ΤΟ ΣΩΜΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η Πύλη, αδημονεί
κι ο χάρακας, στη μέση, αναβολή μικρή, επιτρέπει.

Στα παιδικά τα χρόνια, τη θύμηση, γυρνώ.
Μια διαχωριστική γραμμή, σε ένα πράσινο θρανίο, να μου θυμίζει τον δρόμο, της μη επιστροφής.

Κι όλα στη ζωή, απαγορευμένα.
Κι η ζωή, η νόμιμη δικαιοδοσία.

Το χέρι μου, το χέρι σου.
Η παλάμη μου, η παλάμη σου.
Η ψυχή μου, η ψυχή σου.
Η ζωή μου, η ζωή σου.
Η Αγάπη μας, θυσία, σε έναν κόσμο μονίμως αυτοκαταστροφικό.

Κι είναι νωρίς για να φύγω, από τα σίδερα να αποδεσμευτώ.
Και μόνη, δεν ακολουθώ.
Ο δρόμος, έχει ανοίξει από νωρίς.
Η νύχτα, κάλεσμα έχει επικαλέσει.
Σύντομα, θα γίνουμε προκήρυξη και γκράφιτι, σε ένα ξεχασμένο βαγόνι.

Ένα τσιγάρο, σαν στάση πριν την είσοδο της Πύλης.
Μια τζούρα αλκοόλ, σα νέκταρ των Ολύμπιων Θέων, που εξοστράκησαν το ένοχο μυστικό, της Πύλης.

Κι ο Μήδας, φύλακας, ανυπομονεί να μας υποδεχθεί.

Μισό λεπτό, μια γερή ανάσα ακόμα κι έπειτα, το νεύμα στ' αστέρια. Τα κρατώ !

Πιάσε την παλάμη μου, ακολουθώ.
Οι δυό μας, στην επίγεια στρατόσφαιρα, παράδοξα ταλαιπωρημένοι.

Κι είναι νωρίς να μιλήσουμε για Αγάπη, όταν εκείνη σε ένα ουράνιο σώμα, κατοικεί.
Ένα σώμα, που φτιάχτηκε από δύο!!

- Το Σώμα - Κική Κωνσταντίνου

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ