Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΈΞΩ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ





Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Άπ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,

Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,

Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιής νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά – σιγά από εγκατάλειψη

Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.

Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.

Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

~~ Ερημία - Γιώργος Θέμελης 





 



 «Ήταν μια λύπη κρεμασμένη στον αέρα. Τα κλαδιά γυμνωμένα
πίσω απ’ τα κάγκελα. Κι ήσουνα μόνος στο παράθυρο.
Η νύχτα πέρασε μπροστά στην πόρτα σου.
Έφυγε σα μια γυναίκα αγαπημένη – για γυναίκα
που την κρατούσε ένας άλλος από τη μέση.

Και το φεγγάρι σα σβησμένος γλόμπος, ήσυχος
στο στρίψιμο του δρόμου, πάνω από το φαρμακείο.»

-Γιάννης Ρίτσος, «Ερημιά»
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)











  

«Να διασχίζεις το δωμάτιο,
να ξεπερνάς τη δυσκολία της κουρτίνας
και, φτάνοντας,
να επιμένεις στο παράθυρο –

αν το ανοίξεις
όλα γίνονται εύκολα.»

-Χρίστος Λάσκαρης, «Να διασχίζεις το δωμάτιο»





















μικρό παιδί συνέβαινα σ’ ένα δωμάτιο χωρίς λέξεις
και μια φορά ζωγράφισα κόκκινο τον ουρανό και γαλανό τον ήλιο
κι έβαλα τον κόσμο αυτόν σε στρογγυλή κορνίζα
και ονειρεύτηκα έναν αετό που κυνηγούσε φίδια
κι είχε παντού σιτάρι και μόνο μια στιλπνή ντομάτα
και ξύπνησα στον ορίζοντα κι είδα τον ήλιο κόκκινο ψεύτη
κι είπα στο μικρό παιδί «τώρα πάει να κοιμηθεί»
και με ρώτησε για τη Σελήνη
και τού ‘πα «είναι όμορφη θεά εδώ και γέρος κουρασμένος σε άλλα μέρη»
και τού ’δειξα την Πούλια καθώς την προσπερνούσε τρομαγμένη
κι έψαχνε στην πίσω θάλασσα τον Αυγερινό
και μού ‘πε «δεν καταλαβαίνω» και τού ‘πα
«τότε δεν έχει ποτέ συμβεί»

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ - Γιώργος Κ. Ψάλτης και Ίκαρος Εκδοτική Εταιρεία, «Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος», 2011



Όλες οι φωτογραφίες, με όλη αυτήν την σκηνοθετική δράση που τις διακατέχει, μας έρχονται από την αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou,  στην Ξάνθη αυτή τη φορά!!!

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! <3

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Νέο_βιβλίο
#Νουβέλες
#ιστορίες_αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου




Καλημέρα, εκφραστικοί μου.
Καλό ΣΚ να έχετε και να περάσετε όμορφα και γιορτινά.

Σχόλια

  1. Καλησπέρα σου Κική μου. Κάθε φορά έρχεσαι με κάτι όμορφο και τρυφερό να μας συγκινήσεις ή να δώσεις χρώμα στη στιγμή μας.
    Όμορφη η εικόνα αφ υψηλού με το βιβλίο και το χαλαρό σου καφέ.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαγεύομαι πώς ο Λάσκαρης χτίζει αόρατες γέφυρες δημιουργώντας την πρόκληση του να περάσεις απέναντι ή να αφανιστείς άπραγος κι ασάλευτος μέσα στην ίδια τη ζωή σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από την ερημιά στο παράθυρο και τον ήλιο κόκκινο ψεύτη και τη Σελήνη... Κάπως έτσι πλησιάζουν τις γιορτές όσοι ψάχνουν κάποιο νόημα σε πνευματικά μονοπάτια μακριά από φωτάκια και μπιχλιμπίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχοι, δυνατοί στίχοι... Και οι φωτογραφίες του βιβλίου σου πολύ όμορφες. Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)