Πρόσφατα, έλαβα ένα μήνυμα,
μια φωνή από τον αέρα των λέξεων,
ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, τόσο ζωντανό,
που έγραφε: «Γράφε, γιατί εγώ έχω ανάγκη να σε διαβάζω».
Και ήταν σα να με άγγιξε η καρδιά του χρόνου,
σα να μιλούσε η ψυχή κάποιου άλλου,
και μέσα από την απλή αυτή φράση,
αναδύθηκε όλο το βάρος και το φως
μιας αλήθειας που ποτέ δεν είναι φανερή
εκτός από εκείνη τη στιγμή που οι λέξεις ξεφεύγουν
και γίνονται ζωντανές, αναστενάζοντας στην ύπαρξή μας.
Αν κάτι αξίζει πραγματικά,
είναι η δύναμη της γραφής,
η αόρατη γέφυρα που ενώνει κόσμους
σε αυτόν τον πλούσιο, μα αποξενωμένο κόσμο.
Ένας κόσμος γεμάτος προκλήσεις,
που όμως έχει ανάγκη, τόσο έντονα,
τη συναισθηματική συνοχή,
την αίσθηση πως το ένα χέρι
μπορεί να ακουμπήσει το άλλο,
μέσα από την αλήθεια και την πίστη στον άνθρωπο.
Τίποτα δεν χάνεται, σκέφτομαι,
όλα παραμένουν μέσα μας,
όπως τα λόγια που γράφουμε,
όπως τα συναισθήματα που αφήνουμε να κυλήσουν
και να αποτυπωθούν σε έναν άλλο,
σε κάποιον που μας διαβάζει και μας καταλαβαίνει.
Και έτσι, με ευγνωμοσύνη,
ευχαριστώ όλους τους συμμάχους της καρδιάς μου,
εκείνους που σιωπηλά ή με λόγια,
με αγαπούν και αγαπώ.
Γιατί η γραφή είναι μια γέφυρα
που φτιάχνουμε μαζί,
και το πιο πολύτιμο από όλα
είναι το να μπορούμε να μας ακούμε.
Κική Κωνσταντίνου
Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...
Θα συμφωνήσω μαζί σου, Κική μου. Η γραφή είναι μια γέφυρα που ενώνει καρδιές και σκέψεις. Μοναδική εμπειρία πραγματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια γέφυρα! Τι όμορφη παρομοίωση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραίο μήνυμα Κική μου! "Γράφε, γιατί έχω ανάγκη να σε διαβάζω". Αλήθεια πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μία λέξη που για κάποιον να είναι ανάγκη, παρηγοριά, χάδι, άγγιγμα ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους από καρδιάς, Γιάννη, Woman in Blogs και Ελένη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γραφή όντως είναι αυτή η μαγική γέφυρα που ενώνει τις ψυχές μας, και τα δικά σας λόγια το αποδεικνύουν κάθε φορά.
Είναι μεγάλη μου χαρά να ξέρω ότι οι λέξεις μου μπορούν να γίνουν ανάγκη, παρηγοριά ή ακόμα και αγκαλιά για κάποιον.
Σας στέλνω πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη που είστε δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι.
Να είστε όλοι καλά και να συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές!