ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.

Τώρα που το σκέφτομαι ο τίτλος του ποστ θα μπορούσε να πει κάποιος πως φέρνει κάτι σε παραμύθι ή διήγημα αλλά η αλήθεια είναι πως ο τίτλος αυτός περιγράφει μια ρεαλιστική χθεσινή μου στιγμή που με χαρά θέλω να μοιραστώ μαζί σας. 

Εχθές το μεσημέρι που λέτε η χαρωπή νοικοκυρά βγηκα στη βεράντα να απλώσω ρούχα. Μια χαρά όλα στην εντέλεια. Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως είχα επισκέπτη. Ένα λευκό και μαυρογκρι περιστέρι προσγειώθηκε στη βεράντα μου. 

Όμορφο, πολύ όμορφο θα έλεγα. Μου έκανε εντύπωση που έδειχνε πολύ εξοικειωμένο με την ανθρωπινη παρουσία δίπλα του και δεν έδειχνε να φοβάται. Ε δεν έδωσα σημασία, λέω θα φύγει, πολλές φορές συμβαίνει αυτό άλλωστε.

Ε μετά απο λίγη ώρα συνειδητοποιώ πως το περιστέρι έκοβε βόλτες κανονικά και με το νόμο. Κύριος - κυρία. δε ξέρω τι ήταν, πήγαινε πέρα δώθε απτότητο.

"Βρε, λεω περίεργο."

Βγαίνω έξω, το πλησιάζω κι αυτό τίποτα εκεί δε φοβότανε. Του κάνω ξουτ ξουτ , τιποτα αυτο. Βαραω το καγκελο να φοβηθει να φυγει παλι τιποτα.

"Αει λεω θα φυγει" και ξαναμπαινω μεσα.

Περναει κανα μισαωρο και παλι εξω ηταν αυτο. Ειχε παει κατω απο το τραπεζι της βεραντας και καθοταν. Το ειδα πως κατι τσιμπολογαμε μαλιστα. 

"Μπραβο λεω Κικη σουπερ νοικοκυρα εισαι"

Ε μετα ομως λεω κατι δε παει καλα εδω, δε μπορει το περιστερι να καθεται τοση ωρα εξω στη βεραντα, να το πλησιαζω και να μη φοβαται.

Ξαναβγαινω εξω και το πλησιαζω καλα αυτη τη φορα και συνειδητοποιω πως η μια φτερουγα "μπάταιρνε". Κατι μου φανηκε πως ειχα δει και νωριτερα αλλα δεν ημουνα σιγουρη. 

Αφου το εξακριβωσα πως ειχε προβλημα με τη φτερουγα πανικοβληθειν. Λεω τωρα τι κανουμε;

Σκεφτηκα να καλεσω φιλοζωική, μετα πυροσβεστική  ε και στο τελος πηρα τη Καιτη!! χαχαχαχα (παντα αυτο γινετε).

Η Καιτη που ναι και φιλοζωη (μια εκ των κολλητων μου φιλων που παντα με ηρεμει), μου ειπε να βγω να δω αν εχει αιματα στη φτερουγα. Της ειπα πως δεν εχει και μου ειπε πως μαλλον καπου χτυπησε τη φτερουγα του και εκατσε εκει μεχρι να γινει καλα, να ξεμουδιασει και μετα θα φυγει. Μου λεει αν δε φυγει θα δουμε τι θα κανουμε.

Ωραια λεω εγω, ηρεμησα και αραξα να δω τηλεοραση. Το περιστερι εκοβε βολτες εξω ανενοχλητο. Και ξαφνικα συνειδητοποιω πως υπαρχει περιπτωση να μου εχει γεμίσει "νάρκες" (όπου νάρκα βάλε κοτσιλιά) τη βεράντα και με βαρέσανε 100 εγκεφαλικά. 

Βγαίνω έξω δεν είδα κάτι περίεργο αυτό δρούσε ανενόχλητο και συνεχιζω να σκεφτομαι πως μαλλον θα χρειαστει να καλεσω φιλοζωική, πυροσβεστική ή κάποιον που να ξέρει τελος παντων.

Και ευτυχώς μέσα στις σκέψεις μου το περιστέρι δίνει μια και φευγει! Μάλλον σου λέει αυτή έτσι όπως πάει στο τέλος θα με βγάλει και στη τηλεόραση, κάτσε να τη κάνω με ελαφρά. 

Και έτσι που λέτε πάει το περιστέρι! Έγινε λούης. Τελικά κρίμα γιατί έφυγε όταν είχα αρχίσει να συνηθίζω τη παρουσία του! Βέβαια χάρηκα που πέταξε και ελπίζω να είναι σήμερα εντελώς καλά!

Σήμερα θα σφουγγαρίσω τη βεράντα, επλίζω να μη δω κεράσματά του! :P

Aυτά που λέτε με το περιστέρι.

Και μέσα σε όλα αυτά εμένα μου ρθε στο μυαλό πως απο τις πρώτες ιστορίες που είχα γράψει κάποτε στο μπλοκ ανέφερα μέσα τα περιστέρια. Στα γενέθλια του μπλοκ, σε κάνα δίμηνο δηλαδή, θα βρω την ιστορία και θα την αναρτήσω.

Να είστε όλοι καλα!

Φιλάκια πολλα!