Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΗΛΩΣΕ ΠΑΡΩΝ



Δηλώνω Παρών στο Παρόν σου
Αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη, θα του απέδιδα τον ορισμό «τρυφερό».
Ξέρετε, πολλές φορές οι άνθρωποι, οι μοναχικοί, οι απαιτητικοί, οι νευρικοί ή οι δύσκολοι αν θέλετε, το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι μια γλυκιά, μελωδική τρυφερότητα.

Κάπως έτσι λοιπόν και με αυτή τη σκέψη, καταλήγω πως το συγκεκριμένο πόνημα, θέλω ο εκάστοτε αναγνώστης να το χαρακτηρίσει τρυφερό, σαν μια προσπάθεια που δημιουργήθηκε με αγάπη για να αποδώσει, θεωρητικά ίσως, έναν φόρο τιμής σε ένα συναίσθημα μονίμως παρεξηγημένο.
Λες και η αγάπη υπάρχει και «φουντώνει» μόνο στα ζευγάρια.
Μα υπάρχουν τόσα είδη κι όταν μιλάς για είδη αγάπης, αυτόματα, κάπως χάνει την αξία της. Τι είναι για να χωρίζεται ή να σπάει σε κομμάτια; Συναίσθημα είναι, αξία είναι, η ζωή είναι και ανα πάσα ώρα στιγμή βρίσκεται δίπλα μας, κοντά μας, ζει μέσα μας και είναι η Αγάπη, η Αγάπη εκείνη που Δηλώνει Παρών στο Παρόν κι έχει τόση δύναμη που μπορεί να καταστρέψει ή να συμφιλιώσει τα πάντα.

Και από την άλλη, θα μπορεί κάποιος, ίσως και σωστά να πει «Μα καλά, ιστορίες ζευγαριών δεν φιλοξενείς στο βιβλίο σου;» Όμως αν ο εκάστοτε αναγνώστης καλοκοιτάξει και σταθεί, σταθεί στο υπόβαθρο και όχι σε ότι μπορεί να φανερώνουν ή να κρύβουν οι λέξεις, θα διαπιστώσει πως κάνω πράξη ακόμη και στο εξώφυλλο τα όσα πιστεύω και υποστηρίζω. Τίποτα δεν γίνεται προς χάριν εντυπωσιασμού ή κέντρισης του ενδιαφέροντος, όλα μα όλα, ανεξαιρέτως, εχουν τον συμβολικό τους χαρακτήρα. Θα σου πω μονάχα πως για εμένα, τα πάντα, είναι ο συμβολισμός. Τον συνάντησα στην Ποίηση, τον ακολούθησα και πιστά τον υπηρετώ!
Το υπόβαθρο, το κάθε υπόβαθρο, ακόμη και χρωματικώς, φροντίζω να το δείχνω, σαν δίπολο αν θες, στο ζεύγος που δεν επέλεξα να βάλω. Γιατί δεν εστιάζω στους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες αλλά στο μέσα τους, σαν το αιώνιο συναίσθημα. Στην ύπαρξη της όποιας αμφισβήτησης. Κι όταν μπεις μέσα στη ροή των ιστοριών, θα δεις πως ούτε εκεί αναφέρομαι αποκλειστικά στα ζευγάρια, αρωγοί μου είναι για να μεταδώσω το μεγάλο πνεύμα της Αγάπης, με τον δικό μου απλό και γλυκό τρόπο.

_______

Περισσότερα εδώ: http://fonografos.net/v1/κυριακή-κωνσταντίνου-η-αγάπη-δηλώνει/

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου που επιμελήθηκε ο δικός μας μπλοκερ, Νίκος Μουσαβερές: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Νέο_βιβλίο
#Νουβέλες
#ιστορίες_αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Ευχαριστώ πολύ και μέσα από την καρδιά μου πάντοτε, τους φίλους που ένθερμα με στηρίζουν  για ακόμη μία φορά, τον αγαπημένο μας Νίκο Μουσαβερέ που επιμελήθηκε το βίντεο και μου χάρισε απλόχερα ακόμη έναν θησαυρό και τέλος τα σαιτ και τα μπλοκς που μας φιλοξένησαν με τόσο ζεστό τρόπο.

Είναι η Αγάπη που Δήλωσε Παρών και είναι το ομορφότερο δώρο που μου χάρισε ή του χάρισα (δεν έχω κατασταλάξει ακόμη) το έτος 2017, σχεδόν ενάμιση μήνα πριν μας αποχαιρετήσει! 

Καλές Γιορτές!

Σχόλια

  1. Ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά η σκέψη σου πάνω στο καινούργιο σου βιβλίο και έτσι, Κική μου, έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε στα βαθύτερα μονοπάτια της. Βοηθητικά σε αυτό που θα διαβάσουμε.
    Καλό βράδυ κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Λεξίτυπον" άρα σίγουρα κάτι σπουδαίο επιμελήθηκε και ο Γιώργος Σταυράκης.
    Χαίρομαι που συντόμως τα βιβλία μας θα είναι.... αδερφάκια!...
    Τίποτε τυχαίο, Κική...

    :))

    Πολλά φιλιά και χαμόγελα, με Αγάπη που όντως δηλώνει Παρών..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθεια; Πω πω... χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ!
      Ανυπομονώ!
      Καλή επιτυχία!

      Διαγραφή
  3. Καλά Χριστούγεννα και απο δω Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλοτάξιδο και εύχομαι ο νέος χρόνος να "γεννήσει" και κάτι ακόμη από τα σχέδια σου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...