Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΆΓΟΝΕΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΙΚΗ



Πάλι παραμορφώθηκα,
ποδοπάτησα αγνά συναισθήματα και γέννησα νέες, κρυμμένες όψεις, θυμικών κατεστημένων.

Μακάρι να ήταν μια μουτζούρα μπλε,
είναι όμως, γκρι μάτια λύκων.

Και κάνει κρύο πια και η ζέστη, όσο τίποτα με φοβίζει.

Στο χιόνι, τα ίχνη είναι κόκκινα,
μία θηριώδη συμπεριφορά που προέρχεται καθαρά από μια παιδική ανησυχία.

Και κάποτε - χαμογελούσες σε αυτό - τώρα ανάσα υποψίας ψάχνεις.


Έκλαιγαν οι λύκοι, προσευχόμενοι για μια λειψή πανσέληνο και έκλαιγε και σε ένα παχνί, ολόκληρο αδέσποτο βοσκοτόπι.

Κάποιος αντικρούει ένα χαμόγελο,
κάποιος θλίβεται και μιαν αγάπη χάνει.

Κάποιος κοιμάται χάμω σήμερα,
συντροφιά με ένα άδειο ταγάρι
και πιο πέρα, 'κει πέρα, πιο πέρα, ταπεινά -ευλαβικά, κάποιος κείτεται νεκρός... και τη φωτιά της θλίψης αναζωπυρώνει.

Είναι μια άγονη ζωή που σύντομα θα καρποφορήσει.
 


~~ Άγονες Παραμορφώσεις - Κωνσταντίνου Κική


________

Καλημέρα, εκφραστικοί.
Το έγραψα μόλις 'χθες. Ξεχώρισα τους "μαύρους" στίχους.

Να περνάτε όμορφα! <3

Σχόλια

  1. Κικη μου οσο πας και μεστωνεις!!! Υπεροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Χριστίνα μου, βελτιώνομαι το νιώθω κι εγώ.
      Σαν να ανοίγω κι άλλη πύλη τη φορά, νιώθω όμορφα. Νέες, μικρές, εσωτερικές αναζητήσεις.

      Να είσαι καλά! Τα φιλιά και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα Κική μου με μια ακόμα όμορφη στιγμή σου. Πολύ όμορφο. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εντυπωσιάστηκα! Αν καιέχω διαβάσει όλα σου τα ποιήματα--πιστεύω--και δεν θα πρεπε να εντυπωσιάζομαι...Υπέροχο πλήρες νοημάτων και με μια νότα αισιοδοξίας στο τέλος
    Φιλί και αγκαλιά σου αφήνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μου αρέσει πολύ, ε΄χει δίκιο η φίλη μας όσο πας γράφεις καλύτερα!Καλημέρα όλη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...