«Μάλλον
φοβήθηκες…»
«Τι πράγμα να
φοβηθώ;»
«Μη με
γνωρίσεις ή με αφήσεις να σε γνωρίσω εγώ καλύτερα…»
«Δηλαδή;»
«Να… Οι
άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πολύ στη ζωή τους κλείνονται στον εαυτό και στα
συναισθήματά τους και κάθε φορά που αισθάνονται πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να
τους «ξεκουμπώσει» φοβούνται και απομακρύνονται από αυτόν.» Της είπε με γλυκιά
φωνή, καθησυχαστικό βλέμμα και δίχως να το καταλάβει, βρέθηκε να τις χαϊδεύει
απαλά το δεξί μάγουλο.
«Δηλαδή φοβήθηκα
μη σε αφήσω να με ανακαλύψεις;» Ρώτησε κοιτώντας τον ρομαντικά, δείχνοντας πως
εχει πλέον αφεθεί.
«Ας το πούμε
κι έτσι…» Τόνισε χαρίζοντάς της το πιο γλυκό του χαμόγελο και πιάνοντάς τη από
το χέρι, την έβαλε να καθίσει ξανά στο παγκάκι πάνω στο οποίο είχε αφήσει τον
μπλε φάκελο με τις σημειώσεις της.
«Παραλίγο να
αφήσεις εδώ τις σημειώσεις σου. Πρέπει να θύμωσες πολύ μαζί μου;» Ρώτησε
καθισμένος πια, μια ανάσα από αυτήν και με διάθεση περιπαιχτική.
«Όχι τίποτα
άλλο, θα έχανα και την εργασία μου. Κι άντε πάλι από την αρχή» Τόνισε χαμογελαστή
πλέον και απαλλαγμένη από κάθε στιβαρή έννοια.
«Λοιπόν,
θα μου μιλήσεις τώρα για το θέμα της εργασίας σου; Ρώτησε με γλυκιά φωνή και
η συζήτηση άρχισε να κυμαίνετε σε φιλικό επίπεδο.
«Πάντα πίστευα
και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με
τη διαδρομή ενός τρένου.» Είπε θαρραλέα η Στεφανία.
«Δηλαδή;»
«Να.., η ζωή
μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ…. Το δικό μας ταξίδι
στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και
αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα
τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο
συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα
επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ
ξανά στο ίδιο. Ίσως να μη ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς
συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν τακτικά το κατώφλι της.
Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν
ποτέ ξανά πίσω.» Τα μάτια της διάπλατα, να αποζητούν την σύμφωνη γνώμη.
«Συμφωνώ
απόλυτα μαζί σου» Πρόσθεσε ο νεαρός άντρας, ικανοποιώντας τις προσδοκίες της.
«Επίσης υπάρχει
και ένα άλλο κοινό στοιχείο. Οι εκδορές του τρένου. Σήμερα παρατήρησα πολλούς
ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νεαρούς να μη προσέχουν τους τοίχους του τρένου και
να τους γρατζουνάνε, να τους βρωμίζουν και να τους προκαλούν εκδορές. Το ίδιο
ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας. Κάποιοι από τους δικούς μας «επιβάτες» δε θα
μας προσέξουν ποτέ όπως πρέπει και θα μας πληγώσουν. Βέβαια, θα κατέβουν
πιθανών στην επόμενη στάση αλλά οι εκδορές της ψυχής μας θα υπάρχουν εκεί για
να μας τους θυμίζουν, μέχρι να μπει κάποιος άλλος σε κάποια άλλη στάση και να
τις γιατρέψει, .να τις βάψει αν θες… γιατί ακόμα και τα τρένα κάποια στιγμή τα
βάφουν και τα επιδιορθώνουν γενικότερα. Όπως συμβαίνει και στη ψυχή μας,
δηλαδή! Κάποιες φορές χρειάζεται και αυτή την «επιδιόρθωσή» της» Αποφάνθηκε με
σιγουριά και αισθάνθηκε τη δική της ψυχή να υποστηρίζει πως τώρα πια έχει
επιδιορθωθεί πλήρως από κάποιον που κάποτε την είχε ζωγραφίσει με«κόκκινο»
χρώμα.
«Και έπειτα
υπάρχουν και άλλες τόσες ομοιότητες» Συνέχισε εκστασιασμένη.
« Όπως;»
Ρώτησε μαγεμένα ο νεαρός άντρας.
«Σήμερα
πρόσεξα πως πολλοί άνθρωποι τρέχουν σα «παλαβοί» για να προλάβουν το
τρένο και κάποιες φορές μπαίνουν κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» μέσα στο βαγόνια
του, δίνοντας μάχες με τις πόρτες τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς
τους ανθρώπους. Πολλοί άνθρωποι δίνουν μάχες για να καταφέρουν να «επιβιβαστούν»
μαζί μας στο ταξίδι της ζωής μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το κάνουν
αποκλειστικά για εμάς. Στην επόμενη στάση θα έχουν ήδη κατεβεί…..όχι όλοι….
Αλλά οι περισσότεροι θα έχουν κατεβεί…», ψέλλισε λυπημένα.
«Αλλά δε
πειράζει... γιατί η επόμενη στάση είναι κάπου παρακάτω και περιμένει….» Συνέχισε πιο αισιοδοξία η Στεφανία.
Απόσπασμα από την "Αγάπη που Δηλώνει Παρών"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ