"Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.
Όχι, όχι μην κάτσεις!
Είναι Reserve.
Σαν χθες θυμάμαι ήτανε που πλήρωσα με τις «οικονομίες» των ονείρων μου για να το αποκτήσω.
Ήρθα
και τοποθέτησα επάνω του θυσίες, κόπους μιας ζωής κι εκείνο σαν είρωνας
άνθρωπος, αυταρχικός, με μούντζωσε, με χλεύασε, με έσπρωξε και με
γονάτισε στο χώμα!
Δακρύζω!
Δεν συγκινούμαι!
Αναπολώ!
Θυμάμαι!
Ελπίζω!
Αυτοτιμωρούμαι που μπορώ ακόμη να ελπίζω!
Μια αυτοκαταστροφική κίνηση και να ’μαι πάλι εδώ!
Στη βάση μου! Στην αξία μου!
Στο παγκάκι Μου!
Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.
Όχι, όχι μην κάτσεις!
Είναι Reserve.
Έχει το αίμα, τη σάρκα, τα όνειρα, τη «δήθεν» ζωή και το λυτρωτικό μου θάνατο επάνω!
Είναι χρεωμένο με την ανάσα μου και πιστωμένο με την αδικία της ψυχής μου!
Πρόσεξέ το καλά! Δως του λίγη πρέπουσα σημασία!
Δεν είναι ένα παγκάκι ξύλινο, ένα κάθισμα δίχως ουσία και «σκοπό».
Είναι το «τούβλο» του κορμιού και η φλόγα του «καντηλιού» της ζωής μου.
Έχεις προσέξει πόσο όμορφο είναι το παγκάκι μου;
Εσύ
που περνάς καθημερινά και κοιτάς αποτροπιαστικά το δικό μου «σπιτικό» επιρρίπτοντάς μου τις ευθύνες που σου αναλογούν, έχεις αναρωτηθεί ποτέ
σου πόσο κόπο και χρόνο μου πήρε για να το διακοσμήσω;
Μην κοιτάς εσύ!
Που πληρώνεις διακοσμητές για να στο ομορφύνουν!
Το δικό μου σπιτικό έχει αυτό το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από το δικό σου!
Έχει κάτι που μόνο εγώ μπορώ να προσθέσω και να διακρίνω!
Και πίστεψέ με είναι εύκολο!
Λίγο
οι καταιγιστικές μου σκέψεις, λίγο τα δεκάδες γιατί, λίγο η αδικία που
σα σαράκι έχει σφηνώσει μέσα μου, λίγο το κρύο ή η ζέστη ενίοτε και
έτοιμη η «μπογιά» και τα «στολίδια» των τοίχων μου!
Δες!
Δες εδώ!
Σε αυτό το σκαλιστό σημείο οι χαραγμένες γραμμές τι δείχνουνε!
Δες!
Τις βλέπεις;
Είναι σκαλισμένες σαν σπιρτόκουτα!
Μου θυμίζει κάτι από τα παιδικά μου χρόνια!
Κάπως έτσι δεν μάθαμε να μετράμε εσύ κι εγώ;
Δεκάδες
κάθετες ή ορθογώνιες γραμμές που αν τις ένωνες κατέληγαν σε
σπιρτόκουτα. Ορθογώνια σχήματα που μοιάζουν με χαρτόκουτα που συχνά
χρησιμοποιώ για να σκεπάζομαι!
Στο δημοτικό τα μαθαίναμε!
Κι οι 2!
Μαζί!
Θυμήσου!
Αυτές
οι γραμμές λοιπόν, το περιεχόμενο των άδειων σπιρτόκουτών μου, είναι
χαραγμένες με τα αλμυρά δάκρυα και τις ματωμένες παρανυχίδες των χεριών
μου! Όσο για τους κόκκινες αγκώνες μου, ας μην το συζητήσουμε.
Πού χρόνος να ασχοληθείς και με αυτές!
Το γυροφέρνεις το παγκάκι μου ε;
Το βλέπω!
Το γυροφέρνεις σαν ποντίκι που εντόπισε το τυρί στη φάκα.
Τι; Θέλεις να κάτσεις;
Δε νομίζω!
Μα ακόμη κι αν κάτσεις έχεις τα κότσια να ακουμπήσεις το «πορσελάνινο» σώμα σου στις σκληροτράχηλες, σανίδες, σάπιων ξύλων;
Γιατί ναι!
Δε θυμάμαι αν στο ’πα!
Αλλά αυτό το παγκάκι είναι σάπιο!
Έχει κομμάτια της σαπισμένης ψυχής μου επάνω και μυρίζει μούχλα από μακριά!
Τι λες;
Θέλεις ακόμη να κάτσεις;
Έχεις κάνει άραγε αντιτετανικό ορό;
Δεκάδες παράσιτα, βακτήρια, μικροοργανισμοί που σιχαίνεσαι, διαβαίνουν καθημερινά το σπιτικό μου αλλά πλέον δε φοβάμαι τίποτε!
Μπορεί να φοβάται άραγε ένα ψοφίμι το αρπακτικό που το παραμονεύει; "
~~ Παγκάκι Reserve - Κική Κωνσταντίνου
(απόσπασμα)
Τα λάφυρα της ψυχής μου, mystory.gr
Το θυμάμαι, το αγαπώ, το λατρεύω! Από τα καλύτερά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή