ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΣΙΚΕ ΝΑ ΠΑΡΑΒΓΟΥΝ

Στρέφω το βλέμμα στον ουρανό.
Ακόμη κι αν τον βλέπεις γκρίζο, μπορώ να τον ταυτίσω με το γαλάζιο της σημαίας μου.

Ακόμη κι αν τον ήλιο τον κρύψανε τα σύννεφα, μπορώ να τον ζωγραφίσω με μαρκαδόρο ή τέμπερα, προσθέτοντάς του μάτια για να δει και στόμα για να μιλήσει ή να χαμογελάσει.

Ακόμη κι αν τους γλάρους τους έδιωξε το πιο πολεμοχαρές αεροπλάνο, μπορώ να φέρω την Άνοιξη με εκατομμύρια λευκές πεταλούδες. Και μπορώ με ένα μόνο μου νεύμα.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

Προχωρούσα...

και προχωρούσα….
και προχωρούσα….., χαμένη στον δρόμο, που οδηγούσε στο Εγώ μου.

Ένα φθινοπωρινό φυλλαράκι, που είχε πέσει από κάποιο δέντρο, βρέθηκε στο διάβα μου και με έκανε να σταματήσω, να σκύψω, να το πιάσω, να το δω.
Νοσταλγικά θυμάμαι του χαμογέλασα, το άφησα πάλι κάτω και συνέχισα να προχωρώ σε έναν άυλο δρόμο.

Συνέχισα…
Συνέχισα..
Για ώρα συνέχισα ανάμεσα σε ξύλινους, καφέ φράχτες, ώσπου έφτασα σε ένα αμπέλι με πολλά σταφύλια που μοσχοβολούσαν και σκέφτηκα να κάτσω να ξεκουραστώ.
Έψαξα για νεράκι, αφού «τσακώθηκα» με δυο σφήγκες και αποφάσισα να κοιμηθώ για λίγο κάτω από ένα πεύκο που υπήρχε στο τέλος του συγκεκριμένου χωραφιού.

Ξύπνησα μετά από ώρες. Πεινούσα. Πεινούσα πολύ.
Έφαγα ένα τσαμπί πράσινο σταφύλι και ένιωσα πως χόρτασα για πάντα.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

Αν θες τη γνώμη μου, ξεκίνα.
Για ’σένα. Να αλαφρύνεις λίγο ακόμη μια ταλαιπωρημένη ψυχή, που πρόσεξε, μπορεί να είναι η δική σου..
Μόνο η δική σου.
Και μην ξεχνάς, όλες οι ψυχές αξίζουν την προσπάθεια. Κυρίως, όταν προέρχεται από τις ίδιες.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

Ατέρμονες σκέψεις, σε λύτρωση οδηγούν
ανθρώπινα «θέλω» και «πρέπει»
σε αγώνα σικέ να παραβγούν.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!

Ένα κλαδί ελιάς είσαι.
Ένα κλαδί ελιάς που κρατάει στο στόμα του ένα λευκό περιστέρι.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου