" Η πόρτα άνοιξε και ένα ζαχαρί φόρεμα αγκάλιασε το έδαφος.
«Δε το πιστεύω πως σε άφησα να με πείσεις να το κάνουμε αυτό» Έκανε αποκαμωμένα
ο Σταμάτης.
«Είναι το σωστό, το ξέρεις. Εμείς είμασταν τυχεροί. Τα καταφέραμε,
αγαπηθήκαμε. Σε όλο το κόσμο αξίζει να ζει την αγάπη» Του απάντησε κοιτώντας
τον γλυκά.
«Ναι αλλά με εμάς ηταν αλλιώς!»
«Να αλλά το ίδιο δυνατό!»
«Αν όμως μου τη πληγώσει, αν κάνει το οποιοδήποτε λάθος, αν το παιδί μου
είναι δυστυχισμένο μαζί του θα τον κάνω να πληρώσει»
«Ότι κι αν συμβεί θα είμαστε δίπλα στο παιδί μας. Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε
καλά» Το βλέμμα και η φωνή της τον καθησύχασαν. Το χάϊδεμα στο χέρι του τον ημέρευσε
και τον έκανε να τη κοιτάξει με λατρεία. Εκείνη ανταπέδωσε και ο ηλεκτρισμός
που πλημμύρισε το αυτοκίνητο τον έκανε να αισθανθεί πως είχαν πάρει τη σωστή απόφαση.
Ο Πέτρος βρισκότανε έξω από το σπίτι του. Καθότανε στο πλατύσκαλο και με
το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος έδειχνε χαμένος στις σκέψεις του. Το στραβό του κασκέτο
ηταν τοποθετημένο δίπλα του και έμοιαζε ταλαιπωρημένο πολύ. Το επάνω μέρος του ήταν
μπηγμένο προς τα μέσα. Ποιός ξέρει πόσες φορές έμπηξε μέσα του τα οργισμένα του
δάχτυλα για να ξεσπάσει τον πόνο και τον θυμό του.
Ένα ζαχαρί φόρεμα βρέθηκε ξάφνου στο οπτικό του πεδίο. Σήκωσε αργά αργά
τα βλέφαρα και αντίκρισε ένα όμορφο πρόσωπο να τον κοιτάει με λατρεία.
«Σας έπεσε αυτό» Του είπε ευλαβικά και ένα χαμόγελο στόλισε το κοραλλένια
της χείλη.
Στη δεξιά της παλάμη υπήρχε η φυσαρμόνικά του. Καλογυαλισμένη, χωρίς καμιά
εκδορά, ήταν όπως ακριβώς την θυμόταν.
Τέντωσε απαλά τη χούφτα της προς το μέρος του και το χαμόγελο της μεγάλωσε.
Τη κοίταξε θαμπωμένος. Φοβήθηκε πως ήταν όνειρο και θα ξύπνησε αλλά το ταρακούνημα
στο κεφάλι του του επιβεβαίωσε πως αυτό που ζει είναι πραγματικότητα. Χαμογέλασε
στραβά και ατσούμπαλα. Έξυσε ελαφρώς το κεφάλι του και οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν.
«Πώς ήξερες που να τη βρεις;» Ρώτησε χαμογελώντας αμήχανα και έγειρε το
κεφάλι του στο πλάι.
«Όταν χάσεις την καρδιά σου, ξέρεις πώς να την βρεις! Είναι απλό! Ακολουθείς
τους χτύπους της!» Ακούστηκε η τρυφερή φωνή της Οφηλίας και ευθύς ο Πέτρος την τράβηξε
κοντά του.
Έβαλε την φυσαρμόνικα στο στόμα του, τη στερέωσε καλά ανάμεσα στο δικό
του στόμα και στο δικό της, έμπλεξε τα δάχτυλα του στα δάχτυλα της και τις χάρισε
από απόσταση αναπνοής μια μουσική που όμοια δεν είχε ξανακούσει. Ένα μουσικό όργανο,
δυο αναπνοές, ένας χαρακτηριστικός ήχος αγάπης.
Ένας μικρός γδούπος ακούστηκε. Η φυσαρμόνικα έπεσε απαλά στο έδαφος. Δυο χείλη
σμίξανε και η αγάπη ως τρόπαιο νίκης υψώθηκε στα ουράνια.
Ακόμη και οι πέτρες ύμνησαν μαζί τους τη νίκη της αγάπης… Ακόμη και τα χελιδόνια
«κελάηδησαν» περήφανα στον ουρανό! "
Απόσπασμα από την "Αγάπη που Δηλώνει Παρών"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ