Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΈΞΩ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ





Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Άπ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,

Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,

Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιής νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά – σιγά από εγκατάλειψη

Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.

Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.

Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

~~ Ερημία - Γιώργος Θέμελης 





 



 «Ήταν μια λύπη κρεμασμένη στον αέρα. Τα κλαδιά γυμνωμένα
πίσω απ’ τα κάγκελα. Κι ήσουνα μόνος στο παράθυρο.
Η νύχτα πέρασε μπροστά στην πόρτα σου.
Έφυγε σα μια γυναίκα αγαπημένη – για γυναίκα
που την κρατούσε ένας άλλος από τη μέση.

Και το φεγγάρι σα σβησμένος γλόμπος, ήσυχος
στο στρίψιμο του δρόμου, πάνω από το φαρμακείο.»

-Γιάννης Ρίτσος, «Ερημιά»
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)











  

«Να διασχίζεις το δωμάτιο,
να ξεπερνάς τη δυσκολία της κουρτίνας
και, φτάνοντας,
να επιμένεις στο παράθυρο –

αν το ανοίξεις
όλα γίνονται εύκολα.»

-Χρίστος Λάσκαρης, «Να διασχίζεις το δωμάτιο»





















μικρό παιδί συνέβαινα σ’ ένα δωμάτιο χωρίς λέξεις
και μια φορά ζωγράφισα κόκκινο τον ουρανό και γαλανό τον ήλιο
κι έβαλα τον κόσμο αυτόν σε στρογγυλή κορνίζα
και ονειρεύτηκα έναν αετό που κυνηγούσε φίδια
κι είχε παντού σιτάρι και μόνο μια στιλπνή ντομάτα
και ξύπνησα στον ορίζοντα κι είδα τον ήλιο κόκκινο ψεύτη
κι είπα στο μικρό παιδί «τώρα πάει να κοιμηθεί»
και με ρώτησε για τη Σελήνη
και τού ‘πα «είναι όμορφη θεά εδώ και γέρος κουρασμένος σε άλλα μέρη»
και τού ’δειξα την Πούλια καθώς την προσπερνούσε τρομαγμένη
κι έψαχνε στην πίσω θάλασσα τον Αυγερινό
και μού ‘πε «δεν καταλαβαίνω» και τού ‘πα
«τότε δεν έχει ποτέ συμβεί»

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ - Γιώργος Κ. Ψάλτης και Ίκαρος Εκδοτική Εταιρεία, «Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος», 2011



Όλες οι φωτογραφίες, με όλη αυτήν την σκηνοθετική δράση που τις διακατέχει, μας έρχονται από την αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou,  στην Ξάνθη αυτή τη φορά!!!

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! <3

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Νέο_βιβλίο
#Νουβέλες
#ιστορίες_αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου




Καλημέρα, εκφραστικοί μου.
Καλό ΣΚ να έχετε και να περάσετε όμορφα και γιορτινά.

Σχόλια

  1. Καλησπέρα σου Κική μου. Κάθε φορά έρχεσαι με κάτι όμορφο και τρυφερό να μας συγκινήσεις ή να δώσεις χρώμα στη στιγμή μας.
    Όμορφη η εικόνα αφ υψηλού με το βιβλίο και το χαλαρό σου καφέ.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαγεύομαι πώς ο Λάσκαρης χτίζει αόρατες γέφυρες δημιουργώντας την πρόκληση του να περάσεις απέναντι ή να αφανιστείς άπραγος κι ασάλευτος μέσα στην ίδια τη ζωή σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από την ερημιά στο παράθυρο και τον ήλιο κόκκινο ψεύτη και τη Σελήνη... Κάπως έτσι πλησιάζουν τις γιορτές όσοι ψάχνουν κάποιο νόημα σε πνευματικά μονοπάτια μακριά από φωτάκια και μπιχλιμπίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχοι, δυνατοί στίχοι... Και οι φωτογραφίες του βιβλίου σου πολύ όμορφες. Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...