Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΖΩΗ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ, ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΕ ΕΝΑ ΚΙ ΕΣΥ




 
 
"Η νύχτα ήταν ήσυχη. Ο ουρανός γεμάτος αστέρια και το φεγγάρι ολόγιομο, να «λούζει», τις ζωές των ανθρώπων.
Κοίταξε το φεγγάρι και διαπίστωσε πως είχε πανσέληνο.
Ναι πανσέληνο! Σήμερα είχε πανσέληνο, μόλις θυμήθηκε πως είχε δει παντού αφίσες να «δηλώνουν» πως εκείνο το βράδυ, θα γιόρταζαν στη παραλία, το «γεμάτο» φεγγάρι.
Με τη ματιά του έψαξε κατά μήκος την παραλία. Πολλά φωτά διέκρινε σε ένα μέρος και σύσσωμο, πολύ κόσμο. Μουσικές ακούγονταν. Περίεργο, τόση ώρα δεν είχε ακούσει μουσική. Ήταν τόσο προσηλωμένος στις σκέψεις του, που απλώς όλα τα άλλα γύρω του, δεν είχαν σημασία.
Κι ύστερα, είναι και το άλλο. Βγήκε από το δωμάτιο και αντί να κοιτάξει απευθείας τη θάλασσα, κοίταξε τον ουρανό.
Τι στο καλό γινότανε; Κάνα σχολιαρόπαιδο ήταν που στο πρώτο σκίρτημα του έρωτα έβγαινε να αντικρίσει το φεγγάρι;"

_________

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, "Η Αγάπη Δηλώνει Παρών", για να συνοδέψω αυτή την πανέμορφη φωτογραφία που μας έστειλε από την αγαπημένη Χαλκιδική, ο υπέροχος φίλος - αναγνώστης, Makis Alevizopoulos

Eυχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
#Τριλογία_Αγάπης
#Ιστορίες_Αγάπης
 
 
 
" Ο νεαρός ερμηνευτής είχε ήδη αποκτήσει τον πρώτο του θαυμαστή.
Και ξαφνικά ο στίχος - έναυσμα ακούστηκε:
«Έλα και πάρε την αγάπη, μη την αφήσεις να χαθεί,
η ζωή συντρίμμια φτιάχνει, συναρμολόγησε ένα κι εσύ»!

Όχι, αυτή την αγάπη δε θα την άφηνε να χαθεί!
Θα τη συναρμολογούσε κι όπου έβγαινε.
Δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι μαζί της.
«Διψούσε» τόσο να ακούσει τη φωνή της.
Είχε έρθει η ώρα. «Ή τώρα ή ποτέ» είπε για δεύτερη φορά στον εαυτό του και πριν το καλοσκεφτεί βρέθηκε μπροστά στη παρέα, τεσσάρων κοριτσιών να τον κοιτάζουν περίεργα και κάπως ζεστά, συνάμα.
Τα σκιστά μάτια τον καλοσώρισαν.
Με θέρμη ανταπέδωσε το καλοσώρισμα.
Πλησίασε κάπως διστακτικά τις κοπέλες και η μία, με τα καστανόξανθα μαλλιά που καθόταν δεξιά της, του έκανε χώρο και νόημα να καθίσει.
Εκείνος, αφού την ευχαρίστησε κάθισε ανάμεσά τους και χάθηκε στο «ταξίδι» των σκιστών ματιών.
Πέρασαν λίγα λεπτά ώσπου να συνέλθει από αυτό το τραγούδι.
Ευχήθηκε να μην ήταν όνειρο όλο αυτό. Φοβήθηκε πως ήταν όνειρο.
Δεν ήταν όμως! Βρισκόταν εκεί, στη παραλία, δίπλα της, με συντροφιά τη θάλασσα, τη μουσική, τη φωτιά και τ’ αστέρια. "

______

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, "Η Αγάπη Δηλώνει Παρών", για να συνοδέψω αυτή την πανέμορφη φωτογραφία που μας έστειλε από την αγαπημένη Κόρινθο, η ομοτέχνης και συνοδοιπόρος στον κόσμο των μπλοκς, Αλεξάνδρα Μητραβέλλα

Eυχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
#Τριλογία_Αγάπης
#Ιστορίες_Αγάπης
 
 

 
"Ένα ειδυλλιακό τοπίο, στις αποχρώσεις του γκρι-μαύρου-πορτοκαλί χρώματος, έκανε την εμφάνισή του.
Βράχια «καμαρωτά» έστεκαν κατά ύψος της παραλίας και από κάτω τους, μια φωτιά έκαιγε αρμονικά, κάνοντας τις φλόγες της, να μοιάζουν πως «χορεύουν» πεντοζάλη.
Διασκορπισμένες παρεούλες τριγύρω από το μέρος της εστίας, απολάμβαναν την ηρεμία και τη ευεξία του τοπίου, ακούγοντας γαλήνια μουσική από καλοκουρδισμένες κιθάρες.
Οι σπίθες της φωτιάς ήταν οι πρώτες που φωτογράφισε.
Πολλά διαδοχικά «κλικ» έκαναν ξανά την εμφάνιση τους.
Οι άνθρωποι, τουρίστες κι εκείνοι, καμία σχέση όμως με τους τουρίστες που είχε πριν προσπεράσει, του χαμογελούσαν γλυκά απολαμβάνοντας τη μαγεία του τοπιού, τη μουσική της ήσυχης βραδιάς και τον όμορφο θόρυβο της θάλασσας που «έσκαγε» μεγαλόχαρη στα πόδια τους.
Άρχισε να φωτογραφίζει διαδοχικά τις παρέες δίνοντας έμφαση σε όμορφα πρόσωπα και σε εκδηλώσεις αγάπης των ζευγαριών.
«Αυτά μάλιστα! Αυτά αξίζουν να φωτογραφηθούν!» σκέφτηκε όταν κάπου πίσω από τις φλόγες της τρεμουλιαστής και παθιασμένης φωτιάς είδε μια κοπέλα με ένα όμορφο, κόκκινο-μπρονζέ καφτάνι, να χαμογελάει τρυφερά στους συνομιλητές της.
Όμορφα, σκιστά μάτια προσέφεραν ζεστασιά και θαλπωρή στους ανθρώπους που τη πλαισίωναν και επιβλητικές, πυκνές, μαύρες αφέλειες, έδιναν έμφαση στο τόσο εκφραστικό πρόσωπό της.
Η φωτιά αγκάλιαζε, την χρυσαφί από τις φλόγες, επιδερμίδα της και εκείνος ένοιωσε μια άπειρη ζεστασιά να πλημμυρίζει τη ψυχή του.
Η μηχανή έμεινε μετέωρη στο λαιμό του… "

_________

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, "Η Αγάπη Δηλώνει Παρών", για να συνοδέψω αυτή την πανέμορφη φωτογραφία που μας έστειλε από την αγαπημένη Χαλκιδική, ο υπέροχος φίλος - αναγνώστης, Makis Alevizopoulos

Eυχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
#Τριλογία_Αγάπης
#Ιστορίες_Αγάπης

Σχόλια

  1. Όμορφες στιγμές και αποσπάσματα από την πρώτη ιστορία του βιβλίου σου Κική μου.
    Που άφησε πλέον τη δική του σφραγίδα στα συναισθήματα και τα αναγνώσματά μας.
    Καλό μεσημέρι κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, αγαπώ τον τρόπο που εκφράζεσαι. Ευχαριστούμε για τα υπέροχα αποσπάσματα, κοπέλα μου. Πολλά φιλιά και καλή πορεία στο βιβλίο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...