Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο (μέρος πρώτο)

Εκφραστικοί μου καλημέρα.

Δεν θα σας το κρύψω - είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενη - γιατί σήμερα, γεννήθηκε στο μυαλό μου "Η Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο".

Μετά τη "Μπέλα", "η Μπέτυ" και νιώθω περήφανη!

Δεν ξέρω που θα μας πάει, δεν ξέρω πλήρως τι θέλει να μας πει, αλλά μαζί σας θα το μοιραστώ κι αυτό.  

Βέβαια, αυτό που με κάνει ακόμα περισσότερο χαρούμενη, ειναι γιατί πλέον, έχω την ίδια ακριβώς διάθεση και ενέργεια και χαρά, για να μπορώ να γράφω παραμύθια. Μου είχε λείψει, μου είχαν λείψει. Πάντα υπήρχαν στο μυαλό μου, αλλα όχι στη διάθεσή μου, για να καθίσω και να τα δημιουργήσω στο "χαρτί". Η χαρά μου ειναι απερίγραπτη και θέλω - μαζί σας -  να τη μοιραστώ.

Ελάτε να γνωρίσετε τη "Μπέτυ" μου και ελπίζω να την αγαπήσετε και να την ακολουθήσετε, στη γιορτινή της πορεία.

Είμαι χαρούμενη, σας το 'πα; χαχα

Ελάτε λοιπόν ;)

 

                                      Πηγή φωτογραφίας

 

Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα σπίτι που δεν αγαπούσε τα Χριστούγεννα, βρέθηκε - τυχαία - ένα μελομακάρονο.

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό που έκανε τσουχτερό κρύο και έριχνε πολλή βροχή.

Η Μπέτυ, «γεννήθηκε» από τα επιδέξια χεράκια της κυρίας Μάρως.  Ήταν πολύ όμορφη, ζουμερή, λαχταριστή, μοσχομυριστή και γεμάτη τσαχπινιά.

Το νερό, το πορτοκάλι, τα ξυλάκια κανέλας και το γαρύφαλλο, της έδωσαν μια υπέροχη ευωδιαστή μυρωδιά, ενώ το βούτυρο, το αλεύρι και τα καρύδια,  ήταν υπεύθυνα για την τόσο εξωτική ομορφιά της. Επειδή όμως, όταν άνοιξε τα όμορφα ματάκια της, παραπονέθηκε πως κρυώνει, ήρθε το μέλι και την αγκάλιασε με τόση τρυφερότητα - που στο πρόσωπό της - σχηματίστηκε το ομορφότερο χαμόγελο του κόσμου.

Η κυρία Μάρω – ως άλλη μία υπερήφανη μαμά – τη καμάρωσε κοιτώντας τη με περηφάνια.

            Γρήγορα η Μπέτυ, συνειδητοποίησε πως δεν ταίριαζε με τα άλλα μελομακάρονα της παρέας. Ναι μεν γευστικά, ναι μεν μοσχομυριστά, ναι μεν όμορφα αλλά τους έλειπε η θέληση για ζωή και όνειρα, κάτι που τόσο έντονα, κατείχε η ίδια.

            Σνομπάροντας τους απέναντι κουραμπιέδες και τις πιο πέρα, χαμογελαστές και καλλίγραμμες δίπλες, αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα γλυκά και να ζήσει το δικό της «Θαύμα Χριστουγέννων».

Έτσι λοιπόν, το βράδυ που κλείσανε όλα τα φώτα του σπιτιού κι έμειναν τα λαμπιόνια του δέντρου να τραγουδούν και να πανηγυρίζουν τη νίκη της γιορτής και των εθίμων, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό της.

            Όταν όλοι είχαν κοιμηθεί και κανείς δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει, πήρε φόρα από τη χρυσή πιατέλα και με ένα μεγάλο και θαρραλέο σάλτο, βρέθηκε κάτω στο πάτωμα. Για καλή της τύχη όμως, το χνουδωτό καφέ χαλί της οικοδέσποινας, σταμάτησε την απότομη προσγείωσή της και την έκλεισε τρυφερά στην αγκαλιά του.  Η Μπέτυ, τυλίχθηκε και αφέθηκε, στο όμορφο αυτό ύφασμα. Έτσι, βρέθηκε να παίζει για ώρα μαζί του, να κυλιέται εντός του και να χαμογελά.

Το χαλί τη σκούντησε - όταν είδε - πως ένας κουραμπιές είχε ξυπνήσει και τους κοιτούσε με μόχθο. Τότε η Μπέτυ άρχισε να το κοροϊδεύει, του έβγαλε τη γλώσσα επιδειχτικά και όταν εκείνο -  τόλμησε - να προσπαθήσει να τη συνετίσει, βρέθηκε με ένα τεράστιο βελανίδι πάνω του, που του είχε πετάξει  με δύναμη, κλέβοντάς το από το  Χριστουγεννιάτικο Δέντρο.

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και το χνουδωτό χαλί γέλασαν τόσο δυνατά που ο κουραμπιές ντράπηκε και πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, η Μπέτυ βρισκόταν ήδη στο παράθυρο και αντίκρισε τον κόσμο - εκείνον -  που τόσο ανυπόμονα, περίμενε να γνωρίσει.

 

 

____________________ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ________________

 

Καλό ΣΚ, εκφραστικοί μου!

Να περνάτε όμορφα!