Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


 
Εκείνο το ύφασμα,
εκείνο το ύφασμα, ναι
σε αγκάλιαζε, θαρρείς και προσκυνούσε την πιο πολύτιμη ύπαρξη, που μπορεί κανείς να συναντήσει στην γη.

Θυμάμαι έκλαιγα
και διψούσα
και είχα ματωμένες πατούσες και γδαρμένα γόνατα
όταν ήρθες εσύ και σαν μια περίεργη μορφή, με αγκάλιασες και με πήγες εκεί που όλα είναι φτιαγμένα από βαμβάκι.

Πράσινο βαμβάκι
Μώβ βαμβάκι
Μπλε βαμβάκι
Θαρρείς και μπορείς να καταλάβεις
Θαρρείς και μπορείς να με ακολουθήσεις σε αυτήν την εξευτελιστική στιγμή
Θαρρείς και έμαθες να ακούς

Δεν έμαθες να ακούς.
Δεν έμαθες.

Άκουσες ποτέ τα αγκομαχητά του πόνου;
Τον βουβό τρόμο, τον διέκρινες ποτέ στο πρόσωπό μου;

Σαν Παναγιά,
σκύβω και φιλώ τα γόνατά σου.

Λύτρωσέ με
Άσε με, σαν τη νέα Σαλώμη, να παραπεμφθώ σε μια αλησμόνητη ιστορία.

Δεν μπορείς να θυμηθείς.
Ο πίνακας, μας εγκατέλειψε όλους από καιρό.

Μαζί ταξιδεύει, με τον καμβά του.

~~ Ο Πίνακας - Κική Κωνσταντίνου


#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ
#Ονειρεύομαι

Σχόλια

  1. "Ο Πίνακας μας εγκατέλειψε όλους από καιρό. Μαζί ταξιδεύει, με τον καμβά του...."
    Τι λόγος, τι κλείσιμο.
    Κική μου, δεν ξέρω, στο έχω ξαναπεί. Βρε καλή μου, που βρίσκεις αυτόν τον εκφραστικό πλούτο κάθε φορά ; πόσο όμορφος είναι και πολλές φορές σε παρασύρει.
    Υπέροχο κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι πολύ που σου άρεσε Γιάννη μου
      πάρα πολύ για την ακρίβεια
      να είσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα και καλή εβδομάδα! ότι πιο όμορφο διάβασα σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. σε ευχαριστώ αννετά..κι
      καλως ήρθες στην εκφραστική μου γωνιά

      Διαγραφή
  4. Να χαθούμε σε μια αλησμόνητη ιστορία!!!
    😚

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...