Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΘΥΣΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Η ψυχή μου κλαίει.
Την ακούω στο ύστατε χαίρε, να ανασαίνει βαριά και προσπαθώ να θυμηθώ αν την άφησα κάποτε να ζήσει - μέσα από τον άνθρωπο εκείνο - στον οποίο με ευλάβεια την είχα προσφέρει.
Αιμορραγούσα, λες κι αυτό το τέλος, δεν θα ερχόταν ποτέ. Λες και η τσουκνίδα, δεν έπρεπε να ζήσει. Μα ο κόσμος δεν πλάστηκε για μιλημένα άνθη.
Την ακούω να σπαράζει και δεν έχω χιτώνα να τη σκεπάσω,
χέρια να την πάρω, να πάω να την κρύψω κάπου μακριά, να μην  τη πάρει ο άνεμος και γίνει στάχτη.
Δεν θέλω να γίνει στάχτη
Θέλω να γίνει είσοδος για έναν παράλληλο δρόμο
Ένα δρόμο που βαδίζουμε – ακόμη – χέρι χέρι
Έναν δρόμο που με φέρνει σήμερα στον πλανήτη με τις παπαρούνες και τώρα συγχωρέστε με αλλά θέλω τόσο να αποκοιμηθώ.
Πλάι τους, μέσα τους, κοντά τους
Φύτρωσαν κάτω από τον σταυρό του Χριστού στον Γολγοθά, δέχτηκαν με ευλάβεια το αίμα του Εσταυρωμένου, επέτρεψαν στο κόκκινο άλικο χρώμα του αίματος, να ποτίσει για πάντα τα πέταλά τους και κανείς δεν τους το αναγνώρισε ως τώρα.
Είναι που μοιάζει με την θυσία μου*
καταχωρημένη στα κίτρινα φύλλα, μιας ξεπεσμένης φυλλάδας.
~~ Η Θυσία - Κική Κωνσταντίνου
____________

Η συμμετοχή μου στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η αγαπημένη μου συνοδοιπόρος στον κόσμο των μπλοκς, Airis Koutas και είχε θέμα την "ψυχή"

Με φωτογραφία επιλογής μας και με οδηγό την ψυχή μας, συμμετείχαμε, τραφήκαμε πνευματικώς, μοιραστήκαμε, χαρήκαμε, γιορτάσαμε τη συλλογική μας νίκη καθώς και την προσωπική της νικητήριας συμμετοχής, που ανήκει στην Μary Petrax (https://plus.google.com/108995859306579147699).

Περισσότερες πληροφορίες για το αγαπημένο μας δρώμενο καθώς και για όλες τις συμμετοχές, μπορείτε να βρείτε εδώ: https://princess-airis.blogspot.com/2018/06/20o-Symposio-Lixi.html.

Ευχαριστώ πολύ όσους με τίμησαν με την ψήφο τους.

Όμορφη μέρα για όλους!
Labels:

Σχόλια

  1. Giannis Pit.8 Ιουλίου 2018 στις 1:51 μ.μ.

    Αχ γλυκιά μου με τα ποιήματά σου.
    Το θεωρώ από τα πολύ δυνατά σου ποιήματα. Αυτή η "Θυσία" με σημείο αναφοράς την ψυχή σου.
    Στέλνω τις ευχές μου για όμορφη ημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΧΤΙΔΑ9 Ιουλίου 2018 στις 7:34 π.μ.

    Καλημέρα κοριτσάκι μου, τρυφερό ταξιδιάρικο με το Πήγασο στα σύννεφα της ποίησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Apokalipsis9999 Ιουλίου 2018 στις 10:02 π.μ.

    Η ψυχή δεν κλαίει που φεύγει, ούτε που θυσιάζεται. Συμπάσχει στον αποχωρισμό της από την πεπερασμένη (ανθρώπινη) φύση που πεθαίνει... Ένα αντίο με δάκρυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
12 σχόλια
Read more »

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...
14 σχόλια
Read more »