Τα τελευταία χρόνια δεν παίρνω καλή ανάσα, δεν αναπνέω σωστά. Απορώ πως μπορώ και ζω ακόμη, εφόσον το οξυγόνο μου, έχει εκλείψει από καιρό. Ειδικά τα βράδια του χειμώνα, παλεύω για να πάρω ανάσα. Νιώθω πως άγρια και κρύα χέρια παίζουν σκάκι με τον λαιμό μου. Επαναστατούν και μου προσφέρουν εφιάλτες και δάκρυα, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ή έμειναν μισά, θύμησες που πληγώνουν, αναμνήσεις που κόβουν σαν ξυράφι, ζεστό. Και τότε, αίμα στάζει από τη μύτη μου, σφυριά αντηχούν στα αυτιά μου, τρωκτικά τρώνε τα σωθικά μου και ένα μικρό πληγωμένο σπουργίτι αναζητά τροφή σαν μια θύελλα που πασχίζει, με θαλπωρή να κρύψει το αύριο. Τις τελευταίες μέρες, το παιδί μέσα μου, δεν αναπνέει σωστά. Δεν τρέφεται, δεν ελπίζει, ματαιοδοξεί και κοιλοπονά μια αβέβαιη αλήθεια, έναν παράλογο δισταγμό, μια ακόμη ικεσία που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να παραληρήσουν σαν ένα φεγγάρι αβέβαιο. Κυρίως το πρωί, με τις πρώτες ηλιαχτίδες, φοβάται, κ...
Το βιβλίο σου, με φόντο φανταστικές εικόνες. Μπράβο στην έμπνευση σου, που έχει ταξιδέψει κι αγγίξει τόσες ψυχές. Φιλιά Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστω πολυ!!!
Διαγραφήνα περνας ομορφα ευχομαι
φιλια πολλα
Ζαγοροχώρια....! ως εκεί το Βιβλίο σου Κική μου. Μπράβο και σε σένα και στους αναγνώστες σου που το έχουν κοντά τους σε κάθε τους βήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά και όμορφο βράδυ.