Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

#η αγάπη δηλώνει πιστεύω

 

 


 


 

"Η μαγεία της Αγάπης είναι ένα πέρασμα από κόσμο σε κόσμο, από πύλη σε πύλη, από αλήθεια σε αλήθεια και κυρίως από ψυχή σε ψυχή".
 
Έρχεται... προς τα τέλη της Άνοιξης, από τις εκδόσεις "Ανατολικός".

 

 



 

Η Αγάπη Πιστεύει, πάντα θα πιστεύει, και με κλειστά τα μάτια, έτοιμη να σκοτωθεί, θα πιστεύει.
Πάντα θα πιστεύει.
Γιατί η Αγάπη, είναι...
 
 
 
 
Τα "παιδάκια" μου! Σύντομα, ακόμη ένα, το νεογέννητο, το ''λευκό", κοντά τους.
Δηλώνω υπερήφανη και συγκινημένη, "μαμά".
Κοιτούσα το βιογραφικό μου σημείωμα, ως δημιουργός, και έχω μέσα μου, αυτή τη στιγμή, μια πληθώρα συναισθημάτων.
Ξεκίνησα χωρίς τίποτα, μόνο με ένα blog, το "εκφράσου" και με ένα όνειρο, να ξεκινήσω τη διαδρομή μου στον κόσμο της φαντασίας και της συγγραφής και ξαφνικά συνειδητοποιώ, πως έχει γεμίσει το "αυτάκι" του βιογραφικού του νέου μου βιβλίου, με πολλά προσωπικά έργα, καθώς και με πολλές συμμετοχές σε συλλογικές εκδόσεις, αξιόλογων φίλων - δημιουργών. Και φυσικά, συμμετοχές και σε πολλά άκρως ενδιαφέρουντα, e - books.
Να πω την αλήθεια, πότε έγιναν όλα αυτά, δεν τα κατάλαβα.
Κύλησαν... όπως συνήθως, συμβαίνει... Βαδίζεις, δημιουργείς, χαράζεις το δικό σου μονοπάτι.
Και θυμάμαι πάλι...
Ξεκίνησα με ένα μπλοκ και ένα όνειρο... Σίγουρα, δεν έχασα ποτέ τον εαυτό μου.
Σίγουρα, είδα πολλά από τα όνειρά μου να πραγματοποιούνται.
Αδιαμφισβήτητα, δημιουργήσαμε συντροφιά με υπέροχους, δημιουργικούς ανθρώπους, δρώμενα, παρουσιάσεις, παραστάσεις... ανεκτίμητες στιγμές και μνήμες.
Ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω τα όσα νιώσω, ωστόσο, οι περισσότεροι γνωρίζεται πλήρως το τι αισθάνομαι.
Στα όσα έρθουν λοιπόν, τα όμορφα, τα φωτεινά, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έχω κοντά μου τόσα χρόνια, γιατί στην ουσία, η μόνη αλήθεια είναι, πως το σημαντικότερο δώρο μου, ήσασταν και είσαστε και θα είσαστε εσείς. Και γνωρίζεται πλήρως ποιοι είστε!
Η φωτογραφία αυτή, με τα "παιδάκια'' μου, έρχεται από την όμορφη Βόρεια Εύβοια και είναι λήψη της φίλης μου και νέας ποιήτριας - συνοδοιπόρισσας,
Μαρια Τρυφωνια

Σε ευχαριστώ πολύ!
Σας ευχαριστώ πολύ!

Σχόλια

  1. Καλοτάξιδο το νέο σου βήμα ομορφούλα μου, ξέρω πως είναι δύσκολοι καιροί και σε θαυμάζω γιατί κάνεις ότι αγαπάς. Μη ξεχάσεις τα παραμύθια,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε με το καλό και το καινούργιο σου πνευματικό παιδί Κική μου. Να το έχουμε μαζί με τα άλλα σου, που τόση ομορφιά και στιγμές μας χάρισαν. Καλή αναμονή κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλοταξιδο και πολυδιαβασμένο να είναι. Πόνημα ψυχής, με νεανική φρεσκάδα οσμιζομαι. Αναμένουμε την έκδοση του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο Κική μου , έτσι, συνέχισε να πραγματοποιείς τα όνειρά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...