Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναγνώριση του Εαυτού


Είμαι η σιωπή που δεν τόλμησε να φωνάξει,
η σκιά που ακολουθεί το φως χωρίς να το αγγίζει.
Είμαι το φως που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα,
η νύχτα που ψιθυρίζει όνειρα στα αυτιά της ημέρας.

Είμαι οι λέξεις που ποτέ δεν είπα,
και οι σκέψεις που τυλίγονται σαν σύννεφα στον άνεμο.
Είμαι το βλέμμα που βλέπει χωρίς να ερμηνεύει,
η φλόγα που καίει, αλλά ποτέ δεν καίγεται.

Είμαι το πέρασμα του χρόνου,
η στιγμή που το μέλλον συναντά το παρελθόν,
και ο πόνος που γεννά την ανάγκη να γίνεις δυνατός,
όταν ο κόσμος γύρω σου καταρρέει.

Είμαι το ταξίδι που δεν έχει χάρτη,
η διαδρομή που σε οδηγεί χωρίς να ξέρεις αν φτάνεις κάπου.
Είμαι το ανοιχτό βιβλίο που γράφεται κάθε μέρα,
και οι σελίδες που γίνονται θολές με το πέρασμα του χρόνου.

Είμαι ο ήχος του ανέμου που δεν ακούγεται,
και η σιωπή που διαπερνά την καρδιά σαν μυστικό.
Είμαι η αγάπη που δεν ζητάει τίποτα,
και ο πόνος που μετράει τα όριά του και συνεχίζει.

Είμαι η αρχή και το τέλος,
η αντίφαση που ανασαίνει στον ίδιο ρυθμό.
Είμαι το όνειρο που χάνεται όταν το ξυπνητήρι χτυπά,
και η αλήθεια που ξεχνιέται, αλλά πάντα επιστρέφει.

Είμαι η δύναμη που μαθαίνεις να κουβαλάς,
και η αδυναμία που ξέρει να σιωπά με το κεφάλι ψηλά.
Είμαι ο καθρέφτης που δεν βλέπει το πρόσωπο,
αλλά το φως που αντανακλά από μέσα του.

Είμαι η πορεία που δεν τελειώνει,
ο δρόμος που δεν χαράσσεται, αλλά ανακαλύπτεται.
Είμαι εσύ, είμαι εγώ,
και μαζί, είμαστε ο κόσμος που προσπαθεί να κατανοήσει την αλήθεια του.

Γιατί, στην πραγματικότητα,
είμαι το ερώτημα που δεν έχει απάντηση,
και η απάντηση που βρίσκεις μόνο όταν το ρωτάς
με την καρδιά ανοιχτή και την ψυχή γεμάτη θάρρος.

Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Όταν δίνεις το σήμα, πυροδοτείς μέσα σου μια ανεξέλεγκτη δύναμη έκφρασης, Κική μου, που παρασύρει τον αναγνώστη σου σε μονοπάτια υπέροχα και γνωστικά.
    Πολύ όμορφο, καλή μου φίλη. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...