Ο Άνθρωπος

 

 

Η θλίψη στα γελαστά του μάτια,
έμοιαζε με φευγαλέο όνειρο,
ενός μικρού παιδιού.

Οι ανακατεμένες μπογιές - στο αβέβαια - χαμογελαστό του πρόσωπο,
ζωγράφισαν την υπομονή και ξεγέλασαν την ελπίδα.
Μέσα σε ένα καπέλο, κρύφτηκε ο πόνος.
Το παιδί κρατούσε στο χέρι του ένα φανάρι που θύμιζε το φώς των χαμένων ποιητών.

Μπορώ να δω τη θαλπωρή,
την ευγένεια, την ηρεμία.
Μπορώ να αγγίξω την αγάπη,
να νιώσω πως ο κόσμος, μπορεί να κρύβει μια θέση και για μένα, τον ανόητα τρελό.

Η θλίψη στα γελαστά του μάτια,
έμοιαζε με φευγαλέο χαμόγελο,
ενός χαμένου θησαυρού που αναζητεί τον Άνθρωπο.

~~ Ο Άνθρωπος - Κική Κωνσταντίνου