ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ) - Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ "ΜΠΕΛΑ, Η ΧΡΙΣΤΟΥΝΕΛΛΑ"

  

Καλημέρα εκφραστικοί μου, τι κάνετε;

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Πώς περνάτε την περίοδο των εορτών - υπό τις συνθήκες  - της καραντίνας;

Εγώ, έχοντας την ανάγκη να μπω στον γιορτινό ρυθμό, κάνω αναρτήσεις γιορτινές. Δεν ξέρω αν σας βάζω καθόλου στο κλίμα αλλά εγώ "μπαίνω" με όλα αυτά.

Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μη μοιραστώ μαζί σας, και φέτος, το θεατρικό εκείνο παραμύθι που έγραψα το 2018. Σας έχω μιλήσει για αυτό, το έχω μοιραστεί μαζί σας αλλά θέλω και φέτος να το παρουσιάσω, τόσο στους νέους μου φίλους, όσο και στους παλιούς.

Μάλιστα, το συνοδεύω με μια υπέροχη φωτογραφία όπως θα δείτε και χαίρομαι ιδιαιτέρως για αυτό.  Irina IreneArtphoto σε ευχαριστώ πολύ, για αυτή σου τη φωτογραφία.

Την αγαπώ τη «Μπέλα», την αγαπώ πολύ και θέλω παρά πολύ να τη δω σε μια σχολική εορτή, εύχομαι στις επόμενες εορτές να τη δω τη Μπέλα όπως της αξίζει.

Σκέφτομαι πως τα παραμύθια μου τα έχω εγκαταλείψει, αυτά όχι εμένα αλλά εγώ τα έχω εγκαταλείψει και νιώθω άσχημα για αυτό. Μπορώ να πως πως στεναχωριέμαι.

Με έχει συνεπάρει η ποίηση, ο ελεύθερος στίχος, ο μονόλογος, η θεατρική αυτή μορφή της ποίησης και δεν μπορώ να αφοσιωθώ κάπου άλλου. Κάποιες φορές νιώθω πως με «καταπίνει» ολοκληρωτικά αλλά κάποιες άλλες φορές, νιώθω πως μου αφήνει λίγο χώρο και για τα άλλα είδη και ειδικά τα παραμύθια αλλά δεν μου φτάνει αυτός ο χώρος και αυτός ο χρόνος. Είδωμεν. Αυτό θα πω, είδωμεν. 

Εδω και χρονια εχω οραματιστει πως στις γιορτες θα μπορω επιτελους να εκδωσω και ενα γιορτινο παραμυθι αλλα δεν τα καταφερνω. Και δεν ειναι θεμα φαντασιας, την εχω τη φαντασια και εχω ηδη στο μυαλου μου την ιστορια και τους ηρωες, δεν μπορω να κατσω να γραψω, όσο και να προσπαθήσω αλλού πάει η γραφή μου. Ίσως να γραφω μελαγχολικά και τα παραμύθια θέλουν χαρά κι όχι πως δεν έχω τη χαρά, την έχω και τη παραέχω αλλά στη γραφή πάει αλλού το χέρι. Τέλος παντων, θα το βρω στη πορεία, απλώς μοιράζομαι μαζί σας το πως νιώθω.

Θέλω τόσο πολύ να κάνω παραμύθι τον "Μπεν, το Ελάφι των Χριστουγέννων" αλλά δυστυχώς οταν κάθομαι να γράψω, οσο και να θελει ο νους, η φαντασία, το μυαλό, δεν μπορώ και ειναι αστείο γιατι στο μυαλό έχω όλη την ιστορία αλλα το χέρι (το πνευμα μου θαρρώ) πάει αλλού. Δεν ξερω αν το εχετε πάθει αυτο ή αν το έχετε ακουσει να συμβαινει αλλου αλλά αν γνωρίζεται θα ήθελα να μάθω γιατί ίσως να το βιωνω αυτό.

Ο Μπέν λοιπόν, θα γίνει καποια στιγμη, ενα γιορτινο παραμύθι, όπου πρωταγωνιστής θα είναι ένα ελάφι, το οποίο μεγάλωσε με όνειρο, στόχο, φιλοδοξία, να γίνει ένας από τους ταράνδους που θα σύρει το έλλυθρο του Άγιου Βασίλη. Αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν θα είναι εύκολο να γίνει για πολλούς λόγους και ούτε θα είναι εύκολο να τον δεχτούν στην κοινότητά τους αλλά θα τον αγαπήσετε τον Μπεν. Όπως σας ειπα, στο μυαλο μου ειναι ηδη ολοκληρωμενο και γνωριζω τις δοκιμασιες του, αλλα δεν μπορω ακομη να του αφοσιωθω.  Συγνώμη Μπεν.

Τουλάχιστον έχω τη "Μπέλα" να μοιραστώ για ένα ακόμη έτος μαζί σας. Η Μπέλα, η Χριστουνέλλα, είναι ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι που συντροφιά με τους φίλους της, τον Ματία και τον Αδάμο, τα άλλα χριστουγγενιάτικα στολίδια, είναι μια άτακτη παρέα, όπου χορεύουν, τραγουδούν, κάνουν ζημιές, κοροιδεύουν το δέντρο αλλά στο τέλος... ;) 

Μη σας κρατάω σε αγωνία, όλη δική σας:

Photo credits: Irina IreneArtphoto

instagram: irineartphoto

Βιογραφικό σημείωμα:
Η Ειρήνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρωσία. Σπούδασε στη Σχολή Γραμματειακής Υποστήριξης και δούλεψε για κάποια χρόνια ως Γραμματεία στο Πανεπιστήμιο της Ρωσίας και στο τηλεφωνικό κέντρο στη Δαμασκό της Συρίας.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στον τουριστικό κλάδο, στα ξενοδοχεία ως Ρεσεψιονίστ.
Πάντα της άρεσε η τέχνη. Από μικρό παιδί έκανε χορό, έχει ασχοληθεί με την διακόσμηση, άλλα και η φωτογραφία ήταν το πάθος της.
Αποφάσισε να εμβαθύνει στην τέχνη της φωτογραφίας τον Ιανουάριο του 2020. Πέρασε σεμινάρια στις καλύτερες σχολές της Ρωσίας και πήρε πιστοποίησης ως ART φωτογράφος, η μια από αυτές είναι από την Top φωτογράφο – Kiel Karina για παιδική φωτογραφία και καλλιτεχνική επεξεργασία.

 

ΜΠΕΛΑ, Η ΧΡΙΣΤΟΥΝΕΛΛΑ

Σκηνή γιορτινή που θυμίζει σπίτι.

Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα της έτη, εμφανίζεται με πιατέλες μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Τραγουδάει σε γιορτινό ρυθμό, κάνει δουλειές ( ξεσκονίζει και τακτοποιεί), ανοίγει την τηλεόραση, γελάει μόνη της και έπειτα φεύγει ενώ ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα να στολίσει το χριστουγεννιάτικό της δέντρο

Επανέρχεται και στην σκηνή υπάρχουν τρεις μπάλες γιορτινές (οι ήρωες μας: Η Μπέλα, ο Αδάμος και ο Ματίας)

Η Μπέλα ειναι ντυμένη ως κόκκινο στολίδι, ο Αδάμος ως μπλε στολίδι και ο Ματίας, πράσινος. Πιο δίπλα, ακόμη ένας ήρωας που κάνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. (προϋπήρχε ο ήρωας αυτός στην σκηνή)

Με έναν τρόπο, έχουμε καλύψει τα στολίδια (τους ήρωες μας – ίσως με ενα σελοφάν) και η αποκάλυψη θα γίνει απο την οικοδέσποινα του σπιτιού.

Γυναίκα: (αφού τραβαει το σελοφαν)  πω πω σκονιστήκατε χρυσούλια μου, σας είχα καταχωνιασμένα στο πατάρι, πόσο χαίρομαι που σας βρήκα μετά από τόσο καιρό.

τα αγκαλιάζει με αστείο ρυθμό, τα φυλάει και τα στολίδια κάνουν αστείες γκριμάτσες στο κοινό που τα βλέπει.

μόλις η κύρια  γυρνάει την  πλάτη της, εκείνα κάνουν γκριμάτσες και την κοροϊδεύουν ενώ όταν εκείνη γυρίσει μπροστά, εκείνα στέκονται ακίνητα. εκείνη τα πλησιάζει ερευνητικά και μόλις γυρίσει πλάτη αυτά χορεύουν της βγάζουν γλώσσα κτλ, μόλις γυρίσει η γυναίκα εκείνα στέκουν ακίνητα.  μόνο το δέντρο στέκεται ακούνητο και σοβαρό σε αυτή την ιστορία.

η γυναίκα, θυμάται πως πρέπει να πάει στην γειτόνισσα να πάρει συνταγή για να φτιάξει δίπλες και φεύγει αφήνοντας τα στολίδια μόνα τους.

Μπέλα: Επιτέλους ελεύθεροι. Μούδιασα μέσα στο κουτί, αχ πόσο ήθελα να βγω. Επιτέλους Χριστούγεννα!!!!

φωνάζει και αρχίζει να αγκαλιάζεται και να παίζει με τα αλλα στολίδια, τον Αδάμο και τον Ματία. Το δέντρο ακόμη μένει ακούνητο.

Αδάμος: Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ανυπομονούσα να βγω και πάλι στο προσκήνιο. Πόσο χαίρομαι, Χριστούγεννα!

Ματίας: Γιουπι, γιουπι, γιουπι

Αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ξεκινούν να τραγουδούν και να χορεύουν

ΜΕΙΝΕ ΠΑΙΔΙ

«Πέρασε κιόλας ένας χρόνος

ένας χρόνος με όνειρα και προσευχές

ανυπομονούμε να δούμε παιδικά χαμόγελα

νήματα -  χρωμάτων  ζωές.

Ελαφάκια, ταρανδάκια, άγιους Βασίληδες πολλούς

δώρα, κάλτσες και στολίδια, να αγκαλιάσουμε κόσμους νοερούς

το πνεύμα των Χριστουγέννων ανήκει στα παιδιά

και εμείς θα ηχήσουμε στο νέο κόσμο, με μιαν αγκαλιά.

Μέσα στα μάτια των παιδιών, μένει το πνεύμα μας ζωντανό

χαρούμενοι αισθανόμαστε όταν μας αγγίζουν τα παιδιά

και η ζωή μας μοιάζει να αποκτά σκοπό

όταν θέλω να σου κλέψω ένα σ’ αγαπώ.

Είμαι ένα στολίδι των παιδιών και αγαπώ κάθε χρώμα των τρελών

χορεύω τραγουδώ – ομορφαίνω το βουνό

η ζωη είναι αγνή όταν καταφέρεις να παραμείνεις παιδί.

Μείνε παιδί

Μείνε παιδί

Είσαι ένα στολίδι κι εσύ

Έλα μαζί μου

μπες στο ρυθμό

όπου κι εσύ - όπου κι εγω

Αγαπώ

Σ΄ αγαπώ

τραλαλαλο τραλαλαλο

Μείνε παιδί

Μείνε παιδί

Είσαι ένα στολίδι κι εσύ

Έλα μαζί μου

μπες στο ρυθμό

όπου κι εσύ - όπου κι εγω

Αγαπώ

Σ΄ αγαπώ

τραλαλαλο τραλαλαλο»
 

 

Τα στολίδια κουράζονται μετά το τραγούδι και το χορό, φουσκώνουν, ξεφουσκώνουν, λαχανιάζουν και έπειτα στρέφονται προς το ακούνητο και υπεροπτικό δέντρο και ξεσπούν σε γέλια.

Το δέντρο υπεροπτικό στην αρχή, αλλά φανερά εκνευρισμένο όταν ξεκινούν και του πετούν τσίχλες, καραμέλες, χαρτάκια κτλ, αρχίζει να εκνευρίζεται.

Ξαφνικά, σαν κάποιο θεριό να μπήκε μέσα του και χωρίς να τους μιλήσει, αρχίζει να τα κυνηγά με αστείο τρόπο στη σκηνή.

Σε κάποια φάση πέφτει κάτω και τα στολίδια και τα τρία τον περικυκλώνουν και κάθονται πάνω του.

Εμφανίζεται  η Γυναίκα και μενουν όλοι ακινητοποιημένοι στη σκηνή.

Η Γυναίκα, φανερά σοκαρισμένη, τα πλησιάζει, τα κοιτά με ανοιχτό στόμα και πιάνοντας το μάγουλο της, κοιτάζει τον κόσμο, κοιτάζει εκείνα και αναρωτιέται;

«Πότε στόλισα το δέντρο; Και γιατί έπεσε;»

«Μήπως το στόλισα και δεν το θυμάμαι; Είμαι λίγο αφηρημένη τον τελευταίο καιρό»

«Αλλά πως έπεσε κάτω; Δεν θυμάμαι να το έριξα. Μήπως έκανε σεισμό;»

«Νιαου» ακούστηκε η ζωηρή Μπέλα

«Ψιψίνα μου γύρισες» είπε η κυρία και άρχισε να ψάχνει στα άλλα δωμάτια την χαμένη της γάτα.

Το δέντρο και τα στολίδια σηκώνονται επάνω, αρχίζουν να παίζουν ξύλο με αστείο και χαριτωμένο τροπο, να τραβάνε  ο ένας τα μαλλιά του άλλου και ξαφνικά, παγώνουν στην σκηνή, όταν έρχεται ξανά η γυναίκα. Μοιάζουν σα να εχουν στολίσει το δέντρο, σε κατακόρυφη παράθεση αυτή την φορά.

«Ψιψίνα μου, που είσαι γλυκιά μου, έλα στη μάνουλα»

Η γυναίκα σοκαρισμένη πάει μπροστά στο δέντρο και τα στολίδια και αρχίζει να κοιτάξει μια το κοινό και μια εκείνα με το στόμα ανοιχτό.

«Δεν είμαι καλα, δεν είμαι καλά. Πότε σήκωσα το δέντρο όρθιο και δεν το θυμάμαι; Θα τρελαθώ σήμερα.»

«Είδατε κάτι εσείς που δεν είδα εγω; (απευθύνεται στα παιδιά)

συνομιλεί λίγο μαζί τους και στο τέλος παραδέχεται πως κάτι περίεργο συνέβη αλλα αγαπά το πνεύμα των Χριστουγέννων, το εμπιστεύεται και πως ότι γίνει θα γίνει για καλό.

Έπειτα χαιρετά τα παιδιά και πάει για ύπνο.

Αποχωρεί από τη σκηνή και τα στολίδια διάσπαρτα κάθονται στην σκηνή αλλά μακριά ο ένας από τον άλλον.

Το δέντρο υπεροπτικό κάνει δήθεν πως κοιτάζει από την άλλη πλευρά.

Ξαφνικά η Μπέλα αρχίζει να κοιτάει με ενδιαφέρον το δέντρο και καταλήγει να δείχνει ερωτευμένη.

Ο Αδάμος και ο Ματίας την ανακαλύπτουν, την επεξεργάζονται και αρχίζουν να την πειράζουν.

«Σταματήστε πια» Είπε η Μπέλα

«Μα το δέντρο; Τι του βρήκες; Είναι ψηλό και άχαρο» Είπε ο Ματίας.

«Ενώ εμείς, φουσκωμένοι και χαριτωμένοι όσο κανείς άλλος» Συμφώνησε ο Αδάμος.

«Μα εσείς είστε φίλοι, αδέρφια, είστε κάτι άλλο. Αχ εγώ, πάντα έτρεφα καποια συναισθήματα αλλά πέρασε καιρός να καταλάβω… και τώρα είναι Χριστούγεννα και νιώθω τόση αγάπη αλλά και μοναξιά. Θέλω αγάπη, πολλή αγάπη.» Η Μπέλα μελαγχόλησε και τα στολίδια την αγκάλιασαν.

Το δέντρο μοιάζει να ακούει και να συμφωνεί. Το πρόσωπό του μαλάκωσε και ο κορμός λύγισε. Κουνιόταν προς τα εκεί σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει, Μόλις γύρισαν τα βλέμματά τους προς τα εκεί, το δέντρο δήθεν αδιαφόρησε.

«Καλός είναι μωρέ, ίσως με λίγη χρυσόσκονη και κάποια επιπλέον γιρλάντα, γίνει πιο γλυκούλης» είπε ο Αδάμος.

 

«Μπα…» είπε ο Ματίας για να εισπράξει άγρια βλέμματα Μπέλας και Αδάμου.

«Καλά μωρέ, μπορεί να γίνει λίγο πιο χαριτωμένος αλλα σαν εμάς ποτέ. Κι έπειτα δεν εχει όνομα. Μα είναι δυνατόν να μην εχει όνομα; Τον Δέντρο; Μα δέντρο;» Με αστείες κινήσεις απευθύνεται στο κοινό.

Το δέντρο μοιάζει να στενοχωριέται και η Μπέλα του χαμογελά. Ο Αδάμος, δίνει μια καρπαζιά στον Ματία και τον παίρνει αγκαλιά για να αποχωρήσουν από την σκηνή.

«Ας μείνουν για λίγο μόνοι» Ακούγεται ένας ξεφτισμένος απόηχους του Δήμου.

Η Μπέλα και το Δέντρο κοιτάζονται και νιώθουν μια γλυκιά θαλπωρή. Λίγα λεπτά με διστακτικά χαμόγελα και κινήσεις ντροπής μοιάζουν να τους φέρνουν πιο κοντά.

Ξαφνικά, το πρώτο βήμα γίνεται:

Η Μπελα τραγουδά:

ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΓΩ

Σε θαυμάζω και σε ακολουθώ

σε ένα πνεύμα γιορτινό

δεν ξέρω πλήρως το σκοπό

μα ότι νιώθω είναι αληθινό

Πράσινο και κόκκινο, μoνίμως ταιριαστό

ένα φύλλο εσύ και ένα στολίδι εγώ

πιασε το χέρι μου, μπες στο ρυθμό

όπου κι εσύ – όπου κι εγω

χαχαχα

θυμάσαι;

(σε αυτό το σημείο πιάνονται με το δέντρο αγκαλιά και χορεύουν)

Τα πρώτα χρόνια της ντροπής

σε ερωτεύτηκα όσο κανείς

έμοιαζες απλησίαστος και υπεροπτικός

μα μην ξεχνάς είμαι στολίδι και είμαι τύπος λαμπερός (κλείνει το μάτι στο κοινό)

Πράσινο και κόκκινο, μόνιμος ταιριαστό

ένα φύλλο εσύ και ένα στολίδι εγώ

πιασε το χέρι μου, μπες στο ρυθμό

όπου κι εσύ – όπου κι εγώ

όπου κι εσύ – όπου κι εγώ

όπου κι εσύ – όπου κι εγώ

(σε αυτό το σημείο στέκονται στην μέση της σκηνής, με αστείο κάπως τροπο και σταματούν να χορεύουν ενώ κοιτάζουν ο ένας τον άλλο)

Σε θαυμάζω και σε ακολουθώ

σε ένα πνεύμα γιορτινό

δεν ξερω πλήρως το σκοπό

μα ότι νιώθω είναι αληθινό

Τα πρώτα χρόνια της ντροπής

σε ερωτεύτηκα όσο κάνεις

έμοιαζες απλησίαστος και υπεροπτικός

μα μην ξεχνάς είμαι στολίδι και είμαι τύπος λαμπερός (κλείνει το μάτι στο κοινό)

χαχαχα

θυμάσαι;

(σε αυτό το σημείο η Μπελα του κάνει υπόκλιση, το δέντρο της φυλάει το χέρι και εμφανίζεται στην σκηνή η Γυναίκα)

σοκαρισμένη τους πλησιάζει, εκείνα μενουν ακίνητα αλλα γελάνε και εκείνη τα προσπερνά, βάζει το χέρι της στο μάγουλο, κοιτάζει τον κόσμο και γεμάτη απορία λέει:

«Ε ποτέ»

________________________ΤΕΛΟΣ!!!!!!!_____________________

 

 

Αυτή ήταν η Μπέλα - θεατρικά σκηνοθετημένη - με αγάπη, για όλα τα παιδιά του κόσμου (μικρά και μεγάλα). 

Καλό ΣΚ φίλοι μου!

Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!

 

* Αν αγαπάτε τα παραμύθια και πόσο μάλλον τα γιορτινά: εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_17.html  και εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_78.html οι περασμένες μου, εορταστικές αναρτήσεις.