Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Click Αway στα Χριστούγεννα

Ναι,  γιατί πλέον μπορείς να φέρεις τα Χριστούγεννα στο σπίτι σου, αλλά όχι τα Χριστούγεννα στους ανθρώπους.

Δεν είχα άποψη γιατί δεν είχα καταλάβει τι συμβαίνει, δηλαδή τι ειναι και πώς θα λειτουργεί. Και πάνω από όλα, το που αποσκοπεί. 

Εχθές όμως, κάνοντας μια μικρή βόλτα στην αγορά τη πόλης μου, κατέληξα και εγώ, στο πόσο αποκαρδιωτική εικόνα συναντά κανείς, στα άλλοτε πολυπληθή σημεία.  

Θεωρούσα πως αυτό γίνεται για να τονωθεί η αγορά αλλά καμία αγορά δεν είδα γιορτινή και έτοιμη να τονωθεί, εχθές. Αν εξαιρέσεις πως πολλά από τα καταστήματα ήταν κλειστά, η εικόνα που συναντούσε κανείς, τουλάχιστον εχθές, ήταν κόσμος (δειλά να ξεπροβοδίζει), προσπαθώντας κι αυτός να κατανοήσει το νέο αυτό τρόπο αγοράς και μαγαζιά φωτισμένα, στολισμένα και άδεια στο εσωτερικό τους με πόρτες μισάνοιχτες να εξυπηρετούν κόσμο δίνοντας τις τσάντες από την πόρτα και βγάζοντας το Pos για να πληρώσει ο κόσμος. 

Κατανοώ πως φοβούνται το συνωστισμό αλλά θεωρώ πως με ελεγχόμενη είσοδο και ειδικά σε μεγάλα σε εμβαδόν καταστήματα και πάντα με τις απαραίτητες προφυλάξεις, μπορεί ο πελάτης να μπει, να δει και να δοκιμάσει το προϊόν  και να αποφασίσει αν θα προβεί στην αγορά του ή όχι. Γνωρίζαμε το "ραντεβού στα τυφλά" και τώρα μάθαμε και την "αγορά στα τυφλά". 

Όπως στα σουπερ μαρκετ και σε συναφή καταστήματα μπαίνουμε και ψωνίζουμε, έτσι θα έπρεπε και στα καταστήματα λιανικής. Σαφέστατα και μπορεί να υπάρχει ελεγχόμενη είσοδος. Σαφέστατα και μπορεί να επιτρέπεται η είσοδος μόνο με μάσκα. 

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις άδειους δρόμους και στολισμένες πλατείες και εξίσου λυπηρό να βλέπεις άδεια καταστήματα γιατί ξέρεις πως αν συνεχιστεί αυτό το "'άδειο" θα οδηγηθούμε όλοι στην οικονομική εξαθλίωση που ζήσαμε πριν χρόνια. Δεν θα ξεχάσω, ο εμπορικός δρομος της πόλης μου, το 2011 που ειχαμε μπει καλα στην κριση, το πόσο γρήγορα ερήμωσε. Μαγαζιά στη σειρά εκλειναν. Δεν θελω να συμβεί κατι αντίστοιχο και το απεύχομαι. Περιμένω να δω που θα μας οδηγήσει ολο αυτο. Ξέρω οτι δεν είμαστε οι μονοι, ξέρω οτι η υγεια προέχει και σε καμιά περίπτωση δεν συγκρίνω οικονομία και υγεία (εγω, οι άλλοι - έξυπνα - το πράττουν) αλλά καθ μέρα που περναει και βλέποντας επιδόματα να δίνονται συνεχως, ομολογώ πως γίνομαι καχύποπτη.

Θα ήθελα να μάθω και τη δική σας γνώμη.

Αναμένω.


Καλημέρα εκφραστικοί μου.


Σχόλια

  1. Δύσκολες σκέψεις, γκρίζες και αντιφατικές αποφάσεις. Ένα μόνο δεδομένο. Η οικονομική εξαθλίωση, η επερχόμενη φτώχια σε ψηλότερο επίπεδο από αυτής των μνημονίων. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
    Καλησπέρα Κική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, τις ίδιες σκέψεις κάνω καθημερινά κι Εγώ!
    Νομίζω πως πλεον ό,τι γίνεται από τους "μεγάλους που μας κουμαντάρουν" γίνεται όχι τόσο λόγω της Πανδημίας. Διότι τα περισσότερα είναι παράλογα έως καταστροφικά για τον κόσμο... με ασφάλεια, σωστά και λογικά μέτρα, πραγματικό ενδιαφέρον και η καραντίνα και τα μέτρα να ισχύουν ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ για ΟΛΟΥΣ όμως. Τα επιδόματα δεν θα σώσουν πάντως κανέναν....
    Ελπίζω να τελειώσω όλο αυτό σύντομα γιατί θέλουμε την ζωές μας, την ελευθερία μας και την καθημερινότητα μας πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...