Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια φορά και έναν καιρό.... η ζωή




Έχουν περάσει 3, ίσως και 4 χρόνια από την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου "Και το παραμύθι δεν τελείωσε" του Odin Dupeyron.
Το διαβάσαμε, μας προβλημάτισε, το συζητήσαμε, πειραματιστήκαμε και... το βάλαμε στην άκρη.
Πριν από 1 χρόνο περίπου, η καρδιά μας, σχεδόν επιμόνως, αναζήτησε ξανά την ενέργεια αυτού του βιβλίου.
Το ξαναδιαβάσαμε, μας ξαναπροβλημάτισε, το ξανασυζητήσαμε και ξαναπειραματιστήκαμε... και η προετοιμασία για την παράστασή μας ξεκίνησε.
Το παραμύθι, ήρθε σε μια περίοδο που χρειαζόμασταν μια υπενθύμιση της ζωής. Μια υπενθύμιση για το τι σημαίνει "ονειρεύομαι", "επιθυμώ", "θέλω" αλλά και έφερε στην επιφάνεια τα πιο δύσκολα κομμάτια μας "φοβάμαι", "δεν ξέρω πως..", "και αν δεν..."
Τελικά, η ανάγκη μας να ανεβάσουμε στη σκηνή όλα αυτά τα "μαγικά" της ζωής, ήταν ισχυρή και αδιαπραγμάτευτη.
Βουτιά μεγάλη λοιπόν στα παραμύθια που έχουν μέσα τους τη ζωή και στη ζωή που έχει μέσα της παραμύθι....

"Η λέξη θέατρο είναι ελληνική. Σημαίνει το μέρος όπου βλέπουμε. Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί για να δουν την αλήθεια για τη ζωή. Το θέατρο είναι η πνευματική και κοινωνική ακτίνα Χ της εποχής του. Το θέατρο δημιουργήθηκε για να λέει στους ανθρώπους την αλήθεια για τη ζωή." (Στέλλα Άντλερ)


Σκηνοθεσία: Σοφία Ρούσσου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία : Όλος ο θίασος
Κείμενα : Ο θίασος
Σύμβουλος Κίνησης: Ματίνα Μπάνου
Πρωτότυπη μουσική και ζωντανή συμμετοχή : Μαντάρα & Δημήτρης Μακρής
Εικαστική αφίσα : Κωνσταντίνος Τσιτσίγκος
Τεχνική Υποστήριξη : Γιώργος Χρήστου

Παίζουν :
Βάσω Αναστασίου
Σοφία Ανδριτσοπούλου
Λεμονιά Κοκελίδη
Ντίνα Κολιαρουδάκη
Αριστέα Κότσαρη
Κώστας Μπασούκος
Ελένη Μπούρικα
Αποστόλης Μώρος
Ιωάννα Σταματίου
Τζένη Χρήστου

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018 στις 19.00

Καθρέφτης Τεχνών & Ιδεών
Σταμάτη 4, Χαλκίδα

Προτεινόμενη συνεισφορά: 7€

Περιορισμένος αριθμός θέσεων
Τηλέφωνα κρατήσεων:
6980286281 & 6940130609
(Διαθέσιμες ώρες επικοινωνίας: 18:00-21:00)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...