Αχ, είν' ανομολόγητο προσόν ο Έρωτας
υποθάλπει, ακόμη και τους μη ειλικρινείς
Σε μια αιώρα, κρύβεται το πάθος
και λίγα μέτρα πιο πέρα, σε έναν θαμνώδη γκρεμό, φυλάσσεται η Θαλπωρή.
Τύλιξα - προσεκτικά - τα όνειρά μου
σε μια λευκή κόλλα χαρτί και με ένα διακριτικό ροζ φιόγκο, στόλισα τους φόβους και τους εφιάλτες, που τρέφονταν πάνω απο τα σωθικά τους, σαν να ήταν οι ψεύτικες νεράιδες ενός μωρού που αγάπησε τον κόσμο.
Δεν ξορκίζουν το κακό οι άνθρωποι,
το αποστρέφονται ή το αποσιωπούν.
Προσπάθησα, προσπάθησα να κατανοήσω, έστω ευλαβικά να εμπίμπτω, σε μια από εκείνες τις στιγμές που ο κόσμος γινόταν άσχημος και κακός, μα δεν μπορούσα να δεχτώ πως αυτό το γένος μου ανήκει.
Κι ω Θεέ μου πόση οργή
πόσα βάσανα
και πόση η τιμωρία.
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα σε μια βεράντα,
πότιζα τον βασιλικό με την σπασμένη στάμνα, όταν σε είδα - δεμένη - να προσπαθείς να αντισταθείς στην σύμφωνη αιχμαλωσία σου.
Έμοιαζες, σαν αερικό που πρόδιδες την φύση σου κι αρνιόσουν, την επιθυμία της Ελευθερίας - που διακαώς - σε ακολουθεί.
Είδα πως με κοιτούσες και φοβήθηκα
Ξέρω πως δεν θέλεις να σε κοιτάζει έτσι κανείς.
Είδα στο βλέμμα σου ντροπή κι αυτό με πονάει ακόμη.
Δεν το ήθελα
Δεν σε λυπόμουν άλλωστε
Ήθελα απλώς να σου πω πως η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή
Βλέπω το πόμολο
Και την έξοδο
Και την ελευθερία
Και εσένα να αντιστέκεσαι αλλά σε τι;
Ίσως και στον "κακό" εαυτό σου
Η μάχη στοιβάχτηκε σαν σύννεφο
Προσμένω την στιγμή που θα απουσιάζεις από εκεί.
Έως τότε, θα μεγαλώνω τον βασιλικό σου
Ξέρω άλλωστε πως σαν βασιλιάς των βοτάνων, είναι ο πλέον θεραπευτικός.
Για δες πόσο μοιάζεται.
Οι φόβοι σου, είναι η ελπίδα - πάντα - η πιο κρυφή.
~~ Ο Βασιλικός - Κική Κωνσταντίνου
υποθάλπει, ακόμη και τους μη ειλικρινείς
Σε μια αιώρα, κρύβεται το πάθος
και λίγα μέτρα πιο πέρα, σε έναν θαμνώδη γκρεμό, φυλάσσεται η Θαλπωρή.
Τύλιξα - προσεκτικά - τα όνειρά μου
σε μια λευκή κόλλα χαρτί και με ένα διακριτικό ροζ φιόγκο, στόλισα τους φόβους και τους εφιάλτες, που τρέφονταν πάνω απο τα σωθικά τους, σαν να ήταν οι ψεύτικες νεράιδες ενός μωρού που αγάπησε τον κόσμο.
Δεν ξορκίζουν το κακό οι άνθρωποι,
το αποστρέφονται ή το αποσιωπούν.
Προσπάθησα, προσπάθησα να κατανοήσω, έστω ευλαβικά να εμπίμπτω, σε μια από εκείνες τις στιγμές που ο κόσμος γινόταν άσχημος και κακός, μα δεν μπορούσα να δεχτώ πως αυτό το γένος μου ανήκει.
Κι ω Θεέ μου πόση οργή
πόσα βάσανα
και πόση η τιμωρία.
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα σε μια βεράντα,
πότιζα τον βασιλικό με την σπασμένη στάμνα, όταν σε είδα - δεμένη - να προσπαθείς να αντισταθείς στην σύμφωνη αιχμαλωσία σου.
Έμοιαζες, σαν αερικό που πρόδιδες την φύση σου κι αρνιόσουν, την επιθυμία της Ελευθερίας - που διακαώς - σε ακολουθεί.
Είδα πως με κοιτούσες και φοβήθηκα
Ξέρω πως δεν θέλεις να σε κοιτάζει έτσι κανείς.
Είδα στο βλέμμα σου ντροπή κι αυτό με πονάει ακόμη.
Δεν το ήθελα
Δεν σε λυπόμουν άλλωστε
Ήθελα απλώς να σου πω πως η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή
Βλέπω το πόμολο
Και την έξοδο
Και την ελευθερία
Και εσένα να αντιστέκεσαι αλλά σε τι;
Ίσως και στον "κακό" εαυτό σου
Η μάχη στοιβάχτηκε σαν σύννεφο
Προσμένω την στιγμή που θα απουσιάζεις από εκεί.
Έως τότε, θα μεγαλώνω τον βασιλικό σου
Ξέρω άλλωστε πως σαν βασιλιάς των βοτάνων, είναι ο πλέον θεραπευτικός.
Για δες πόσο μοιάζεται.
Οι φόβοι σου, είναι η ελπίδα - πάντα - η πιο κρυφή.
~~ Ο Βασιλικός - Κική Κωνσταντίνου
γλυκιά ευαισθησία...κακία, όντως υπάρχει άφθονη, είναι το πιο εύκολο άλλωστε. Καλό Σαβ/κο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κρατώ αυτό, λάφυρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο! 😙🍁
Πολύ όμορφο. Με την γραφίδα σου. Και τα συναισθήματά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο Κική μου.
Καλό Σαββατοκύριακο και προσοχή στον τυφώνα. Ήδη πέρασε από το μπλογκ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφες εικόνες, τρυφερά συναισθήματα και η μοσχοβολιά του βασιλικού να πλανιέται....Καλό μήνα Κική, να είσαι καλά να μας συγκινείς....
ΑπάντησηΔιαγραφή