Το Φθινόπωρο μας οδηγεί στα σπίτια μας

 Εκφραστικοί μου καλημέρα, ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Από μικρή αγαπούσα το Φθινόπωρο. Το Σεπτέμβριο τον είχα συνδυάσει με μυρωδιά σχολείου, αγορές σχολικών ειδών κτλ και τον Οκτώβριο, με μυρωδιά από βροχή και μια παλέτα της φύσης, χρωμάτων καφέ και χρυσού. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχω απομακρυνθεί από όλα αυτά αλλά τουλάχιστον, η εξόρμηση στο χωριό, με φέρνει πάντα πιο κοντά στο δεύτερο σκέλος. Όμορφη, αρκετά όμορφη η φύση και αυτή την εποχή, παρόλο που δεν ειναι στο απόγειο των χρωμάτων, της θερμοκρασίας και των ευωδιών της. Αυτό την εποχή το χωριό μου είναι πιο όμορφο από ποτέ, δεν έχει κόσμο, οι δρόμοι ειναι γεμάτοι ξερά φύλλα, κάνει κρύο και διαθέτει μια γοητευτική μελαγχολία. Δυστυχώς δεν το ζω πλέον συχνά και στο παρελθόν όταν το ζούσα - σε άλλη ηλικία και με άλλα όνειρα - δεν μπορούσα να το κατανοήσω βαθιά. όπως τώρα. 

Η ζωή, τα όνειρα, ο βιοπορισμός, μας οδηγούν σε διάφορα μονοπάτια αλλά νομίζω πως πάντα το φθινόπωρο μας οδηγεί στα σπίτια μας. Τουλάχιστον εμένα. Και ρεαλιστικά και μεταφορικά. Ναι, ακόμη και εδώ για παράδειγμα, στην εκφραστική μου γωνιά, ναι ακόμη και εδώ, τώρα, έχω την ανάγκη να επιστρέψω δυναμικά, όσο άλλοτε. Το Φθινόπωρο μας οδηγεί στα σπίτια μας!

Αγαπώ το Φθινόπωρο όσο και το Φεγγάρι, το Φεγγάρι ίσως περισσότερο αλλά και το Φθινόπωρο το αγαπώ, με μαγεύει. Φυσικά και το συναντά κανείς στους στίχους μου, φυσικά και το συναντά κανείς στα χρώματα που έχω στη ζωή μου, φυσικά και το συναντά κανείς σε τραγούδια που ακούω και στίχους που διαβάζω. Επόμενο λοιπόν να το συναντάτε και εδώ. Σε αναρτήσεις παρελθοντικές, στην παρούσα, σε μελλοντικές και σε "κρυμμένες" αλληγορίες.

ΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΚΟΡΜΟΣ

Ξέρεις τι γίνεται;

Αν μείνεις, θα είσαι νεκρό...

Προσπαθώντας να εξοικονομήσεις ενέργεια, κοινώς - να μεγαλώσεις την διαδικασία της ζωής - πρέπει να σκοτώσεις τα φύλλα σου, για να καταφέρεις και πάλι την Άνοιξη, να αναστηλωθείς.

Θυσιάζεις ή θυσιάζεσαι;

Μονάχο στέκεις

Έρημο

Κηφήνας, κανείς

Ξέρεις τι γίνεται;

Για να παραμείνεις ζωντανό πρέπει πάνω από όλα να φερθείς εγωιστικά μα και να παρατείνεις, την αγωνία όλων όσων, σε συμπορεύονται.

Αν ο κορμός σου ήταν καρδιά

σκληρή θα θέλαν να 'ναι

μα σαν βολβό τρυφερό, νιώθω τον κάθε ξέπνοο χτύπο σου.

Σαν να φυτρώνει ο σκοπός, εκεί που οι δεύτερες ευκαιρίες, τελειώνουν.

Ξέρεις τι γίνεται;

Φοβάται η πλάση την ανατροπή και οι άνθρωποι, τρέμουν κάθε λαβυρινθιακό κύμα.

Πέρα από τις φωτοχημικές δραστηριότητες, κύτταρα και φωτοσυνθέσεις, είναι που βάλλομαι από παντού να υποστηρίξω την κάθοδο, σε ένα ακόμη ποίημα.

Ξέρεις τι γίνεται;

Εγώ, για σένα φύλλο ήθελα να μιλήσω

Όμως πάντα, θα πλαγιάζω στον κορμό σου

 

~~ Κική Κωνσταντίνου

Ένα ποίημα - συμμετοχή στις "Ιστορίες Φθινοπώρου" που εμπνεύστηκε η αγαπημένη μου φίλη Μαρία Νικολάου και το λογοτεχνικό ιστολόγιο "Το Κείμενο".

Πάει καιρός που δημιουργήθηκε αλλά το θυμάμαι και το αποζητώ σχεδόν καθημερινά το τελευταίο καιρό. Ομοίως και:

 

~~~~~~~

Αγέλαστο Φθινόπωρο,
μια αιχμαλωσία γεμάτη άνθη, νεκρά.
Οι μνήμες ροές έγιναν. Στο ανατριχιαστικό χθες, αφήσαμε τα όνειρά μας.
Οι ελπίδες,γίνανε στάχυα.
Καμμένα στάχυα.
Ο καιρός μας απέλασε.

Παρατηρώντας το ποτάμι, οδηγήθηκα σε ένα ορμητήριο. Το δικό μας ορμητήριο. Εκεί που άνθισε η αγάπη και σκοτώθηκε μια καρδιά. Ανήμερα της εορτής, ταπεινώθηκε η σφαίρα. Γεννήθηκε μια τουλίπα, ολιγαρκής. Πάντα ολιγαρκής.

Μας έδωσαν τα ηνία χωρίς απόφαση, χωρίς θέληση, χωρίς υπαινιγμό. Μας παρέδωσαν την δάδα και εμείς διεκδικήσαμε ένα φύλλο, αμέτοχο.

Εις το επανιδείν μνήμη μου.
Σήμερα, ολοκαύτωμα σε κάνω.

Ξερά φρούτα, ξερά ρόδα, ξερή και εγώ.
Φύτρωσε μέσα μας η ξέρα, την θρέψαμε και επινοήσαμε μια χερσόνησο.
Ανομολόγητο μυστικό θα 'ναι.
Μετέωρη η σιωπή, σαν σε χαλασμένο σκηνικό, νεκρός ρόλος απέμεινε.

Το έργο, βασίστηκε στην Πλειάδα της Χερσονήσου.

~~ Η Χερσόνησος - Κική Κωνσταντίνου

 

 

 ~~~~~~

 

 

 Φθινόπωρο τα μάτια της,
σαν ένας σκυταλοδρόμος που δεν παρέδωσε τη φλόγα.

Ρίζες οι μνήμες της,
σαν ένα ακαθόριστο πρόσωπο που από την λύπη είχε πλαστεί και γίνει πλαστελίνη.

Μοίρα,
η ακατοίκητη και ολιγαρκής σιωπή που τύλιξε τον άδειο χώρο.

Άνεμος,
η συθέμελη, αυθεντική οργή των ανομολόγητων σκέψεων.

Πλασματική,
όλων όσων απεγνωσμένα έγιναν κορμός,
για να φυτρώσουν στην παγερή, πρακτικά, ψυχή της.

Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας και την έκανε πρόσωπο.
Το πρόσωπο του ανέμου.

Κι εκείνος, κόπασε.
Της επέτρεψε με μανία, όσα της είχε απαγορεύσει.

Έκλεισε τα μάτια και ένιωσε θαλπωρή.
Ήταν κρύα και παγερή μα τα ίχνη του ανέμου, καιροφυλαχτούσαν.

Στο Ανεμολόγιο της καρδιάς, χρωστάει απόψε ένα ποίημα!

Ήταν οι ρίζες και τα φύλλα της ελιάς. Το λάδι, που έγινε στυλό για να ξεγράψει ένα ακόμη ποίημα.

Φέρτε μου το Ανεμολόγιο.
Απόψε διεκδικώ την κόρη του Ανέμου.
Αγκαλιά με ένα σύννεφο, καραδοκώ και απεγνωσμένα, ανασαίνω.

Η Κόρη - Κική Κωνσταντίνου

 

 

 

Αν το Φθινόπωρο ήταν τραγούδι, για εμένα, θα ήταν αυτό:

 

 

 

                                            Το παλιό μου παλτό - Χρήστος Δάντης
 

Να προσέχετε εκφραστικοί μου και να περνάτε όμορφα.

Την αγάπη μου σε όλους!