Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όλα, σε έναν ανασφαλή παράδεισο οδηγούν κι όλα, από καιρό δοσμένα, μας έχουν εγκαταλείψει. Κι ακροπατώ πεταρίζοντας

 

 


 

 Ιnternational Poetry Marathon
Today is my 4 day participating in this international poetry marathon, where I have to post 1 poem every day with my photo and invite one or more poets to join the chain of poetry #PeetMeNotLeave, where the poems will be translated into English and enter in the Russian (almanac.)
Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης.
Σήμερα είναι η τέταρτη μέρα συμμετοχής μου και η διαδικασία είναι η εξής: πρέπει να δημοσιεύω 1 ποίημα κάθε μέρα για 8 ημέρες με τη φωτογραφία μου και θα καλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους Ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave, όπου τα ποιήματα θα μεταφραστούν στα Αγγλικά και μετά θα μπουν στο Ρωσσικό Ημερολόγιο. (Almanac).
Εμένα με προσκάλεσαν οι ποιήτριες
Jenny Sakorafa, Soteroulla Tziambouri, Σοφία Αγραπίδη, Ελένη Βαρθάλη και τις ευχαριστώ θερμά.
Με τη σειρά μου, προσκαλώ σήμερα την ποιήτρια


.
#PEETMENOTLEAVE

ΤΑΜΑΡΑ

Καθώς έλιωνε η αλήθεια,
φύτρωσε μια αδέσποτη σπορά.
Επιφανή, μάταιη, άσπονδη σπορά, μετρίου ορμής και στέψης.

Τα κλαριά γέμισαν αμυχές,
γέννησαν οδοιπορικές ελπίδες.
Οι σταλακτίτες επώασαν πληγές και η σφοδρότητα της πυγμής, ήταν η μόνη λύση.

Ολισθηρά τα βάρετρα, ελιγμούς γιομάτα.
Η Ταμάρα, ήταν η πρώτη ειλικρινή αφεντία

Τα δέντρα πάγωσαν
Τα πουλιά κρύφτηκαν
Οι κυνηγοί εκτινάχθηκαν
Οι πέτρες σύρθηκαν και τα φυτά, έγιναν σβόλοι. Σφενδάμου σβόλοι, μηδενικοί και ακέραιοι.

Κρυσταλλικά μου, οράματα.
Μεθυσμένη μου​,γης

Λύγισε σαν ανθός επάνω και μέσα μου.
Γείρε πάνω μου, σαν έναν μανδύα, τρυφερό.

Απόψε οι γλάροι, τρέχουν σε λανθασμένες κατευθύνσεις και οι παπαρούνες, κόντρα στον άνεμο, αγκαλιάζουν τη γη.
Όλα, σε έναν ανασφαλή παράδεισο οδηγούν κι όλα, από καιρό δοσμένα, μας έχουν εγκαταλείψει.

Άσε με...
Τραγουδώ και θυμάμαι
Νανουρίζομαι ζώντας σάπιους τεφροδόχους.
Γίνομαι, αυθαίρετο κτίσμα.
Επουράνιο και στοχευμένα, μεθοδικό.

Η Ταμάρα, μας ξεγέλασε.
Όλα ένα μήλο και ένα φίδι μικροσκοπικό.
Το δηλητήριο ήταν Πήγασος, μιας άλλης ιδιοχειρίας και ο εξόριστος νους, θεμέλιο σπασμωδικό.

Ακροπατώ πεταρίζοντας

~~ Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. "Κρυσταλλικά μου, οράματα.
    Μεθυσμένη μου​,γης..." Μου άρεσε πάρα πολύ!
    Συνεχίζεται ο ποιητικός σου οίστρος Κική μου. Την καλησπέρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...