ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.

Καλημέρα στην όμορφη και γλυκιά μπλοκογειτονιά μου!

Παρασκευή σήμερα και το αγαπητο μας ΣΚ βρισκεται προ των πυλων. Επειδή θα τα πούμε και αύριο δε σας εύχομαι κάτι τώρα αλλά το αφήνω για αύριο το πρωί. 

Λοιπόν.... για σήμερα σας έχω ένα δοκίμιο το οποίο το είχα γράψει πριν αρκετό καιρό και το είχα δημιουργήσει με πολύ πολύ αγάπη επειδή η έμπνευση είχε ερθει μέσω μιας πολύ πολύ καλής μου φίλης και ήθελα να της χαρίσω κάτι δικό μου προερχόμενο όμως από εκείνη, από κάτι που αγαπούσε πολύ.

Για να καταλάβετε, η φίλη μου αγαπούσε πάρα πολύ το ποδήλατο και επειδή δεν είχε μου έλεγε συχνά το πόσο πολύ θέλει ένα και πως κανοντας οικονομια θα προσπαθήσει άμεσα να το αγοράσει.

Εγώ που λέτε, όταν μου τα έλεγε όλα αυτά, κοιτούσα στα μάτια της και έβλεπα την αγάπη που έτρεφε για ένα ας πούμε απλό ποδήλατο και αυτή η αγάπη και η θέληση που αντιλαμβανόμουνα με έκανε να θέλω να της χαρίσω κάτι "δικο μου" που να προέρχεται ομως από κάποιο δικό της έναυσμα.

Και μια μερα λοιπον καθησα μπροστά στον υπολογιστή, έγραψα το τίτλο, ο οποίος δε θα μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος πέρα από τη λέξη ποδήλατο και όλο το υπόλοιπο κείμενο που θα δείτε μου βγήκε με πολύ ευκολία θα έλεγα.

Τελειώνοντας το δοκίμιο το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν πως ποτέ δε περίμενα ότι σε ένα κείμενο με τίτλο το ποδήλατο θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά μα και τόσα ουσιαστικά για εμένα.

Και ξαναλέω κάτι που πλέον πιστεύω πολύ! Τα πάντα γύρω μας έχουν ουσία αρκεί να είσαι δεκτικός στο να τη δεις! Αξία θα εχουν έτσι κι αλλιώς που τη καθορίζουν άλλοι, την ουσία όμως μόνο εσύ μπορείς να τη δεις και να τη καθορίσεις!

Θα σας παρότρυνα να μη βαρεθείτε να το διαβάσετε αλλά να σας θυμίσω πως επειδή είναι λίγο μεγάλο θα χρειαστεί να πατήσετε επάνω στο Διαβάστε περισσότερα για να το δείτε ολοκληρωμένο.

Κλείνοντας αυτή τη μικρή θα έλεγα εισαγωγή θα ήθελα να το αφιερώσω ξανά στην αγαπημένη μου φίλη Βarbie (την οποία και προσπαθώ να τη πείσω να γίνει blogger) και να της ευχηθώ ολόψυχα με το δικο της ποδήλατο πια να ταξιδευει σε μερη που τη κανουν να κλεινει τα μάτια και να ονειρεύται! Και με το "ψυχικό της ποδήλατο" να ταξιδεύει στα άστρα που τόσο αγαπάει!  :)

ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.

          Τι σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας να ηχεί στα αυτιά σας η λέξη ποδήλατο;

            Φτηνό μεταφορικό μέσο;

            Άθληση;

            Γύρος του κόσμου;

            Χόμπι;

            Ψυχαγωγία;

            Παιδιά;

            Αγώνες;

            Όργανο γυμναστικής;

            Τι είδους σκέψη μπορεί να φέρνει στο μυαλό των ανθρώπων η λέξη ποδήλατο ή η απλή εικόνα ενός ποδηλάτου;

            Τελικά τι μπορεί να είναι ένα ποδήλατο;

            Εντάξει όλοι ξέρουμε τι είναι το ποδήλατο αλλά θέλοντας να το ερμηνεύσουμε με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε πως το ποδήλατο είναι ένα «εργαλείο» που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για διάφορους λόγους. Κυρίως για λόγους άθλησης μα και για λόγους ψυχαγωγίας.

            Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσα κοινά μπορεί να έχει ένα ποδήλατο με έναν άνθρωπο;

            Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

            Όταν ένα μωρό αρχίζει να μαθαίνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα τι είναι συνήθως; Είναι φοβισμένο μα ενθουσιασμένο συνάμα. Κρατάει τους γονείς του σφιχτά από το χέρι υπό το φόβο του να πέσει χάμω μα την ίδια ώρα είναι έτοιμο να χαμογελάσει από τα επιφωνήματα και τις χαρούμενες εκφράσεις των δικών του ανθρώπων που το βλέπουν να προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του όμορφα βήματα στον κόσμο μας.

            Τα χέρια των γονιών που κρατάνε το μωρό τι είναι; Δεν είναι βοηθητικά; Δε του παρέχουν βοήθεια και στήριξη για να μάθει να προχωρά;

            Κι ας έρθουμε στη πρώτη επαφή των ανθρώπων με το ποδήλατο.

            Πώς μπορεί να είναι ένας άνθρωπος όταν προσπαθήσει για πρώτη φορά να «καβαλήσει» το ποδήλατό του;

            Για σκεφτείτε λίγο… Δεν είναι φοβισμένος και ενθουσιασμένος συνάμα; Φοβισμένος μη πέσει μα ενθουσιασμένος που θα μάθει να οδηγά ποδήλατο και θα μπορεί να απολαύσει το κόσμο ή μάλλον κάποιο μέρος του κόσμου μαζί του.

            Τι είπαμε προηγουμένως πως χρειάζονται τα μωρά; Βοήθεια! Τι είδους βοήθεια; Τα χέρια των γονιών τους.

            Τι χρειάζεται ένας ανθρώπους για να μάθει να οδηγά ποδήλατο; Βοήθεια! Τι είδους βοήθεια; Κάποιον να του δείξει μα και κάποιον να τον στηρίξει. Ποιός θα του δείξει; Ο άνθρωπος! Θα του δείξει ο άνθρωπος ή θα μάθει μόνος του παρατηρώντας άλλους ανθρώπους.

Χρειάζεται και ένα στήριγμα όμως. Τι είδους στήριγμα;

Ποιό είπαμε πως είναι το στήριγμα των μωρών; Τα χέρια της οικογένειάς τους δεν είναι;

Ποιά θα μπορούσαν να είναι τα «χέρια» του ποδηλάτου; Οι ροδές τους! Οι βοηθητικές τους ρόδες! Βέβαια πιο πολύ με πόδια μοιάζουν τα χαρακτηριστικά των βοηθητικών ροδών μα αυτή τη στιγμή θα τα παρομοιάσουμε με χέρια γιατί αυτά είναι εκείνα που δίνουν συνήθως το έναυσμα της αφετηρίας.

Ανεβαίνεις για πρώτη φορά στο ποδήλατό σου, αισθάνεσαι άβολα, αμήχανα μα όμορφα συνάμα. Χαμογελάς διστακτικά και μπερδεμένα όμως η χαρά της εξερεύνησης και του νέου που ξεκινά μπροστά σου βγάζουν τον ενθουσιασμό της ψυχής σου στην επιφάνεια και σε κάνουν να ξεκινήσεις να πατάς βιαστικά τα πεταλ και στην αρχή να ξεκινήσεις κατά κάποιο τρόπο να τσουλάς.

Υπάρχει μια μικρή αστάθεια, ξέρεις πως μπορεί και να πέσεις αλλά δε σε νοιάζει. Πέφτεις! Τρως τη πρώτη σου τούμπα αλλά γελάς! Σηκώνεσαι, κοιτάζεις να δεις αν χτύπησες, τινάζεις τα ρούχα σου που τυχόν να έχουν γεμίσει σκόνες, σηκώνεις όρθιο το ποδήλατό σου, το «καβαλάς» και συνεχίζεις τη βόλτα σου.

Κάπου παρακάτω πέφτεις ξανά! Κι αυτή τη φορά πέφτεις με πιο δύναμη, με πιο ορμή. Πόνεσες αυτή τη φορά. Πόνεσες περισσότερο από πριν. Σηκώνεσαι, κοιτάζεις να δεις αν χτύπησες. Βλέπεις γρατζουνιές και αίματα στο σώμα σου. Φοβάσαι. Κλαις. Τρέχεις στους γονείς σου ιδίως αν είσαι μικρός, σε περιποιούνται σου λένε πως δεν είναι κάτι και πως θα περάσει. Θυμώνεις που έπεσες! Θυμώνεις με σένα, με το ποδήλατο, με όλους. Λες ότι δε θα ξαναπάρεις το ποδήλατο και δείχνεις να το πιστεύεις, δε το πιστεύεις όμως. Την επόμενη μέρα μη πω την ίδια μέρα μάλιστα θα έχεις ξανανέβει στο ποδήλατό σου και θα προσπαθήσεις να το οδηγήσεις πιο σωστά αυτή τη φορά.

Και το καταφέρνεις! Σιγά σιγά το καταφέρνεις και το καταφέρνεις καλά! Έπειτα το μαθαίνεις! Γίνεσαι κομμάτι του! Δεν έχεις φόβο πια καθώς ανεβαίνεις επάνω του έχεις μόνο όρεξη για να απολαύσεις τη βόλτα μαζί του!

            Αρχίζεις να απολαμβάνεις ολοένα και περισσότερο τη παρέα μαζί του! Αρχίζεις να το εμπιστεύεσαι ολοένα και περισσότερο. Είσαι έτοιμος να του δείξεις την εμπιστοσύνη του! Καθώς το οδηγείς σε διακατέχει έντονα το συναίσθημα του να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς. Δίχως να σκεφτείς το κάνεις! Κι έπειτα σε διακατέχει το συναίσθημα  να σηκώσεις σε παράλληλη ευθεία γραμμή τα χέρια σου και να γευτείς το αεράκι που χτυπάει στο πρόσωπο σου. Πάλι δίχως να σκεφτείς το κάνεις.

            Οδηγείς το ποδήλατο με μάτια κλειστά και χέρια που αγκαλιάζουν τον αέρα. Σαν όνειρο μοιάζει η εικόνα. Σα πρωταγωνιστής σε όνειρο μοιάζεις κι εσύ! Όμορφα είναι! Απόλαυση! Χαρά ζωής! Μικρή στιγμή μεγάλης σημασίας!

            Φτάνει! Για να απολαύσεις τη στιγμή δε χρειάζεται να τη ζήσεις στο έπακρο, χρειάζεται απλά όταν έρθει να είσαι έτοιμος και δεκτικός στο να την απολαύσεις.

            Αν συνεχίσεις να οδηγείς το ποδήλατό με κλειστά μάτια και με δίχως χέρια το πιο πιθανό είναι μετα από μια απόσταση να πέσεις. Δεν έχει σημασία το πόση απόσταση θα διανύσεις έτσι, σημασία έχει ότι κατάφερες να τη διανύσεις και πάνω απ όλα ότι κατάφερες να την ευχαριστηθείς!

            Θα ανέβεις ανηφόρες με το ποδήλατο, θα ιδρώσεις, θα κουραστείς δεν αντιλέγω πα πίσω από κάθε ανηφόρα ακολουθεί μια κατηφόρα και η κατηφόρα δίχως κυκλοφορία είναι ότι καλύτερο και ότι ξεκούραστο για ένα ποδηλάτη.

            Κατηφορίζεις και απολαμβάνεις! Απολαμβάνεις όλα αυτά που πέρασες για να ανεβείς στη κορυφή της ανηφόρας! Αυτό απολαμβάνεις στην ουσία. Δε ξεχνάς την ανηφόρα, τη προσπερνάς μονάχα και σου μένει ή μαλλον προσπαθείς να σου μείνει μόνο η κατηφόρα, η απόλαυση της κατηφόρας!

            Σας θύμισαν τίποτα τα παραπάνω;

            Σας θύμισαν μήπως κάτι από τη ζωή μας;

            Πίσω από τις ανηφόρες υπάρχουν κατηφόρες… και δεν εννοώ τις κατηφόρες που σε κάνουν να κατρακυλήσεις. Εννοώ τις κατηφόρες που σε ξεκουράζουν και σε κάνουν να απολαύσεις το κόπο που έκανες για να ανέβεις προηγουμένως την ανηφόρα!

            Δεν έχει σημασία πόση απόσταση θα διανύσεις στη ζωή σου με το εκάστοτε «ποδήλατο»… σημασία έχει αυτή που θα διανύσεις να την απολαύσεις!

            Ποτέ δε τα παρατάς με τη πρώτη δυσκολία! Ούτε με τη δεύτερη! Ούτε με τη τρίτη! Ούτε με τη καμιά γενικώς! Θα φας τα μούτρα σου μα θα σηκωθείς! Θα σηκωθείς και θα τα καταφέρεις! Θα πέσεις με το «ποδήλατο» είναι γεγονός! Δε θα σαι και ο μόνος/μόνη! Εξάλλου το να πέφτει κανείς στις προσπάθειές του αποδεικνύει το ζήλο μα και την αγάπη γι αυτό που προσπαθεί να επιτύχει τόσο πολύ! Κοινώς μη φοβάσαι να πέσεις στη ζωή σου για κάτι που αγαπάς πολύ! Σε καποια πράγματα αξίζει να πέσεις και σηκωθείς ξανά! Εξάλλου μη ξεχνάς πως σε πολλές τούμπες μας γελάμε! Ακόμη κι αυτές τις απολαμβάνουμε!

            Κι ας κλείσουμε ως εξής! Όταν γυρνάς κουρασμένος στο σπίτι σου ύστερα από μια απολαυστική και περιπετειώδη βόλτα με το ποδήλατο τί κάνεις; Θες αμέσως να πας να κάνεις ένα μπάνιο κι έπειτα να ξεκουραστείς!

            Το ίδιο δε συμβαίνει και στις δικές μας καθημερινές περιπετειώδης βόλτες; Κουραζόμαστε μα καταβάθος μας αρέσουν. Εξάλλου όταν απολαμβάνεις κάτι δε κουράζεσαι, απλώς θες λίγο χρόνο να χαλαρώσεις μέχρι να έρθει η στιγμή που θα σαι έτοιμος να ξεκινήσεις μια νέα βόλτα με το δικό σου ποδήλατο, αυτό ντε της ζωής! Της δικής σου ζωής!