ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΚΙ ΑΠ' ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.

Καλημέρα στην όμορφη γειτονιά μου! 

Σαββάτο σήμερα και μέρα διασκέδασης και χαλάρωσης για τους περισσότερους, οπότε να σας ευχηθώ ότι κι αν κάνετε, όπου κι αν πάτε ή και σπίτι να μείνετε, να περάσετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο συντροφιά με αγαπημένους σας ανθρώπους! 

Σήμερα θα σας αναρτήσω ένα άλλο δοκίμιο το οποίο για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι για πιο λόγο το είχα γράψει ή μάλλον πώς ακριβώς το είχα εμπνευστεί. Θυμάμαι κάποια διάσπαρτα κομμάτια της δημιουργίας του, τα οποία και θα μοιραστώ μαζί σας, γιατί έτσι αισθάνομαι πως δίνω "ζωή" στα κείμενά μου, αλλά δε θυμάμαι καλά το "κορμό" της δημιουργίας του.

Εντάξει πάνε και χρόνια από όταν το έγραψα αλλά νομίζω πως αρχίζω να στεναχωριέμαι που δε θυμάμαι καλά αυτά που θα ήθελα, όμως δε πειράζει, θα πορευτούμε με ότι έχουμε. :)

Καταρχάς απο το τίτλο και μόνο καταλαβαίνεται πως μιλάω για μια κατάσταση ή μια φράση αν θέλετε που ερμηνεύει τη συναισθηματική κυρίως κατάσταση ενός ανθρώπου που αισθάνεται πως έχει πιάσει "πάτο" στη ζωή του και επειδη μεχρι στιγμής εγώ δεν έχω αισθανθεί έτσι προσπάθησα να ειμαι αντικειμενική και κατανοητή οσο τον δυνατον περισσότερο για να καταφερω να αγγίξω και όχι να παρηγορήσω έναν τέτοιον άνθρωπο και να του πώ δεν είσαι μόνος και δε θα μείνεις εκεί για πάντα.

Γενικά προσπαθώ σε ότι γράφω να περνάω αισιόδοξα μυνήματα γιατί θεωρώ λάθος σε έναν μίζερο κόσμο να προσφέρω άλλη μια δόση μιζέριας αλλά ομολογώ πως όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το δοκίμιο θεώρησα πως δε πρόκειτε ποτέ να βρω τη τομή εκείνη που θα με κάνει να δώσω αυτά που ήθελα να δώσω. Τελικά απο ένα σημείο και μετά ήταν σα να ήρθε η αλλαγή εκείνη μόνη της...

Επίσης θυμάμαι πως τη περίοδο που το έγραψα μαστιγωνομασταν απο την οικονομική κρίση και αντικείμενο συζήτησης του καφέ με τη φίλη barbie που σας ανέφερα  εχθές ήταν και πολλά από τα όνειρα που δε θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε ή που θα αφήναμε στην άκρη για αργότερα.  Είναι πιθανό να είχα επηρεαστεί και από αυτές τις συζητήσεις αλλά και πάλι δε θυμάμαι καλά τι είχει συμβεί και εκφράστηκα έτσι.

Το μόνο που θυμάμαι πολύ πολύ καλά είναι πως το δοκίμιο αυτό γράφτηκε ακριβώς μετά από εκείνο του ποδηλάτου, οσοι δε το διάβασαν μπορούν να πατήσουν ΕΔΩ  για να το διαβάσουν και καλο θα είναι να διαβαστεί πρώτα εκείνο και μετά το σημερινό γιατί υπάρχει κάποια ας πούμε συνδεσιμότητα...

Έλεγα λοιπόν πως το κειμενο αυτο δημιουργήθηκε μετά του ποδηλάτου γιατί (και αυτό το θυμάμε πολύ καλά) στο άλλο οι κατηφόρες μου έδωσαν μία άλλη διάσταση από αυτή που είχα συνηθίσει χρόνια να ακούω. Στο μυαλό μου η κατηφόρα αντηχούσε σαν ένα άσχημο τέλος δίχως τελειωμό, σαν ένας λάθος δρόμος επιλογής, σαν μια ασχημη ιστορια, το άλλο άκρο της κατηφόρας που ανέφερα στη χθεσινή δημοσίευση, οπότε ίσως ενδόμυχα να ήθελα να αναλύσω και τον άλλο πόλο της, διότι αυτό που πιστεύω και το λέω συχνά είναι πως τα περισσότερα πράγματα της ζωής (συμπεριλαμβανομένου και των συναισθημάτων) έχουν διπολική σημασία, οπότε καλό είναι να προσπαθούμε να είμαστε αντικειμενικοί μαζί τους.

Για το τέλος αυτής της μικρής ας πούμε εισαγωγής σας έχω ένα απόφθεγμα που έγραψα διαβάζοντας το κείμενό μου και θεωρώ πως είναι καλό για να το συνοδέψω:  

Όταν νομίζεις πως έχεις πιάσει πάτο στο ζωή σου,

έχεις απόλυτο δίκιο, απλώς ΝΟΜΙΖΕΙΣ!!!

*  Πατήστε πάνω στο διαβάστε περισσότερα για ολοκληρωμένο κείμενο και όσοι δε διάβασαν το δοκίμιο με τίτλο το ποδήλατο καλό θα είναι να το διαβάσουν πρώτα.

 ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΚΙ ΑΠ' ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.

            Σκληρή φράση, σκληρή φάση!

            Και ποιός δε το έχει αισθανθεί.

Και ποιός δε το έχει προφέρει καποια στιγμή για τον εαυτό του μα και για κάποιον ή για κάποιους από τους συνανθρώπους του.

            Τί να είναι άραγε αυτή η κατάσταση που ονομάζουμε "πιο κάτω κι απ’ το τίποτα";

            Το "πιο κάτω κι απ’ το τίποτα" είναι αυτό που συνηθίζουμε να το προφέρουμε στις άσχημες καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας.

            Είναι αυτό που λέμε κάθε φορά που πληγωνόμαστε, που υποφέρουμε, που πονάμε που τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ελπίζαμε ή όπως πιστεύαμε πως θα έπρεπε να γίνουν. Είναι αυτά που δεν έγιναν ενώ θέλαμε πολύ να γίνουν. Είναι αυτά που στην ουσία δε καταφέραμε ή δε μας άφησαν να κάνουμε. Κοινώς είναι αυτά που οι άνθρωποι θέλαμε να πραγματοποιηθούν αλλά όχι μόνο δε πραγματοποιήθηκαν αλλά έγιναν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί.

            Και ξέρετε τι γίνετε συνήθως στις ανωτέρω περιπτώσεις;

            Δε ξέρετε;

            Νομίζω πως ξέρετε. Όλοι ξέρουμε!

            Ξεκινάει εκείνη η κατηφόρα που έχουμε πει πολλές φορές, εκείνη η ρημάδα η κατηφόρα (καμιά σχέση με τη κατηφόρα που λέγαμε στου ποδηλάτου το κείμενο) και σε παρασέρνει ολοένα και πιο χαμηλά με ολοένα και περισσότερη ταχύτητα στο τέλος της.

            Και κάπου εκεί που κοντεύουμε να φτάσουμε στο τέλος της λέμε τη γνωστή σε όλους φράση «έπιασα πάτο» που σημαίνει είμαι πιο χάλια κι απ το χάλια. Το "έπιασα πάτο" λοιπόν είναι το δικό μου "πιο κάτω κι απ το τίποτα" που θέλησα να αναλύσω σήμερα.

Μπορεί να υπάρχει κάτι κάτω από το τίποτα;

            Φυσικά και μπορεί, μεταφορικώς τουλάχιστον μιας και που το κάτω από το τίποτα είναι η παρομοίωση της κατηφόρας!

            Έχει η κατηφόρα τέλος; Τελειώνει ποτέ μια κατηφόρα;

            Τί είναι στην ουσία η κατηφόρα;

            Δρόμος δεν είναι; Κομμάτι δρόμου δεν είναι; Μέρος μια διαδρομής δεν είναι;

            Μετά από μια κατηφόρα τί ακολουθεί συνήθως;

            Το ίσωμα δεν ακολουθεί;

            Και μετά το ίσωμα τι ακολουθεί;

            Ανηφόρα δεν ακολουθεί;

            Η καλή ανηφόρα αυτή τη φορά (όχι εκείνη που είχαμε αναλύσει στο κείμενο του ποδηλάτου).

            Θα μου πείτε υπάρχουν και κατηφόρες που οδηγούν κατευθείαν σε ανηφόρες αλλά δε θεωρώ πως αυτό το στάδιο είναι το καλύτερο. Νομίζω πως πάντα χρειάζεται ένα μικρό ίσωμα για να μας φέρει στα «συγκαλά» μας και να μας δείξει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να ξεκινήσουμε να ανηφορίζουμε πιο προσεκτικά αυτή τη φορά για να μην έχουμε την ίδια ορμή στην επόμενη κατηφόρα που θα συναντήσουμε γιατί θα τη συναντήσουμε αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ίσως όχι άμεσα μα κάπου θα υπάρχει μία ακόμη κατηφορική πλευρά του δρόμου.

Ο δρόμος είναι δρόμος και δε μπορείς να αλλάξεις τα στάδια της διαδρομής του. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και δε μπορείς να αλλάξεις το πείσμα και την επιμονή για να καταφέρει όλα όσα έχει θελήσει.

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι λέμε τη φράση «πιάσαμε πάτο» πιστεύοντας πως όντως έτσι είναι, όμως την ίδια στιγμή ξέρουμε πως κάνουμε λάθος και πώς δε μπορεί να μείνουμε εκεί. Θα τα καταφέρουμε, θα ξεκολλήσουμε από εκεί και θα ανεβούμε ξανά στην επιφάνεια.

Έτσι δε μας έμαθαν; Έτσι δεν ακούσαμε ότι συμβαίνει; Έτσι δεν είδαμε να συμβαίνει στους συνανθρώπους μας; Έτσι δεν είδαμε να συμβαίνει στους εαυτούς μας;

Δυστυχώς η ευτυχώς για κάθε φορά που νομίζουμε πως «πιάνουμε πάτο» θα ακολουθεί μια άλλη στιγμή της ζωής μας που θα μας δείχνει πως ο «πάτος» που πιάσαμε τη προηγούμενη φορά δεν ηταν τίποτα μπροστά σε αυτόν που θα ακολουθήσει.

Είναι σα τις ανοιξιάτικες μπόρες! Νομίζεις πως είναι υπερβολικές γιατί έχεις ξεχάσει τις καταιγίδες που έζησες το  χειμώνα.

Ξέρω πως δεν είναι παρήγορο το ότι η ζωή μας είναι στρωμένη με πολλά εμπόδια είναι όμως αρκετά παρήγορο το ότι τα εμπόδια αυτά μπορούν να γίνουν εφόδια για τη μετέπειτα διαδρομή μας.

Εξάλλου όταν έχεις πιάσει πραγματικά «πάτο» στη ζωή σου ξέρεις πως είναι και είσαι έτοιμος για να τα καταφέρεις και την επόμενη φορά.

Και στη τελική έχετε σκεφτεί τι είναι ο πάτος;

Για σκεφτείτε λίγο μαζί μου.

Αλλά καλύτερα να σκεφτούμε με παραδείγματα πάτων.

Πάτος βαρελιού….

Πάτος ποτηριού….

Πάτος πηγαδιού…

Τι είναι αυτά; Παραδείγματα πάτων, διαφορετικών πάτων μα όλα είναι πάτοι.

Ποιό είναι το κοινό τους σημείο πέρα από το ότι και τα τρία είναι πάτοι κάποιων αντικειμένων;

Το ότι είναι ανοιχτά! Δεν είναι σφαλισμένα! Είναι ανοιχτά για να μπορεί κάτι να βγει από μέσα τους αλλά και για να παίρνει αέρα όταν αυτό το χρειαστεί.

Αλλά αυτή τη στιγμή έρχονται κι άλλα παραδείγματα πάτων στο μυαλό μου, παραδείγματα που λίγο με φόβισαν μιας και που θα αναιρούσαν όλα όσα ανέφερα παραπάνω αλλά ευτυχώς για μένα γιατί θα πήγαινε όλος ο κόπος μου χαμένος, βρήκα αμέσως τη λύση στους άλλους πάτους που σκέφτηκα.

Σκεφτήκαν λοιπόν τους εξής πάτους.

Πάτος παπουτσιών…

Πάτος κλειστού βαρελιού….

Πάτος κλειστού ποτηριού με καπάκι…

Πάτος κλειστού πηγαδιού…

Όταν τα σκέφτηκα αυτά λέω «ουπς τώρα το γίνετε; Αυτοί οι πάτοι δεν είναι ανοιχτοί από πάνω, είναι κλειστοί και μάλιστα δεν ανοίγουν από την μέσα πλευρά. Άρα όσα είπα παραπάνω αναιρούνται.»

 Για μια στιγμή σκέφτηκα να μη τους αναφέρω και να αφήσω το κείμενο όπως το είχα αλλά τότε η έκφραση μου θα ήταν λειψή, ποιός ο λόγος να την εκφέρω τότε;

Και καλά για το πάτο του παπουτσιού η απάντηση ηταν εύκολη. Σε περίπτωση που υπάρχει ένα «πόδι» επάνω του κάνεις λίγο υπομονή και κάποια στιγμή θα φύγει. Δε θα φοράει κι όλη μέρα το παπούτσι ο άνθρωπος.

Αλλά με τους άλλους πάτους τι γίνετε; Πώς μπορώ να τους παρομοιάσω με τους πάτους που πιάνουν οι άνθρωποι συχνά στη ζωή τους και πρέπει να ξανασηκωθούν από εκεί; Αφού οι δικοι μου πάτοι στα παραδείγματα είναι κλειστοί από πάνω; Τι θα κάνω τώρα σκέφτηκα;

Και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η εξής εικόνα:

Πώς θα μπορούσα να βγω από ένα κλειστό πάτο δίχως ελπίδες διαφυγής;

Με τη βοήθεια ενός άλλου ανθρώπου. Μόνο αν μου άνοιγε το καπάκι κάποιος συνάνθρωπός μου. Και θα το έκανε αυτό είμαι σίγουρη. Αργά η γρήγορα κάποιος θα έκανε τη κίνηση για να με ελευθερώσει. Εξάλλου κι εγώ  το ίδιο δε θα κανα στη θέση του;

Ξέρω δε πράττουμε όλοι το ίδιο αλλά κάποιος θα το έκανε.

Μπορεί συχνά στη ζωή μας να μη μας βοηθάνε άτομα που βοηθήσαμε πολύ στο παρελθόν αλλά θα μας βοηθήσουν κάποια αλλά άτομα που μπορεί και να μη περιμέναμε ποτέ να έκαναν κάτι καλό για εμάς.

Θα μας βοηθήσουν γιατί είναι αλήθεια αυτό που λένε πως στη ζωή ότι δίνεις παίρνεις απλώς πρέπει να μάθουμε να κάνουμε υπομονή μέχρι να πάρουμε αυτά που δώσαμε.

Καμιά φορά νομίζουμε πως η ζωή μας χρωστά πολλά αλλά αν βλέπουμε πως εκείνη έχει αντίθετη άποψη ίσως και να πρέπει να το «συζητήσουμε» μαζί της.

Δε λέω πως η ζωή δεν είναι άδικη για κάποιους λέω απλά πως κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι προκαλούμε με την ηθελημένη άγνοια την αδικία της.

Κάποιες φορές για να βγεις από το προσωπικό σου πάτο πρέπει να δώσεις σημασία στο πάτο του συνάνθρωπού σου και όχι να τον βλέπεις να πατώνει μένοντας ένας απλός παρατηρητής.

Εξάλλου μη ξεχνάς πως στη περίπτωση ιδίως των παπουτσιών ο πάτος δεν είναι μόνος του, έχει παράλληλα και ζεύγος….