Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...
Είναι περιττό κάθε φορά να επαναλαμβάνω τη δύναμη της ποίησής σου, Κική μου. Αφήνομαι να την απολαμβάνω με τις αισθήσεις μου. Καλησπέρα κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου αγαπημένε, τα λόγια σου είναι για μένα πηγή έμπνευσης και δύναμης!
ΔιαγραφήΜε συγκινεί το πώς νιώθεις την ποίησή μου με όλες σου τις αισθήσεις — αυτό είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορεί να μου κάνεις.
Σε ευχαριστώ από καρδιάς και σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.
Καλησπέρα σου, φίλε μου