Θέλω τόσα να πω, να φωνάξω
μα σφραγίστηκαν τα χείλη,
ελπίδα καμιά.
Τα μάτια έρμαιο,
κλειδωμένα σαν χειρόγραφα σε ένα σάπιο συρτάρι.
Δύο μενεξέδες, να θυμίζουν ζουμπούλια
και ένας θάμνος, να μετονομάζεται κερασιά.
Απόψε βρέχει και τα σύννεφα, μακριά μου, όσο άλλοτε.
Αέρας να μαστιγώνει τα ματωμένα βλέφαρα και ένα ροζ σπουργίτι, να μαρτυρά το τέλος μιας αιχμαλωσίας.
Η νεκρή γυναίκα ανέπνευσε μέσα από ένα τεχνητό καλοκαίρι, μα το φθινόπωρο, ήταν πάντα για εκείνη, ζωτικής σημασίας.
Τα φύλλα τα ξερά ήταν χτύποι της καρδιάς και η νεκρή φύση, ήταν η μήτρα η ημιμαθής.
Πάντα αναζητούσε κόκκους,
αγέννητους κόκκους, ως ένας άυλος, πράσινος βλαστός, να κατοικήσει.
Και τα μάτια σφαλισμένα, νεκρά.
Και το στόμα, δεμένο, απατηλό.
Μα δες
Τα χέρια μιαν αγκαλιά ζητούνε
Ίσως...
Ίσως...
Τα γούνινα δάχτυλα να μαρτυράνε πένθος
Αγέννητο πένθος
Και τα μάτια σφαλισμένα, νεκρά.
Να κρύβεται από τον κόσμο μα συνάμα να τον πλάθει.
Πάντα θα τον πλάθει.
Ειναι άλλωστε μονίμως εριστική.
Εριστική μα γόνιμα αυθεντική στις ψεύτικες συνθετικές φυλλωσιές των ανθρώπων.
Τη λένε Αναΐς
και βάλλεται.
Αναίτια, βάλλεται.
~~ Αναΐς - Κική Κωνσταντίνου
Τα χείλη σφραγίζονται καμιά φορά, όμως το συναίσθημά σου βρίσκει τρόπο να μας συγκινήσει, Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανένα άλλο σχόλιο πέρα από το ότι είναι εξαιρετικό. Πλάθεις κόσμους ολόκληρους κι εμείς πρόθυμοι συνοδοιπόροι σε αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα.
Κική μου με τον λόγο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει σαν δίνεται ένα όνομα στην ηρωίδα ή στον ήρωα της γραφής μας. Δεν ξέρω αλλά δημιουργεί μια συναισθηματική φόρτιση.
Την καλησπέρα μου.
..........κι έχεις τόσα να πεις ακόμη!! Καταπληκτικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ωραία επιλογή ονόματος!
Φιλάκια πολλά