ΠΕΡΠΑΤΩ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 

 

Περπατώ στις συνοικίες μέσα στη μοναξιά της νύχτας και σκέφτομαι πως η νύχτα μας αρέσει γιατί αφαιρεί τις περιττές λεπτομέρειες, όπως ακριβώς κάνει και η μνήμη.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 1899-1986, Αργεντινός συγγραφέας

________

Στα Ζαγοροχώρια, από την αγαπημένη μου, Ioanna Constans Papangeli

Eυχαριστώ πολύ!!!

 

 

 

" Δεν είναι που σέρνεις σκοτάδι και άβυσσο μαζί σου, έχεις άλλωστε προσωπικό οδηγό το υπέρλαμπρο φεγγάρι και πολλούς συνοδοιπόρους τα χιλιάδες φωτεινά σου άστρα, είναι που η ίδια ξέχασες πως υπάρχεις για το καλό των ανθρώπων και μας άφησες να σε αγγίξουμε, να σε λερώσουμε και να σε μολύνουμε ξανά και ξανά!

Είναι σα να επέτρεψες σε κάποιους να σε χρίσουν κατάχρηση ενώ στην ουσία ξέρεις πως είσαι δικαίωμα, Ελευθερία!

Κανείς δε νοιάζεται που δείχνεις τόσο ταλαιπωρημένη, εξαρτημένη, εξασθενημένη. Νοιάζονται μόνο που δεν είσαι μαζί τους ανεκτική όπως παλιά. Που δεν συγχωρείς τα λάθη τους αλλά τους τα επιστρέφεις!

Ξέρω πως δε τους τιμωρείς, ίσως απλά τους δοκιμάζεις, όμως μην αρρρωστήσεις άλλο Νύχτα μου γιατί υπάρχουμε και εμείς που σε αγαπάμε και σε έχουμε πραγματική ανάγκη!

Πρόσεξε τον εαυτό και την ειλικρινή σου υπόσταση, όχι τόσο για εμάς τους ανθρώπους, άλλωστε εμείς σε βλάψαμε Νύχτα μου, αλλά για όλους και όλα εκείνα που σε αγαπάνε και σε προστατεύουνε μαχητικά.

Δε  μπορούνε να ζήσουνε χωρίς εσένα Νύχτα μου, δεν μπορούν!

Φρόντισέ τα γιατί είναι τα παιδιά σου!

Σε έχουνε ανάγκη!

Σε έχουμε ανάγκη!

Για κάθε φορά που σε μολύναμε, σε εξαπατήσαμε, παραποιήσαμε τους δικούς σου νόμους και κάναμε κακό σε όλα τα πλάσματα που σε έχουνε ανάγκη, συγνώμη σου ζητάω και την εννοώ!

Γιατί εσύ Νύχτα μου δε μας έκανες κανένα κακό!

Δε μας έβλαψες πουθενά!

Μας έδωσες το δικαίωμα της διασκέδασης, της ξεκούρασης, της περισυλλογής, της ομορφιάς του σκοταδιού και εμείς σε καταστρέψαμε και αντιστρέψαμε τους δικούς σου άγραφους κανόνες!

Κι όμως!

Σ’ αγαπάμε να ξέρεις!

Όσο κι αν δε το παραδεχόμαστε, σ’ αγαπάμε και ελπίζουμε στην πλήρη λύτρωσή σου!

Είσαι αδάμαστη, ακατανόητη, το ξέρω!

Είσαι μια ουσία πίσω από λέξεις, θαύματα, θυσίες!

Πάλεψε Νύχτα! Πάλεψε!

Πάλεψε για να επιβιώσεις!

Να καταφέρεις από μέσα σου να ανατείλεις άλλη μία μέρα!

Άλλο ένα φως μια αβέβαιης πορείας!

Δεν είσαι μια ιδέα, είσαι ένας αλλιώτικος θησαυρός!

Πάλεψε Νύχτα! Πάλεψε!

Μην εξασθενείς! Μη στεναχωριέσαι για όσα βλέπεις!

Εμείς φταίμε! Και εσύ πάλι εκεί να μας παρηγορείς! Να μας αγκαλιάζεις! Να μας σκεπάζεις ανοίγοντας πληγές στο δικό σου, άυλο σώμα!

Πάλεψε! Κι αν όχι για μας, για τα παιδιά σου, για κείνα τα παιδιά που πάλι εμείς καταστρέφουμε!

Σσσσσσςςςς……..

Άκου Νύχτα μου! Άκου!

Κράζουν τα νυχτοπούλια!

Τα παιδιά σου σε καλούν!

Σσσσσσςςςς……..

Ακούς ένα μικρό αεράκι, που μοιάζει σαν ήχος από το παράδεισο;

Αισθάνεσαι μια μεθυστική ευωδία να απλώνεται στον αέρα;

Άνθισαν και μοσκοβόλησαν τα νυχτολούλουδα!

Τα παιδιά σου σε καλούν! "

Νύχτα, Τα Λάφυρα της Ψυχής μου