Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο (μέρος δεύτερο)


Εκφραστικοί μου καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη "Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο"

Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_89.html για να θυμηθείς την αρχή ή για να τη διαβάσεις, εάν δεν πρόλαβες, και παρακάτω, η συνέχεια.

Φιλιά σε όλους!

 

 

                                           Πηγή φωτογραφίας

 

    Έμεινε όλο το βράδυ εκεί, δίπλα στο παράθυρο, να παρατηρεί το κόσμο που για αυτή, ήταν ένα όνειρο. Παρότι κρύωνε από τον λιγοστό αέρα που έμπαινε από το παράθυρο, εκείνη παρέμεινε εκεί, άγρυπνος φρουρός, να περιμένει το πρωινό φως του ήλιου, να αγγίξει ευλαβικά την επιδερμίδα της. 

            Κι ενώ όλοι κοιμόντουσαν, η κυρία Μάρω, ξύπνησε για να ψήσει όπως κάθε πρωί, καφέ ελληνικό για δύο. Τόσα χρόνια μαζί, τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις, πάντα ότι έπραττε θα το έπραττε για δύο. «Μάρω και Νίκος = Aγάπη για πάντα». Το είπαν και το έγραψαν στο δέντρο πρώτη φορά στα δεκαπέντε τους έτη. Πενήντα πέντε χρόνια μετά, ένιωθαν το ίδιο.

            Αναφώνησε έκπληκτη, όταν αντίκρισε το μελομακάρονο, δίπλα στο παράθυρο. Με στοργή τη πλησίασε.

            «Τι κανείς εδώ, μικρό μου;»

            «Μικρό μου;» αναρωτήθηκε ενοχλημένη η Μπέτυ, μα η κύρια Μάρω, δε την άκουσε.

            «Μα πως βρέθηκες εδώ μικρό μου;» συνέχισε, κάνοντας τη Μπέτυ να νευριάσει.

«Μικρή μου» τη διόρθωσε -  όσο πιο ευγενικά  - της επέτρεπαν τα νεύρα της. Ήταν λίγο νευρική, η αλήθεια είναι.

«Μήπως σε έφερε εδώ, η Τέζι; η γάτα μας;»

Μια πανέμορφη λευκή γάτα με γαλανά μάτια και γαλάζιο λουράκι με κουδουνάκι στο τελείωμά του, εισήλθε στο χώρο νιαουρίζοντας, θέλοντας να παραπονεθεί για την αδικία που ένιωσε. Όλο το βράδυ βρισκόταν στο χαλάκι της, στην πόρτα του δωματίου της κύριας Μάρως και καθόλου δεν σηκώθηκε από εκεί. Ήταν άλλωστε πολύ κουρασμένη, δεν είχε διάθεση να παίξει με ένα γλυκό.

«Φυσικά και όχι» απάντησε η Μπέτυ, μα η κυρία Μάρω, για άλλη μια φορά, δεν την άκουσε.  

«Μόνη μου το Έκανα! Μόνη μου! Είναι δικό μου κατόρθωμα! Δικό μου! Μόνη μου βρέθηκα εδώ και θέλω να βγω βόλτα. Θέλω να γνωρίσω αυτόν τον στολισμένο κόσμο. Είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος εκεί έξω, εδώ είναι μικρός, θέλω να βγω έξω!»

Η κυρία Μάρω χαμογέλασε αλλά η Μπέτυ ήταν σίγουρη πως δεν είχε ακούσει τίποτα από όσα της είχε πει. Η γάτα νιαούρισε ενοχλημένη και με μια απότομη κίνηση, επέστρεψε στη κρεβατοκάμαρα, για να συνεχίσει την ύπνο της. Ακόμη ένιωθε κουρασμένη.

«Μάλλον η Τέζι είναι η ένοχη» συμπλήρωσε η κυρία Μάρω και χαμογέλασε γλυκά. Την αγαπούσε αυτή τη γάτα, την αγαπούσε πολύ.  

«Αχ, Τέζι» είπε τη στιγμή που πήρε στα χέρια της τη Μπέτυ και την ακούμπησε επάνω στην άκρη του μικρού επίπλου που άφηναν τα κλειδιά τους όταν έμπαιναν στο σπίτι και βρισκόταν δίπλα από το παράθυρο. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στη κουζίνα, για να ψήσει τον καφέ.

«Μάρω, τι γυρεύει το μελομακάρονο στο παράθυρο;» Ακούστηκε η φωνή του Νίκου καθώς εισήλθε στη κουζίνα. Όλες του οι αισθήσεις πλημμύρισαν ελπίδα καθώς ανέπνευσε το άρωμα του καφέ και του κέικ πορτοκαλιού που τον περίμενε στο τραπέζι.

«Δεν το πιστεύω! Τέζι είσαι αδιόρθωτη! Μα τι έχεις πάθει; Άφησε ήσυχο το μελομακάρονο, σε παρακαλώ!»

Η Τέζι, φανερά ενοχλημένη νιαούρισε και τυλίχτηκε στα πόδια του κυρίου Νίκου, ζητώντας του με τον τρόπο της, να την υπερασπιστεί.

«Μα η Τέζι ήταν μαζί μου όλη την ώρα» Είπε εκείνος.

            «Μα και το πρωί που ξύπνησα το μελομακάρονο βρισκόταν στο παράθυρο, αν δε το πήγα εγώ εκεί (που δεν το πήγα) και δεν το πήγες και εσύ εκεί (που σίγουρα δεν το πήγες αφού είσαι γλυκατζής και μόνο στο στομάχι σου θα κατέληγε) τότε ποιός το έκανε; Η Τέζι!»

            Η Τέζι, έχοντας χάσει πλέον τη ψυχραιμία της, για όλες αυτές τις άδικες κατηγορίες, νιαούρισε δυνατά και πήγε να δείξει στο μελομακάρονο τα νύχια της. Εκείνο ήταν υπεύθυνο και πλέον - ανεπιθύμητο - για εκείνη, στο σπίτι.

            Η Μπέτυ, βλέποντας τη Τέζι να κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος της, ήταν έτοιμη να της επιτεθεί  πρώτη, όταν ξαφνικά βρέθηκε στα όμορφα δάχτυλα της κυρίας Μάρως.

            «Μα τι συμβαίνει με εσένα; Είσαι ιδιαίτερο μελομακάρονο. Θα μείνεις φρόνιμη, σε παρακαλώ;»

            «Όχι» φώναξε δυνατά η Μπέτυ μα ήταν σίγουρη πως για ακόμη μια φορά δεν είχε ακουστεί η φωνή της.

            Η Τέζι νιαούριζε έντονα, έχοντας χάσει κάθε είδους ψυχραιμίας που τη διακατείχε και η Μπέτυ, ασυμβίβαστο και ανήσυχο πνεύμα, πνεύμα έτοιμο με το παραμικρό να τσακωθεί, έκανε μπουνίτσες τα χεράκια της και έδειχνε στη Τέζι τι την περιμένει όταν αφεθεί και πάλι από τα χέρια της οικοδέσποινας.

            «Για το Θεό Μάρω, δεν βλέπεις πως η Τέζι έχει αναστατωθεί; Πέταξε σε παρακαλώ το μελομακάρονο, έτσι κι αλλιώς  είναι άχρηστο, δεν μπορεί να φαγωθεί»

            «Τι λες, χοντρέ» φώναξε η Μπέτυ και τα μάτια της Μάρως που την κοιτούσαν με ευαισθησία της έδειξα πως νιώθει στοργή για εκείνη.

            «Είναι ιδιαίτερο, έχει κάτι το ξεχωριστό, δεν θέλω να το αποχωριστώ» Απάντησε εκείνη.

            «Μα τι λες; Ακούς τι λες; Είναι απλώς ένα μελομακάρονο, το οποίο μάλιστα έχει πέσει κάτω και έχει βρωμίσει»

            «Βρώμικος είσαι εσύ και όλο σου το σόι» ακούστηκε η Μπέτυ.

            «Θα μπορούσα ίσως…»  ψιθύρισε θλιμμένα

            «Τι θα μπορούσες αγάπη μου; Να το βαλσαμώσεις; Να το κάνεις στολίδι; Δεν γίνονται αυτά. Σε παρακαλώ αγάπη μου, βλέπεις, εξαιτίας του έχει αναστηθεί η Τέζι, το κοριτσάκι μας, δεν γίνεται να νιώθει έτσι η Τέζι μας».

            Η γάτα γουργούρισε ευχαριστημένη. Τους αγαπούσε και την αγαπούσαν κι αυτή.         

            «Ψωρόγατο» ακούστηκε η φωνή της Μπέτυ μα κανείς δεν την έδωσε σημασία πια, κοιτούσαν την όμορφη και τρυφερή γάτα.

            Τότε η Μπέτυ, είδε τον κύριο Νίκο να έρχεται προς το μέρος της, κρατώντας μια μικρή, μπλε, τσάντα σκουπιδιών.

            «Όχι όχι εκεί μέσα, θα σκάσω» πρόλαβε να πει πριν ένα μπλε ύφασμα της κρύψει το φως.

 

           

_______________ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ______________

 

Σχόλια

  1. Ωχ! Όχι στη σακούλα η Μπέτυ! Άντε τώρα να δούμε τι θα απογίνει. Όμως, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει έναν κώδικα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο καθώς δεν μπορεί να μεταδώσει τα δικά της μηνύματα.
    Κική μου, πολύ όμορφο, μου αρέσει, ακολουθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τελικά το μελομακάρονο είναι κάτι σαν..καλλικανζαράκι ! Τι όμορφα που τα πας με τις ιστορίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε παρακολουθώ. Αλλά όχι και στα σκουπίδια ναι; Βρες κάτι να το σώσεις , να τη σώσεις ήθελα να πω. Μη θυμώσει και η Μπέτυ.
    Περιμένω τη συνέχεια
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είπα θα το φάει ξ γάτα και τρόμαξα.
    Μη το πετάξει στα σκουπίδια σε παρακαλώ.
    Βρε τι μας βρήκε με το μελομακάρονο σου .
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να