ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τα μάτια σου για εμένα, είναι ένα μελαγχολικό φθινόπωρο που πασχίζει, μέσα από πλημμύρες, να αναγεννηθεί.

Η δική μου Εύκρατη Ζώνη σε πολιορκεί θανάσιμα και ως Φθινοπωρινή Ισημερία έχει ορίσει, τον ανέλπιστο εκείνο μήνα, της συμφοράς.

Κανένα χειμερινό ηλιοστάσιο δεν μας παρέδωσε την "φλόγα", όσο κι αν την διεκδικήσαμε εμείς, θανάσιμα•

Όσο η μέρα μειώνεται, τόσο ο ήλιος της καρδιάς μου γεμίζει και όσο η θερμοκρασία της γης πέφτει, τόσο ανεβαίνει η ψυχική μου αναλγησία.

Σαν εποχή της συγκομιδής σε κουβαλάω μαζί μου και αποδομούμαι, σαν το σενάριο εκείνο, το πιο εφιαλτικό.

Τα φυλλοβόλα δέντρα θα χάσουν το φύλλωμα τους και τα αειθαλή θα παρακολουθούν - θέλοντας - να λάβουν μέρος στην μυσταγωγία της φύσης.

Πάντα απορρέει μέσα μου, εκείνος ο αμυντικός μηχανισμός της κάθε εύκαιρης, χλωροφύλλης. Είναι που το δικό μου κοτσάνι πηγάζει κατευθείαν από την καρδιά -ως άλλη μία - άσβηστη φλόγα.

Τα χρώματα και η αρμονία σου, κάνουν την υφήλιο να μοιάζει με έναν καφέ παράδεισο, τον δικό μου Παράδεισο που μας αναζητεί.

Είσαι η χρυσοκίτρινη εποχή του χρόνου, αλήθεια, το αντιλαμβάνεσαι αυτό;

Ακόμη κι όταν δημιουργείς θλίψη και μελαγχολία φέρνεις μαζί σου μια ομορφιά απόκοσμη και άκρως γοητευτική.

Είναι που ο αέρας, σέρνει μαζί του, μια απόκρυφη εσωτερική αλλαγή.

Είναι που ο περίπατος, ανάμεσα στα ριγμένα και άψυχα φύλλα σου, επαναστάτης γίνεται και η εσωτερική αναγέννηση ξεκινά και πίστεψέ με, κανένα θέαμα δεν συγκρίνεται με αυτό.

Είσαι η αυλαία και η επόμενη παράστασή μου.
Η παράσταση της νέας ζωής που ονειρεύτηκα και σαν μωρό που μπουσουλάει, αρχίζω.

Στο χέρι μου κρατώ ένα φύλλο, δροσερό...

- Φθινόπωρο - Κική Κωνσταντίνου

Με τόσες αναφορές σήμερα στην εποχή του Φθινοπώρου, δεν γινόταν να μην γράψω κι εγώ κάτι δικό μου. Εσωτερική ανάγκη βλέπετε και διαταγή.

Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί!

Την αγάπη μου!