Ο ΝΤΕΝ ΚΑΙ Η ΕΛΙΟΤ! ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙΑ! :)

Καλησπέρα στη βραδινή μου μπλοκογειτονιά. 

Είπα να σας αποχαιρετήσω και να ευχηθώ καλό βράδυ συντροφιά με ένα παιδικό παραμυθάκι που είχα γράψει πριν πάρα πολύ καιρό στο μπλοκ και επειδή είναι το πρώτο που είχα γράψει και ανεβάσει τότε, το άφησα δίχως να του κάνω καμία αλλαγή γιατί για μένα η αυθεντική ουσία των πραγμάτων μπορεί να κρύβεται πίσω απο λάθη αλλά δε παύει την ίδια στιγμή να φαίνεται!

Θέλω να πω πως θα μπορούσα άνετα να του κάνω κάποιες αλλαγές και να το εμπλουτίσω κάνοντάς το ομορφότερο, όμως η αξία που έχει τώρα για μένα δε θα είναι η ίδια και λογω του οτι το αγαπώ πολύ θέλω να το αφήσω έτσι μέχρι κάποια στιγμή να νοιώσω πραγματικά την ανάγκη να το επεξεργαστώ.

Γενικά κάνω ότι μου "κατέβει" οπότε "μη μασάτε" που σας μιλάω έτσι, αν δε το κάνω δε θα είμαι εγώ και τότε θα έχω νευρα με τον εαυτο μου. Για να ειμαι καλά θα γράφω μιλώντας και όποιος μπορεί ας καταλάβει!

Το παραμυθάκι αυτό έλεγα να το αναρτήσω αύριο αλλά γιατί να το αφήσω για αύριο αφού μπορώ να το κάνω σήμερα; (Μα τι παράξενος άνθρωπος που είμαι).

Εντάξει, πέρα απο τους αστειεισμους μου γιατι μεσω της γραφής νοιωθω καλα πριν λιγο εμαθα μια ασχημη ειδηση που με στεναχωρησε. Παρ ολα αυτα η ζωη συνεχιζεται και οσο πιο γλυκια τη κάνουμε τόσο περισσότερο την απολαμβάνουμε!

Τουτη την ιστοριούλα των δυο μικρων μου δελφινιων θα τη αφιερωσω, μα που αλλου φυσικά; Στο αγαπημενο μας ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ με την ευχη να τα αγαπησει οσο αγαπώ εγω το μπλοκοσπιτακι της μα και τον ανθρωπο, το γλυκο μαλλον ανθρωπο που φαινεται πως εχει ως σπιτονοικοκύρη! :)

Να έχετε ένα όμορφο και άκρως παραμυθένιο θα έλεγα βράδυ! 

* Επειδή είναι λίγο μεγάλο πατήστε πάνω στο Διαβάστε Περισσότερα! (Ξέρετε τώρα εσείς!)

Ο Ντεν και η Έλιοτ:

Τα δελφίνια των ανθρώπων.

            Μια φορά κι ένα καιρό μέσα σε μια τεράστια γαλάζια λίμνη κατοικούσαν δυο πανέμορφα δελφίνια, ο Ντεν και η Έλιοτ. Τους άρεσε πάρα πολύ να κολυμπούν παρέα στα κρυστάλλινα νερά της γαλάζιας λίμνης και πολλές φορές όταν έβλεπαν κάποιο πλοίο να περνάει από τα λημέρια τους έβγαιναν τρέχοντας στη επιφάνεια της λίμνης και άρχιζαν να κάνουν κωλοτούμπες από τη χαρά τους που έβλεπαν από κοντά ανθρώπους που τόσο πολύ τους αγαπούσαν.

            Μια ημέρα που φαινομενικά δεν είχε καμία διαφορά από τις υπόλοιπες, ένα μεγάλο υπερπολυτελές καράβι που πέρναγε από εκεί, δέσποζε καμαρωτό επάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.

            Ο Ντεν και η Έλιοτ που κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα στο βυθό της θάλασσας, άκουσαν το γνώριμο για αυτούς ήχο σφυρίγματος του καραβιού και αμέσως πετάχτηκαν χαρούμενα από τον ύπνο τους για να ανέβουν να δώσουν το παρών στην επιφάνεια της θάλασσας θέλοντας να συναντήσουν τους ανθρώπους, οι οποίοι πάντοτε έδειχναν πολλοί χαρούμενοι όταν τα κοιτούσαν και τους πετούσαν λίγο ψωμάκι για να τα ταΐσουν θέλοντας να τα ευχαριστήσουν για τις πανέμορφες κωλοτούμπες τους.

            Έτσι λοιπόν και εκείνη την ημέρα ανέβηκαν τρέχοντας στην επιφάνεια της λίμνης για να συναντηθούν με τους ανθρώπους που τόσο πολύ τους είχαν λείψει μιας και είχε πολύ καιρό να περάσει από εκεί κάποιο καράβι…

            Δυστυχώς όμως όταν ανέβηκαν στην  επιφάνεια τους περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη Οι άνθρωποι, παρ’ όλο που ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο κατάστρωμα του πλοίου, με το που είδαν την ύπαρξη των δελφινιών όχι μόνο δε τους χαμογέλασαν όπως συνήθιζαν να κάνουν άλλες φορές αλλά αντίθετα άρχισαν να προσπαθούν να τα απομακρύνουν από  κοντά τους, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες τη στιγμή που τους μιλούσαν πολύ άσχημα επειδή δεν έφευγαν από δίπλα τους.

            Τα δυο πανέξυπνα δελφίνια κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι δε χάρηκαν με τη παρουσία τους αλλά πίστευαν ότι τους έκαναν πλάκα και δε τα εννοούσαν, βλέπετε είχαν συνηθίσει τόσο καιρό να παίρνουν αγάπη και φροντίδα από αυτούς και όχι περιφρόνηση, αλλά δυστυχώς οι σημερινοί άνθρωποι ήταν πολύ ενοχλημένοι με τη παρουσία τους εκεί και φρόντισαν να τους το δείξουν!!!

            Η Έλιοτ που ήταν περισσότερο δεμένη με τους ανθρώπους μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι υπάρχει και αυτή η «φουρνιά των ανθρώπων» άρχισε να κάνει κωλοτούμπες στο νερό προσπαθώντας να τους κάνει να γελάσουν μαζί της και να την αγαπήσουν όπως είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, αντί όμως γι’ αυτό δέχτηκε επίθεση από αυτούς, οι οποίοι πετώντας της ότι φαγώσιμο κρατούσαν στο χέρι τους την έκαναν να φοβηθεί, να τρομάξει και να φύγει από κοντά τους κλαίγοντας.

            Ο Ντεν ακολούθησε αμέσως την Έλιοτ στο βυθό και τη βρήκε να καθισμένη μέσα σε μια υπόγεια σπηλιά στην οποία έπαιζαν από τότε που οι δύο τους ήταν μωρά.

            Ανακουφισμένος που τη βρήκε εκεί, τη πλησίασε, κάθισε δίπλα της και τη ρώτησε σιγανά:

-         Κλαις;

-         Γιατί μας φέρθηκαν έτσι Ντεν; Τι τους κάναμε; Εμείς να παίξουμε θέλαμε μαζί τους και όχι να τους κάνουμε κακό, αναρωτήθηκε κοιτάζοντας τον κατάματα.

-         Ίσως μας φοβήθηκαν. Προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη πράξη των ανθρώπων.

-         Μπα… να μας διώξουν ήθελαν! Αλλά γιατί τι τους κάναμε; Τον ρώτησε με πίκρα.

-         Τίποτα δε τους κάναμε απλά δεν ήθελαν να παίξουν μαζί μας. Αυτό είναι όλο. Προσπάθησε να τη παρηγορήσει.

-         Μήπως έπαψαν να μας αγαπάνε ή μήπως δε μας αγάπησαν ποτέ; Ρώτησε η Έλιοτ με ψυχρή φωνή.

-         Θυμάσαι τον Αρτέμη; Ρώτησε ο Ντεν με μάτια που έλαμπαν από μια γλυκιά νοσταλγία.

-         Ο Αρτέμης! Αναφώνησε όλο χαρά και νοσταλγία η Έλιοτ.

-         Πιστεύεις λοιπόν ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Αρτέμη δε μας αγαπάνε; Εγώ πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι μας αγαπάνε, μας θυμούνται και θα συνεχίσουν να το κάνουν για πολύ καιρό ακόμα!

-         Έχεις δίκιο καλέ μου Ντεν! Έχεις απόλυτο δίκιο! Η φωνή της ακουγόταν τόσο γλυκιά, τόσο θερμή, τόσο αληθινή, μα πάνω απ' όλα τόσο γαλήνια και νοσταλγική….

Τα δυο δελφίνια καθισμένα δίπλα δίπλα άρχισαν να αναπολούν καλές περασμένες στιγμές που είχαν ζήσει κάποτε με το καλό τους φίλο, Αρτέμη.

Ο Αρτέμης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που κάποτε έσωσε τα δυο αυτά δελφίνια από βέβαιο θάνατο. Όταν τα δυο δελφίνια μας ήταν μωρά ακόμα είχαν μολυνθεί από διάφορα βακτήρια της θάλασσας και είχαν βγει στη στεριά για να γλιτώσουν μόνο και που εκεί θα πέθαιναν αν δε βρισκόταν ο καλός Αρτέμης , ο οποίος με το που τα είδε έτρεξε κοντά τους και άρχισε να τα περιθάλπει μέχρι να έρθει η βοήθεια που ο ίδιος είχε καλέσει.

Έτσι λοιπόν τα δυο δελφίνια έζησαν και έγιναν καλά. Για ένα ολόκληρο χρόνο που φιλοξενούνταν σε ένα φιλανθρωπικό ζωολογικό πάρκο ο Αρτέμης πήγαινε τακτικά να τα δει και η αλήθεια είναι πως και αυτά περίμεναν πως και πώς να τα επισκεφτεί. Ήταν κάτι σα γονιός για αυτά…. Έτσι λοιπόν όταν αποφασίστηκε να γυρίσουν τα δελφίνια στη θάλασσα ο Αρτέμης αν και στεναχωρημένος που δε θα τα ξανάβλεπε ήταν εκεί για να τα αποχαιρετήσει και να τους πει ότι τα αγαπάει και δε θα τα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του!

Κάπως έτσι λοιπόν άλλαξαν διαδρομή ο Αρτέμης και τα δελφίνια του γιατί δικά του τα θεωρούσε όμως ποτέ δε λειτούργησε εναντίον τους. Πάντα ότι έκανε ήταν για το καλό τους! Ποτέ δε θέλησε να τα κρατήσει κοντά του. Ήξερε ότι στη θάλασσα θα ήταν ευτυχισμένα και έκανε τα πάντα για να το καταφέρει ώσπου στο τέλος τα κατάφερε!

-         Άραγε μας θυμάται ακόμα; Ρώτησε η Έλιοτ συγκινημένη και χαρούμενη συνάμα τον  Ντεν.

-         Δε πιστεύω πως μας ξέχασε ποτέ. Αποκρίθηκε ζεστά ο Ντεν και αγκάλιασε την Έλιοτ για να συνεχίσουν να αναπολούν παρέα παλιές ευτυχισμένες στιγμές που είχαν ζήσει με τον Αρτέμη.

Κάπου, σε ένα μικρό νησί της Ελλάδας:

Ένας γέροντας κάθεται επάνω σε ένα μικρό κούτσουρο που έχει ξεβράσει η θάλασσα και κοιτάζει έντονα τη θάλασσα μέχρι μέσα βαθιά, εκεί που φτάνει το μάτι του! Δείχνει να κοιτάζει μέσα της, όσο πιο βαθιά μπορεί και δείχνει να αναπολεί στιγμές που του προκαλούν συγκίνηση….

Παραπέρα ένα μικρό παιδί, γύρω στα 10, παίζει αμέριμνο στην αμμουδιά της παραλίας. Πλησιάζει με αργό βηματισμό τον ηλικιωμένο κύριο, απλώνει το χέρι του και λέει:

-         Πάμε παππού σπίτι να φάμε; Πείνασα.

Ο ηλικιωμένος κύριος του χαμογελά γλυκά, του δίνει το χέρι, σηκώνεται από το κούτσουρο και φεύγει μαζί με το μικρό….

Ο κύριος Αρτέμης μαζί με τον εγγονό του δε παραλείπουν να πηγαίνουν τακτικά στη θάλασσα όπου ο μικρός Αρτέμης παίζει και ο μεγάλος αναπολεί.........

Καλό βράδυ φίλοι μου και να θυμαστε πως τίποτα δεν είναι δικό μας αν το κρατάμε κοντά μας! Ακόμα και μακριά μπορεί να μας ανηκει γιατί η καρδιά του θα είναι με κάποιο τρόπο συνδεδεμένη με τη δική μας! :)

Φιλιά Πολλά σε όλους!!!