Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡΩΝ ΣΤΑ ΖΑΓΟΡΟΧΩΡΙΑ




 
 
Η δεύτερη νουβέλα, πολύ αγαπημένη, παραπέμπει σε σαιξπηρικό δράμα. Θες η επιλογή του ονόματος της ηρωίδας Οφηλία; Θες η ιστορία του έρωτα δυο νέων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα που οι πλούσιοι γονείς της κόρης εναντιώνονται στον γάμο τους και προωθούν γάμο ταιριαστό στο κοινωνικοοικονομικό στάτους τους; Ακόμη και το επίθετο της οικογένειας του υποψήφιου πλούσιου γαμπρού, παραπέμπει σε παλιά αριστοκρατική οικογένεια κάποιων Δένδηδων (μπορεί και να υπήρχε…). Η ηρωίδα συγκρούεται με την οικογένειά της και έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των επιλογών της. Η ιδιαιτερότητα αυτής της νουβέλας έγκειται στο ότι περιλαμβάνει άλλη μια ιστορία αγάπης με πολλές αντιστοιχίες, πολλά ένοχα μυστικά και τραγικό τέλος. Η αποκάλυψη της αλήθειας είναι λυτρωτική για όλους αφού η αγάπη δικαιώνεται γεφυρώνοντας δυο διαφορετικούς κοινωνικούς κόσμους. Η αγάπη δηλώνει παρών.

________

Λόγια - κριτική από την αγαπημένη μου εξαδέφη, φιλόλογο, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!

Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli
Ευχαριστώ πάρα πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
 
 
 
 
 
 
«Σ’ αγαπώ», της είπε μα εκείνη το είχε ήδη ακούσει από τους χτύπους της καρδιάς του.
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης αναδύθηκαν στα σκιστά της μάτια. Εκείνη έφερε το πρόσωπό της αντικριστά από το δικό του, με τα όμορφα δάχτυλά της άγγιξε τα μάγουλά του, τον χάιδεψε απαλά στους κροτάφους και με πάθος έσμιξε τα χείλη της επάνω στα δικά του.
Και ξάφνου, ο ουρανός γέμισε «βεγγαλικά». Πανηγύρισαν γι’ αυτή την ένωση, ακόμη και τ’ αστέρια.

________

Aπόσπασμα από την Αγάπη που Δηλώνει Παρών.
Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!

Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli
Ευχαριστώ πάρα πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
 
 
 
  
 
«Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με τη διαδρομή ενός τρένου.» Είπε θαρραλέα η Στεφανία.
«Δηλαδή;»
«Να.., η ζωή μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ…. Το δικό μας ταξίδι στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ ξανά στο ίδιο. Ίσως να μη ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν τακτικά το κατώφλι της. Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω.» Τα μάτια της διάπλατα, να αποζητούν την σύμφωνη γνώμη.

________

Aπόσπασμα από την Αγάπη που Δηλώνει Παρών.
Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!

Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli
Ευχαριστώ πάρα πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
 
 
 
 
Το παπούτσι που ταιριάζει στον έναν, είναι στενό σε έναν άλλο. Δεν υπάρχει συνταγή για τη ζωή που να ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις.

Καρλ Γιούνγκ, 1875-1961, Ελβετός ψυχίατρος


 

Σχόλια

  1. Η "Αγάπη" ανοίγει τα φτερά της παντού.....! και ταξιδεύει σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Και μακάρι να έμπαινε μαζικά στα σπίτια των βιβλιόφιλων για να νιώσουν τη ζεστασιά της και τη γραφή σου.
    Για τον αγώνα σου τον προσωπικό, μιας νέας Γυναίκας με άνισα μέσα με όπλο την πένα της καρδιάς της.
    Καλό Πάσχα με πολλές ευχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...