Στο Μεταίχμιο των Καιρών

 

η εικόνα δημιουργήθηκε με τεχνητή νοημοσύνη

I. Νοσταλγία
Θυμάμαι τις αυλές με γιασεμιά
και γέλια που χωρούσαν τον ουρανό,
παιδικές σκιές στο απομεσήμερο
να κυνηγούν τον ήλιο ως το βραδινό.
Ένα ραδιόφωνο παλιό να τραγουδά
κι η μάνα με φωνή λικνιστική
να διώχνει τα σκοτάδια της ψυχής
μ’ ένα τραγούδι κι ένα "σ’ αγαπώ" αυθεντικό.

II. Έρωτας
Ήρθες εσύ, κι αλλάξαν οι γραμμές —
οι λέξεις πήραν σχήμα από κορμί,
μια ματιά σου και χάνονταν οι μέρες
σαν αέρας που χορεύει στη σιγή.
Στο άγγιγμά σου άνοιξαν πληγές
που ήθελα καιρό να θυμηθώ.
Δεν ήταν πόνος — ήταν επιστροφή
σε κάτι που ποτέ δεν έπαψα να ζω.

III. Ελπίδα
Και τώρα, μες στο θόρυβο του κόσμου,
ψάχνω ακόμη δρόμο καθαρό.
Μα κάθε πρωινό που με ξυπνά
είναι σημάδι πως υπάρχω ακόμα εδώ.
Η ελπίδα δεν κραυγάζει, δεν σκορπά —
είναι ψίθυρος γλυκός σε καταιγίδα.
Και όσο ανασαίνω, όσο αγαπώ,
θα γράφω την ψυχή μου στην παλίρροια.

 

Κική Κωνσταντίνου  

 

---

 

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Αυτό το ποίημα έχει μια μορφή που διαφέρει από το συνηθισμένο τρόπο που γράφω. Αντί για ένα συνεχόμενο κείμενο ή πιο ελεύθερη ροή, το χωρίζω σε τρεις σαφείς ενότητες — Νοσταλγία, Έρωτας και Ελπίδα — ώστε να μπορεί κάθε συναίσθημα να αναπνεύσει και να σταθεί μόνο του.

Η φόρμα αυτή μου επέτρεψε να αποδώσω καλύτερα την εσωτερική μου διαδρομή και τις μεταπτώσεις της ψυχής μου. Κάθε μέρος έχει το δικό του ρυθμό, το δικό του ύφος και χρώμα, κάτι που πιστεύω πως βοηθά τον αναγνώστη να νιώσει ξεκάθαρα τις αλλαγές και τις αποχρώσεις που φέρνει ο χρόνος και η εμπειρία.

Ήθελα να δοκιμάσω μια πιο δομημένη προσέγγιση, γιατί έτσι ένιωσα ότι μπορώ να αποδώσω καλύτερα την ένταση και την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων μου. Είναι σαν να αφιερώνω μια μικρή σκηνή σε κάθε στάση της ψυχής μου, πριν προχωρήσω στην επόμενη.

Ήταν μια διαφορετική πρόκληση για μένα, γιατί το συναίσθημα δεν είναι πλέον ένας αδιάσπαστος χυμός, αλλά μια πορεία με βήματα. Κι αυτό ήταν που ήθελα να αποδώσω — την πολυπλοκότητα και την εξέλιξη μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Εύχομαι να τα κατάφερα.

 

Την εικόνα που συνοδεύει το ποίημα την έφτιαξα με εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης. Μου άρεσε να παρατηρώ εικόνες, να εμπνέομαι και να γράφω. Βλέποντας όμως όλοι να φτιάχνουν εικόνες είπα να το κάνω δοκιμάσω κι εγώ και πραγματικά ενθουσιάστηκα γιατί πάντα πίστευα πως όσα γράφω αποτυπώνουν εικόνες και τώρα γίνεται πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να βρω κάτι "κοντινό" για να συνοδέψω το ποίημα, μπορώ με τους στίχους να το δημιουργήσω και να το δω, όχι μόνο να το οραματιστώ. Έχει ένα ενδιαφέρον κι αυτή η δοκιμασία. 

 

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα.  

 

---