ΑΝ ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ....

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι όλο και πιο έντονα πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν έγραφα...
Αδιαμφισβήτητα, θα ήμουν δυστυχής και πιθανόν, να ένιωθα υποταγμένη.
Πόσο σημαντικό είναι φίλοι μου, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας τροφοδοτεί με ζωή.
Να μην μας το στερούν και σίγουρα, να μην μας το στερούμε, εμείς! Κυρίως εμείς, αυτό είναι το κυρίαρχο εμπόδιο.
Όλοι τους οι στίχοι, όλοι τους, ξέρετε• εκείνων των "παλαιών", αποκτούν συναισθηματικό νόημα στη ψυχή μου!

Ακούστε φίλοι, τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ευνοϊκά και σίγουρα οι συνθήκες δεν θα είναι ποτέ οι ιδανικές, όσο για το τέλειο, δεν υπάρχει. Κυνηγήστε τα όνειρά σας και ποτέ μα ποτέ, μην πάτε να "κλέψετε" ή ακόμη χειρότερα να "τσαλακώσετε", τα όνειρα άλλων.

Το μαζί ενώνει και το εγώ αφανίζει, είναι γνωστό.
Κάνε ευχές τα όνειρά σου και πράξη, τα έργα σου.
Ανέτειλε σαν άλλος ένας - ολότελα - δικός σου Ήλιος.
Όταν έχεις γεμίσει με αγάπη θα καταλάβεις πλήρως τι θέλω να σου πω.
Ευλογημένοι όσοι νιώθουν τη Γαλήνη σήμερα!

~~ Μέσα από το βιβλίο σας θέλετε να στείλετε κάποια μηνύματα;

Μέσα από κάθε μου βιβλίο, θέλω να δημιουργήσω και να επικοινωνήσω συνειδητά με τον κόσμο. Ποια είμαι εγώ που θα δώσω μηνύματα ή ποια είμαι εγώ που θα πάρω μηνύματα από άλλους; Δεν νιώθω έτοιμη να δείξω κανέναν δρόμο σε συνανθρώπους μου μα ούτε και να διανύσω άλλων, νιώθω όμως έτοιμη, να δημιουργήσω έναν. Όσοι με ακολουθήσουν, χαρά και τιμή μου. Μαζί θα μάθουμε.

https://booksnmorepromotion.blogspot.com/2018/11/books-n-more_8.html?fbclid=IwAR2MnOY6XPf_3up12_DhkhAjRfzNteZe6tSPkDzgasLA9mnCyJYVUB_hdjw

Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στο books 'n' more για την απολαυστική συνέντευξη που μου χάρισαν και που μπορείτε να διαβάσετε ακολουθώντας το λινκ που σας έδωσα πριν λίγο.

Ευχαριστώ θερμά για την ζεστή φιλοξενία!

Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα να ’χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν; Πως σου φαίνονται; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι  έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι  ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.

Ωστόσο,
δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θα ’ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου να’ναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
να’χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

Νικηφόρος Βρεττάκος -  «Αν δε μου ‘δινες την ποίηση Κύριε»