Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ!

 

" Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου.
Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ!
Ξέρω, θα χαθώ για ακόμη μία φορά σε έναν άσπλαχνο κόσμο προσπαθώντας να βρω παρηγοριά για τη φυγή σου μα όταν θα ξυπνήσω θα είμαι και πάλι στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα λευκό, πουπουλένιο μαξιλάρι που μυρίζει ακόμη το άρωμα σου! Που για σχέδιο έχει επάνω του ψηφίδα όλα τα όνειρά μας! Και δε θέλω να το αγγίξει κανείς, γιατί έτσι νιώθω πως θα τσαλακώσει ή ακόμη χειρότερα θα σβήσει τα όνειρά μας.

Και επιλέγω να το κρατώ μόνη στην αγκαλιά μου!
Και το σφίγγω και το σφίγγω δυνατά!
Και πιο δυνατά! Και πιο δυνατά!
Και ένα λευκό πούπουλο πετάει στον αέρα!
Και σταματώ! Ήδη ένα όνειρο από τα κοινά εξανεμίσθη!

Το μαξιλάρι το αφήνω στη βάση του!
Τρομαγμένη φεύγω! Για άλλη μια φορά φεύγω!

Εγώ φεύγω γιατί η φυγή δεν εχει να κάνει με το ποιος φεύγει πρώτος από μία κατάσταση αλλά με το ποιος προσπαθεί να φύγει από ένα σήμερα που έχτισε μόνος ή κάποιος του το πρόσφερε και πρέπει να το αντιμετωπίσει. "

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου