Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...
Εκφράζεσαι ακόμη, κι αυτό είναι ευτυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μπράβο σου
Coula, σε ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά. Το να εκφράζομαι είναι για μένα πηγή ζωής και χαράς! Καλή επιστροφή! Εύχομαι να ήρθες για να μείνεις.. Σε φιλώ
ΔιαγραφήΚική, ζωγραφίζεις, κορίτσι μου με το ποίημα αυτό. Τα ερωτήματα δίνονται με ένα λυρισμό, που ξεχωρίζει. Διαμάντια βγάζει η ψυχή σου, βρε κορίτσι μου. Μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη, σε ευχαριστώ από καρδιάς! Τα λόγια σου με συγκινούν και με εμπνέουν να συνεχίσω να γράφω με όλη μου την ψυχή. Χαίρομαι που τα διαμάντια της ψυχής μου βρήκαν τόση ζεστή ανταπόκριση!
Διαγραφή