν απλά ένα λάθος, ήταν μια τρέλα! Το λάθος διορθώνεται, η τρέλα όμως αν την αφήσεις να σε καθοδηγήσει για πολύ, θα σε οδηγήσει σε δύσβατα μονοπάτια…
-         Έχετε δίκιο! Θεέ μου, τι πήγα να κάνω, αναρωτήθηκε κοιτώντας τον ουρανό.
-         Πήγα να σκοτώσω τόσο εύκολα από πού έχω και που άλλοι πασχίζουν καθημερινά για να αποκτήσουν… Αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν απέναντί μου τώρα, άραγε τι θα μου έλεγαν; Θα με λυπόντουσαν;
-         Μάλλον θα σε συμπονούσαν και θα έκαναν αυτό που έκανα μόλις τώρα εγώ! Θα σου έδειχναν το πραγματικό κόσμο…
-         Αισθάνομαι ντροπή, το πιστεύετε; Αισθάνομαι ντροπιασμένη και αδύναμη συνάμα.
-         Τουλάχιστον αισθάνεσαι και αυτό είναι ζωή! Θα πονέσεις, θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα προβληματιστείς, μα πάνω απ’ όλα θα ΖΗΣΕΙΣ! Αποφάνθηκε χαμογελώντας τρυφερά και της έσφιξε δυνατά το χέρι θέλοντας να της δώσει δύναμη.
-         Σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου! Σήμερα πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής, ένα μάθημα που ήξερα ότι υπήρχε, είχα ακούσει να μιλάνε γι’ αυτό μα ποτέ δε το είχα διδαχθεί σωστά! Μέχρι σήμερα φυσικά που το κατανόησα πλήρως και υπόσχομαι να μη το ξεχάσω ποτέ! Τόνισε συγκινημένη τη στιγμή που βυθιζόταν γλυκά στην αγκαλιά της μαυροφορεμένης γυναίκας και έκλεισε τα μάτια της θέλοντας να νιώσει τη γαλήνη να πλημμυρίζει όλο της το κορμί.
-         Μη ξεχάσεις ποτέ τα τελευταία σου λόγια! Μη τα ξεχάσεις ποτέ! Ακούστηκε η γλυκιά φωνή της πρώην παγερής γυναίκας.
-         Πώς μπορώ να ανταποδώσω το καλό που μου έκανες; Ρώτησε ανοίγοντας τα μάτια της για να διαπιστώσει πως η γυναίκα που κρατούσε αγκαλιά είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης και αγκάλιαζε πια κυριολεκτικά τον αέρα.
Έψαξε τριγύρω της σα χαμένη μα πουθενά δε φαινόταν πια η μορφή της μαυροφορεμένης γυναίκας…
-         Πού είσαι; Πού πήγες; Γιατί έφυγες έτσι ξαφνικά; Ούτε το όνομά σου δε μου είπες…, φώναξε απεγνωσμένα μα απάντηση δε πήρε καμιά.
Κι εκείνη τη στιγμή ήρθε στο μυαλό της η εικόνα της μυστηριώδης γυναίκας που πριν λίγα λεπτά της είχε πει πώς δεν έχει σημασία το όνομά της κι από πού ήρθε γιατί βρισκόταν εκεί για να μιλήσουν μονάχα για το πρόβλημα της Μαρίας…
-         Αυτός ήταν ο σκοπός της και τον πέτυχε! Μονολόγησε αφήνοντας ένα γαλήνιο χαμόγελο να φωτίσει τα κόκκινα χείλη της.
Κατευθύνθηκε βιαστικά προς τις σκάλες της πεζογέφυρας και χαμογέλασε ευγενικά καθώς είδε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να ανεβαίνει τις σκάλες πιασμένο αγκαζέ.
Μπήκε μέσα στο πρώτο ζαχαροπλαστείο που συνάντησε και παρήγγειλε το αγαπημένο της παγωτό, θέλοντας να το κάνει δώρο στον εαυτό της που τόσο καιρό του το στερούσε, λόγω εξαντλητικής δίαιτας.
-         Θα ήθελα ένα παγωτό χωνάκι…, το μεγάλο χωνάκι παρακαλώ, με βανίλια, φράουλα, φιστίκι και από πάνω θα ήθελα να μου ρίξετε ζεστή σοκολάτα γάλακτος, αποκρίθηκε χαμογελώντας γλυκά.
-         Μάλιστα! Απάντησε η ευτραφής γλυκιά υπάλληλος και τη κοίταξε λίγο περίεργα… κάνοντάς τη να καταλάβει πως κάτι υπήρχε στο πρόσωπό της.
-         Έχω κάτι στο πρόσωπό μου; Ρώτησε πληρώνοντας το παγωτό της.
-         Να… ξέρετε… το μάγουλό σας είναι λίγο κόκκινο. Είναι σα να σας χαστούκισε κάποιος…, πρόφερε αμήχανα η υπάλληλος και τη προέτρεψε  με το χέρι της να κοιτάξει πίσω της στο ξύλινο καθρέπτη του ζαχαροπλαστείου.
Η Μαρία κοίταξε το είδωλό της να καθρεπτίζεται στο καθρέπτη και διαπίστωσε πως πράγματι στο μάγουλό της διαγράφονταν ανθρώπινες δαχτυλιές….
Δεν υπήρχε αμφιβολία… Κάποιος ή κάποια την είχε χαστουκίσει όντως δυνατά.
Σάστισε για λίγα λεπτά μα στη συνέχεια χάιδεψε απαλά το μάγουλό της και χαμογέλασε γαλήνια.
-         Έχεις ακουστά για τα χαστούκια της μοίρας; Ρώτησε ξαφνιάζοντας την υπάλληλο.
-         Όχι… απάντησε σαστισμένα.
-         Ούτε και εγώ είχα… μέχρι σήμερα φυσικά! Αποφάνθηκε χαμογελώντας.
-         Δε καταλαβαίνω…, της απάντησε η υπάλληλος.
-         Να… κάποιες φορές επιβάλλεται να τα «φάμε» για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τα πολύτιμα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας! Τόνισε δυναμικά και παίρνοντας τα ρέστα της έφυγε βιαστικά.
Βγήκε από το ζαχαροπλαστείο και κατευθύνθηκε γοργά προς το σπίτι της, απολαμβάνοντας το παγωτό της συντροφιά με ένα τραγούδι που έπαιζε από νωρίς στα ηχεία του δρόμου που είχαν εγκαταστήσει από το πρωί οι υπάλληλοι του δήμου για να τιμήσουν την ημέρα υπέρ της ΖΩΗΣ!!!


Και επειδή έχω σκετικά καλή μνήμη και θυμάμε πως τότε είχα κλείσει αυτή την ανάρτηση με ένα τραγουδάκι θα σας το βάλω ξανά για να είναι σα να μην έχουν αλλάξει πολλά απο τότε!


Να είστε όλοι καλά και να έχετε μια όμορφη μέρα! <3

Σχόλια

  1. ΚΑΛΗΜΕΡΑ Κική! Και σε μας, σήμερα βγήκε ο ήλιος και μας λούζει με το φως του, μετά τις κάπως τελευταίες 2 κρύες ημέρες! Υπέροχη η Ιστορία σου! Πόσες αναρτήσει έχω γράψει κι εγώ που αναφέρομαι στη Ζωή; Γενικα΄πολύ την "μελετάω" αλλά μου βγαίνει έτσι απλά! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλημέρα Μαράκι μου! Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορια και κυριως πως ο ηλιος λουζει και εσας σημερα. Χρειαζοταν γιατι ειχε αρχισει να κανει καλο κρυουλακι. :)

    Ειναι λογικο να ασχολουμαστε τοσο με τη ζωη, να την αναλυουμε, να την ερμηνευουμε, να εμπνεομαστε, γενικα να κανουμε κατι απο αυτη γι αυτη. Ειναι λογικο να υπαρχουν τετοιες αναζητησεις ολων μας. Θεωρω πολυ δυσκολο να μην αναλογιζετε γυρω απο αυτα ο ανθρωπινος νους. Ειναι μερος του η ζωη οποτε θελει δε θελει να αναλογιστει οσα πρεπει. Το θεμα ειναι να βγαινει και κατι καλο μεσα απο ολα αυτα. Να μαθαινουμε και να γινομαστε καλυτεροι θα ελεγα το κυριοτερο.

    Να εισαι καλα φιλη μου! Ευχαριστω που περασες! Φιλια πολλα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Κική μου!! Μου άρεσε πολύ το διήγημά σου!! Δείχνει τόσο ζωντανά την αξία της ανθρώπινης ζωής....μπορεί να αποτυπώνει στην κυριολεξία το χαστούκι της μοίρας στο μάγουλο μα τα πραγματικά χαστούκια βρίσκονται σε αυτά που είδε μπροστά της!! Αναρωτιέμαι μόνο αν η ηρωίδα θα συνέχιζε να βλέπει τα ίδια και την επόμενη μέρα!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα Παρασκευη μου! χαιρομαι που σου αρεσε το διηγημα και χαιρομαι περισσοτερο που ειδες εκεινα τα αλλα χαστουκια που αποτυπωνονται σε αυτα που ειδε μπροστα της και οχι στο μαγουλο. εκεινο ειναι τα σημαντικοτερα! :)

      εχεις δικιο να το αναρωτιεσαι αυτο και πιθανο πολλοι ακομη ανθρωποι να αναρωτιουνται το ιδιο. ομως θελω να πιστευω πως συνεχιζουν να βλεπουν τα ιδια και την επομενη μερα. η δικη μου τουλαχιστον ηρωιδα ειμαι σιγουρη πως δε τα ξεχασε ποτε. τωρα για τους αλλους ευχομαι να το καταφερουν! ολοι απελπιζομαστε μα παντα πρεπει να εχουμε καθαρο νου να σκεφτουμε σωστα. να προσπαθουμε τουλαχιστον και οχι να τα παραταμε.

      φιλια πολλα φιλη μου!

      Διαγραφή
  4. Θα περάσω το βραδάκι ναι;
    Φιλάκια και καλή σου μέρα Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ενταξει Αριστουκο μου, οποτε μπορεις!
      φιλιακια πολλα! ομορφη μερα και σε σενα ευχομαι! <3

      Διαγραφή
  5. μια ιστορία που πολλοί θα είχαν την ανάγκη να διαβάσουνε!
    όμορφη μέρα για όλους μας μικρό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κίκή μου, τί όμορφο διήγημα!
    (Η ζωή έχει το μαγικό χάρισμα και μας εμπνέει!)
    Κι εδώ ήλιο έχουμε αλλά δεν κάνει ιδιαίτερη ζέστη... Μάλλον δροσούλα θα το χαρακτήριζα!
    (Για να συνεχίσω με τα χθεσινά υποκοριστικά!)
    ;-)
    Καλημέρα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!!! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!! ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα Σοφια μου! ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια! μακαρι να το διαβασουν πολλοι ανθρωποι και εγω αυτο θα ηθελα! :)


      να εισαι καλα φιλη μου! φιλια πολλα και να πω πως αγαπω πολυ την ομορφη πολη σας! :)

      * εχεις κι εσυ μπλοκ; αν ναι στειλε μου το λινκ σου γιατι πατησα επανω στο ονομα σου και εβγαλε το google+ στο οποιο μπερδευομαι πολυ.

      φιλια πολλα γλυκια μου! <3

      Διαγραφή
    2. ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ.ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΩΣΤΕς ΑΝΑΡΤΗΣΕΙς ΠΡΟΣΠΑΘΩ.

      Διαγραφή
    3. ενταξει Σοφακι μου! θα ερθω να σε βρω! να εισαι καλα! φιλια πολλα! <3

      Διαγραφή
  8. Γνωρίζω κάποιους που η μοίρα θα έπρεπε να τους ρίξει κάνα μπερντάκι την ώρα που έπρεπε, αλλά ας μην γίνομαι τόσο κακιά. Άλλωστε ακόμα πληρώνουν την τότε ανοησία τους.
    Όμως όσο κι αν είμαι κατά στην αυτοκτονία, άλλο τόσο υπέρ είμαι στην ευθανασία (υπό προϋποθέσεις). Δεν θέλω να ξεφύγω άλλο από αυτήν την όμορφη ιστορία που μας ανάρτησες, γι' αυτό και δεν θα αναλύσω περαιτέρω τις συγκεκριμένες απόψεις μου.
    Θα μείνω στο ότι μου άρεσε που το "χαστούκι της μοίρας" βρήκε ακριβέστατη διατύπωση σε αυτό το όμορφο και περιγραφικό κείμενό σου. Δεν ξέρω αν η ζωή είναι όμορφη, όμως είναι σίγουρα έντονη. Το θέμα είναι να έχουμε μια ζωή γεμάτη, από διάφορα που θα βρούμε στο δρόμο μας. Ναι σίγουρα υπάρχουν άσχημα, αλλά υπάρχουν και καλά. Θα πέθαινα από ανία αν όλα ήταν ένα "ίσωμα", χωρίς συναισθηματικές διακυμάνσεις, χωρίς "κίνηση" και ροή γεγονότων.
    Να είσαι καλά Κικίτσα μου! Πολλά πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φιλη μου το θεμα που ανεφερες σχετικα με την αυτοκτονια και την ευθανασια υπο προυποθεσεις ειναι μεγαλο και ομολογω πως δεν το ειχα σκεφτει ποτε. με επιασες εντελως απροετοιμαστη. θα μπορουσαμε να πουμε πολλα αλλα θα ξεφευγαμε και επισης δεν εχω πληρης γνωμη επι του θεματος διοτι δεν το εχω σκεφτει ποτε.

      χαιρομαι που σου αρεσε η ιστορια. να εισαι καλα αγαπημενη μου φιλη! φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή
  9. κι όμως,υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ακομα και μετά το χαστούκι της μοίρας συνεχίζουν να κάνουν τα ιδια όπως και πρώτα!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το ξερω και στεναχωριεμαι και ας ξερω πως υπαρχουν πολλοι λογοι που συμβαλλουν σε αυτο... ειναι ενα θεμα που επιδεχεται μεγαλη αναλυση... δε θα πω κατι αλλο θα μεινω απλως στην ιστορια... μεχρι εκει.

      να εισαι καλα Νασια μου! φιλια πολλα!

      Διαγραφή
  10. Κι όμως Κική μου, πολλοί δεν καταλαβαίνουν την αξία της ζωής......
    Της ζωής των άλλων συνήθως......

    Πολύ ωραίο τι διήγημα!!!

    Φιλάκια πολλά, καλή σου μέρα:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. της ζωης των αλλων συνηθως..... μα ποσο δικιο εχεις σερενατα μου!!! καλα εκανες και το διατυπωσες αυτο!!!!

      χαιρομαι που σου αρεσε!

      να εισαι καλα γλυκια μου! φιλακια πολλα! καλημερα και σε σενα!!!

      Διαγραφή
  11. Πολύ διδακτική η ιστορία σου!
    την χρειαζόμουν αυτή την ιστορία...
    η ζωή έχει χρώμα λοιπόν...
    φιλακιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαιρομαι που σου αρεσε κοπελα μου! χαρα μου να το ακουω απο σενα που μοιραζεσε μαζι μας τοσες ομορφες ιστοριες.

      ναι εχει χρωμα και θαρρω πως ειναι χρυσαφι! ;)

      φιλακια πολλα καλη μου! <3

      Διαγραφή
  12. Μακάρι όλα τα χαστούκια της μοίρας να είχαν αυτό το αποτέλεσμα. Εξαιρετικό το κείμενό σου.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω πολυ Ελενη μου για το γενναιοδωρο μυνημα σου! να εισαι καλα! φιλακια πολλα! <3

      Διαγραφή
  13. Μακάρι κάθε φορά που η τρέλα είναι ο σύμβουλός μας, να είχαμε κάποιον να μας ρίξει ένα τέτοιο χαστούκι και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα..
    Δυστυχώς, πρέπει πολλές φορές, εμείς οι ίδιοι να γίνουμε αυτό το χαστούκι της επαναφοράς στην πραγματικότητα διότι δεν υπάρχουν πάντα τα χέρια τριγύρω μας..
    Κική μου, πολύ μου άρεσε η ιστορία σου! Η ζωή είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα, αν όχι το μεγαλύτερο, που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως! Κάτι που όπως και πολλά άλλα πράγματα, τα ξεχνάμε...
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω παλομιτα μου για την επισκεψη και το ζεστο σου σχολιο! να εισαι καλα!!

      και μου αρεσε που τονισες πως πρεπει να ειμαστε οι ιδιοι τα χαστουκια μας! :)

      φιλακια πολλα πολλα και σ ευχαριστω απο καρδιας που εισαι παντα εδω για μενα! <3

      Διαγραφή
  14. Δυστυχώς, σκοτώνουμε την ίδια μας τη "ζωή" με ανάλαφρες αυταπάτες!
    Δεν μαθαίνουμε από τα πάθη μας δυστυχώς. Η ιστορία σου καταπληκτική, σου έχω πει, η πένα σου είναι πολύ δυνατή! Τα φιλιά μου!!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερινα μου ευχαριστω παρα πολυ για το σχολιο σου, γενναιοδωρο και πολυ γλυκο εκ μερους σου! Σ ευχαριστω ολοψυχα! να εισαι καλα! φιλακια πολλα! <3

      Διαγραφή
  15. Κορίτσι μου έχεις γράψει ένα από τα ωραιότερα αφηγήματα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Είναι τόσο αληθινά γραμμένο αλλά και τόσο παραστατικά, ακόμη και το ξαφνικό χαστούκι που έφαγε η Μαρία από την "μυστηριώδη κυρία" είναι δοσμένο με την λιτότητα που κάνει την σκηνή ακόμη πιο έντονη. Ομολογώ ότι ήταν ένα μάθημα ζωής τούτο διήγημα. Ας κοιτάμε και λίγο γύρω πριν αρχίσουμε να μεμψιμοιρούμε για τις δικές μας κακουχίες! ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλε μου Χριστοφορε σ ευχαριστω απο καρδιας για τα καλα σου λογια! παντα εισαι γενναιοδωρος μαζι μου ειναι νοιωθω πολυ χαρα οταν ακουω τοσο καλα λογια απο εσενα!

      να εισαι καλα και παντα να μας γεμιζεις με τις ομορφες ιστοριες σου!

      να εχεις μια ομορφη μερα ευχομαι ολοψυχα! :)

      Διαγραφή
  16. Τι όμορφη ιστορία!! Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το ταλέντο να σε ταξιδεύουν με την πένα τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος ένιωσα λες και ήμουνα μέσα στην ιστορία, λες και έβλεπα τις δύο γυναίκες μπροστά μου!! Συγχαρητήρια κορίτσι μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω παρα πολυ κοπελιτσα μου! χαιρομαι που αισθανθηκες ετσι και που με τα ομορφα λογια σου με εκανες να χαρω περεταιρω. να εισαι καλα και να περνας ομορφα στη ζωουλα σου ευχομαι ολοψυχα! φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή
  17. ευτυχώς... υπαρχουν κι οι αισιόδοξες ιστορίες!! γεια σου καλή μου!!με τα ωραία σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μπράβο Κική μου! Καταπληκτική η ιστορία σου, μαθήματα ζωής..
    Κάτι με παρόμοιο νόημα είχα γράψει πρόσφατα.. Συνέχισε έτσι!! Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημερα Κατερινακι μου!
      Σ ευχαριστω πολυ!
      Να εισαι καλα!
      Φιλακια! <3

      Διαγραφή
  19. Νυστάζω και δεν μπορώ να κλείσω τον υπολογιστή και να βγω από το "σπιτάκι" σου. Αρμένικη βίζιτα και συνεχίζω απτόητη..χαχαχα ΥΠΕΡΟΧΟ-ΔΥΝΑΤΟ το διήγημά σου. Το είπα, το λέω και θα το ξαναπώ, είναι μοναδική η πένα σου, με ταξιδεύει, με βάζει μέσα σε κάθε ιστορία, μα το κυριότερο μου δίνει πολύ δυνατά "Χαστούκια" για να ξυπνήσω. Στην καθημερινότητα κάπου χάνουμε τα αληθινά νοήματα, ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι με το ταλέντο τους να τα μοιράζονται μαζί μας.
    Ζωή= κίνηση, αγάπη, χαρά, λύπη, πόνος, αγωνία, ξεγνιασιά, χορός. τραγούδι, σιωπή, μοναξιά, κτλ κτλ
    Ζωή= χάρισμα
    Δεν το αποκτήσαμε, μας δόθηκε, άρα με ποιο δικαίωμα το αφαιρούμε μόνοι μας;
    Σε χαιρετώ ένα χρόνο μετά την ανάρτηση.
    Φιλάκια πολλά!
    Σ'ευχαριστώ για ότι μου δίνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να πω εγω τωρα!
      Με εχεις κατασυγκινησει!
      Οτι και να πω θα ειναι λιγο!
      Ειλικρινα!
      Σ ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου!
      Ευχομαι οτι καλυτερο για σενα φιλη μου!
      Ευχαριστω για ολα! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να