ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!!!

Ειπα να σας καληνυχτίσω με μια υπόσχεση! Με ένα διήγημα δηλαδή μου αναφέρετε εμμέσως σε αυτή.

Δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερη καληνύχτα απο αυτή στην οποία υπόσχεσαι κατι καλό στον εαυτό σου!

Τι λέτε πριν κοιμηθείτε σημερα να υποσχεθείτε κατι καλό στον εαυτό σας που αύριο θα κάνετε πράξη;

Γιατι όχι αύριο;

Ίσως αύριο να είναι η άλλη μερα, εκείνη που αναμένατε….

Εγω κλείνω με την υπόσχεση αύριο να σας επισκεφτώ!

Ακούγεται λιτό σε κάποιους;

Όχι όταν αφορα τους φίλους!

Καλό βράδυ φιλαράκια μου!

 

ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!!!

    

            Έτσι θυμάμαι έβρεχε εκείνη την ημέρα που έμαθα τι θα πει να χάνεις κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια σου…

            Άκουγα αυτή τη φράση αλλά ποτέ μέχρι στιγμής δεν είχε χρειαστεί να τη νιώσω… και η αλήθεια είναι πως είναι πολύ χειρότερο αυτό που αισθάνεσαι όταν σου συμβαίνει από αυτό που ακούς να περιγράφουν οι άλλοι όταν συνέβη σε αυτούς.

            Είναι ακαταλαβίστικα τα λόγια μου;

            Λογικό….

            Το ίδιο είναι και τα συναισθήματά μου.

            Είναι νωπό ακόμα… ίσως γι’ αυτό…

            Ίσως πάλι και όχι!

            Δε ξέρω τι είναι αυτό που φταίει, ξέρω μονάχα πως πονάει και πως θα περάσει… ή μάλλον ίσως και να περάσει αλλά όλα θα γίνουν σε βάθος χρόνου και εκεί που πάντα πίστευα πως ο χρόνος κυλάει σα νερό στη καθημερινότητα των ανθρώπων, τώρα αισθάνομαι πως ο χρόνος είναι ένας υπερήλικας άνθρωπος, βρωμιάρης, μέθυσος, κενός με σκουριασμένα συναισθήματα που δεν έχει όρεξη να σηκωθεί καν από τη καρέκλα που κάθεται για να πάει δυο βήματα παραπέρα για να καθίσει σε μια νέα, πιο καλή, ανθεκτική, καθαρή και όμορφη καρέκλα.

            Ναι…. κάπως έτσι τον φαντάζομαι το χρόνο.

Γέρο, έρημο, μοναχικό, βρωμιάρη, μέθυσο, τεμπέλη και πάει λέγοντας…

Και ύστερα λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Βλακείες! Ποιος άνθρωπος θα εμπιστευόταν έναν γιατρό με τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

            Μου τη «σπάει» που σκέφτομαι πως ο παραπάνω γερός έχει δεμένο με μια αόρατη κλωστή στο ζαρωμένο αστράγαλό του το κόσμο μας και επειδή βαριέται αυτός να προχωρήσει μας κρατάει και εμάς προσκολλημένους μαζί του.

            Αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό ρε γαμώτο! Πρέπει να συνηθίσω! Πρέπει να μάθω να ζω έτσι! Αλλά για πόσο ακόμα; Πόσο θα αντέξω;

            Δε μπορούσε δηλαδή ο χρόνος να ήταν ένα πανέμορφο, δίμετρο, αθλητικό παλικάρι που δε θα σταματούσε λεπτό να τρέχει και να κάνει προπονήσεις αγώνων δρόμου;

            Δε γινόταν δηλαδή να είμαστε δεμένοι στον αστράγαλο ενός αθλητή και όχι ενός ξεμωραμένου;

            Τι ερωτηματικά κι αυτά Θεέ μου!

            Αναπάντητα ή ανίσχυρα;

            Ποιός ξέρει…;

            Ίσως και όλοι… μα ίσως και κανένας!

            Και κάτι τέτοιες σκέψεις με τρελαίνουν και με κάνουν να σκέφτομαι πως μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι αν και ξέρω πως καθημερινά πολλοί συνάνθρωποί μου αισθάνονται το ίδιο.

            Τελικά όσο κι αν νομίζεις και υποστηρίζεις πως μπορείς να νιώσεις τα αισθήματα των άλλων κάνεις πολύ μεγάλο λάθος.

            Κανένας δε θα σε νιώσει και κανέναν δε θα νιώσεις.

            Κάποιες φορές τα λόγια είναι μαλακίες για να περνά η ώρα… δεν έχουν πάντα ισχύ, νόημα και βάση.

            Η σιωπή σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο χρήσιμη. Χρυσός όπως λέει και ο λαός! Πολύτιμη, όπως λέει η κολλητή μου η  Βάσια που βαριέται να μιλάει…

            Αστεία αρχίζουν να μου φαίνονται όλα τελικά μα τίποτα δεν είναι αστείο!

            Αν ήταν θα γελούσα έτσι δεν είναι; Μα δε γελάω…. Υπάρχει αστείο χωρίς γέλιο λοιπόν;

            Μπα δε νομίζω….

            Όπως και να χει κάποια πράγματα είναι σαχλαμάρες.

            Ίσως σαχλαμάρα να είναι και αυτό που κάνω τώρα εγώ! Γράφω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί επειδή κάπου άκουσα πως αν δεν είσαι καλά ψυχολογικά πάρε ένα χαρτί και άδειασε εκεί όλες σου τις σκέψεις.

            Και αυτό είπα να κάνω και έκανα αλλά δε βλέπω αποτέλεσμα.

            Αναρωτιέμαι αν δε θέλω εγώ να δω το αποτέλεσμα, αν αυτό υπάρχει φυσικά αλλά αισθάνομαι κουρασμένη πια… δε θέλω να γράψω άλλο αν και αισθάνομαι πως έχω ακόμη πολλά να σου πω…

            Μάλλον βαριέμαι….

            Μάλλον κατάντησα και εγώ σα το γέρο χρόνο που περιέγραψα αναλυτικά παραπάνω…

            Εμ έτσι είναι! Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι λένε! Λογικό τότε να σκουριάσω και εγώ αφού βρίσκομαι δεμένη στον  αστράγαλο ενός βαριεστημένου γέρου.

            Αυτά για σήμερα! Και πολλά ήταν μη σου πω!

            Δε θα σε πετάξω θα σε κρατήσω… κάτι σαν ενθύμιο ας πούμε για να μπορώ να σε διαβάζω αργότερα όταν ο χρόνος αρχίσει να μου μοιάζει με εκείνο το νεαρό αθλητή που σου έλεγα.

            Γιατί δε μπορεί… θα του μοιάσει!

            Το ξέρω, το νιώθω πως θα του μοιάσει μα πρέπει να κάνω ακόμη υπομονή!

            Τελικά αν η υπομονή είναι αρετή εγώ διαθέτω αρκετή! Θα πρέπει να είμαι περήφανη γι’ αυτό! Αν και το μόνο που είμαι τώρα είναι μπερδεμένη! Σα τα γραπτά μου δηλαδή!

            Τέλος πάντων, τη σημασία έχει… 15 χρονών είμαι ακόμα… έχω μέλλον μπροστά μου… κάποια στιγμή ίσως και να μη προφταίνω τον αθλητή χρόνο που θα τρέχει με φόρα για να κερδίσει το έπαθλο.

            Το έπαθλο ε;

            Χμμμ, το έπαθλο δε ξέρω πιό είναι… ξέρω μονάχα πως θα το διεκδικήσω στο μέλλον!

            Όχι τώρα… αργότερα!

Αργότερα που θα έχω τη δύναμη και το σθένος που χρειάζεται!

Αργότερα όταν θα είμαι πια έτοιμη!

Αργότερα όταν θα μάθω να μιλάω με τις πράξεις μου γιατί όπως σου είπα έχω μια κολλητή, τη Βάσια, συνομήλικη που βαριέται να ζει όπως ζουν οι περισσότεροι! Λατρεύει τη ζωή αλλά οι άλλοι δε το βλέπουν επειδή δε προσπαθούν ή δε τολμούν να καταλάβουν.

            Αυτή λοιπόν η κολλητή εκτός από τη σιωπή που θεωρεί πολύτιμη, θεωρεί επίσης πολύτιμο το να μιλάς με τις πράξεις σου παρά να μιλάς με τα λόγια σου! Και η αλήθεια είναι πως αυτή το πράττει!

            Ίσως το κάνω και εγώ στο μέλλον!

            Θα προσπαθήσω!

                                                

             ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!!!