ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ας μου πάρει κάποιος το φεγγάρι από μπροστά, κουράστηκα, βαρέθηκα να το υπηρετώ, όλο μου ζητά, ποιήματα να του γράψω.

Και προσπαθώ.
Να πω δεν προσπαθώ, ψέματα θα είναι.
Συνέχεια, συνέχεια, προστάζει και εγώ συγγράφω και του αφιερώνω.

Μεμονωμένα το ακολουθώ σε ένα αδιαίρετο σύμπαν.

Προσπαθώ να το πλησιάσω συνειδησιακά μα πάντα πέφτω σε ένα ατελείωτο κενό που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δημιουργείται.

Εκείνο το δημιουργεί.
Εκείνο, το ξέρω, μα ο κύριος λόγος• υποθάλπει ένα εξόριστο αστέρι.
Από κάποια μαρτυρικά υπονοούμενα κατάλαβα, γιατί η νύχτα διαρκεί για πάντα σε μια γη που στροβιλίζει και στροβιλίζεται.
Σαν λερωμένες νυφαδες χιονιού που στην άλλοτε γη, ξεπέσαν.

Ας μου κλέψει κάποιος το φεγγάρι, μέσα από τα χέρια, είναι που αυτή η φεγγαρόσκονη, αυτή η αστραφτερή γυαλαδα, κοντεύει να εγκατασταθεί στα μάτια μου και πίστεψέ με, αυτό δεν το θέλω.

Πάρε το φεγγάρι από την καθημερινή μου συνήθεια και άφησέ το, για πάντα στην καρδιά μου. Νομίζω... πως χωρίς αυτήν τη μικρή χαραυγή, δε μπορώ να ζήσω.

Είναι, το βαφτιστικό μαρτυρικό μου
Την ημέρα που γεννήθηκα, η Σελήνη, αγκάλιασε την Γη.

Το φεγγάρι κατοικεί στη παλάμη μου, κάθε που το κοιτώ, ερωτεύομαι και κάθε που το αφήνω ελεύθερο, προδίδω και προδιδομαι.

Αυτό το φεγγάρι, πλέει κοντά μου και το αγαπώ.
Αυτό το φεγγάρι χαράζει το Αιγαίο και μου πλέκει δρόμους, θαλασσοταραχής.
Αυτό το φεγγάρι με παιδεύει και παιδεύεται.
Αυτό το φεγγάρι, γεννάει την θέληση και την παραδοχή.

Το κέρδισα και έκτοτε, το ακολουθώ
Οι δρόμοι του, ηφαίστειο στρωμένοι
Μα εγώ γεννήθηκα για λάβες, εκείνες είναι οι πιο αυθεντικές.

- Το Φεγγάρι Κατοικεί στην Παλάμη μου - Κική Κωνσταντίνου​