Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λάκης, ο παπαγαλάκης (συνέχεια)

 Kαλημέρα εκφραστικοί μου, καλό μήνα, καλή εβδομάδα, όλα καλά εύχομαι.

Για τα πρώτα μέρη του παραμυθιού, εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_49.html

  Για την συνέχεια, εδώ:   https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_26.html

 


 

Kαθώς ο ήλιος χτυπούσε επάνω στα όμορφα φτερά της, ένιωθε πως η ζεστασιά αυτή, μπορούσε να αγγίζει την καρδιά της. Ήξερε, πως ο χρυσός μανδύας που τόσο ευλαβικά την αγκάλιαζε, της έδινε μια ανεπανάληπτη ομορφιά και μετά από πολύ καιρό, αισθάνθηκε όμορφη, δυνατή και γεμάτη ελπίδα για τον εαυτό της.

Της έλειπε ο Λάκης, της έλειπε πολύ. Τον σκεφτόταν, αναπολούσε τις στιγμές τους, έπρεπε όμως, έπρεπε να συνεχίσει. Ήταν δυνατή και θα παρέμενε. Δεν είχε άλλωστε άλλη επιλογή. Δεν μπορούσε να ζει μόνο με τις αναμνήσεις. Θα έδινε και τη ζωή της για να μπορούσε να αλλάξει εκείνη την ημέρα, την ημέρα του αποχωρισμού αλλά αυτό ήξερε,  πως δεν γινόταν, τίποτα δεν θα άλλαζε, έπρεπε να κοιτάξει μπροστά, να σταθεί δυνατή και να σκεφτεί το καλό της, το οποίο ήταν, να βρει έναν τρόπο να φύγει από εκείνη τη φυλακή. Μπορεί να είχε συνηθίσει αυτόν τον τρόπο ζωής, μπορεί να συμπαθούσε τα άλλα ζωάκια, ακόμη και τον κύριο Θανάση τον συμπαθούσε, όμως μέσα της ήξερε, πως γεννήθηκε για να είναι ελεύθερη και αυτό έπρεπε να κάνει. Έπρεπε να βρει τρόπο να διαφύγει, να ελευθερωθεί. Μόνο έτσι θα ήταν ευχαριστημένη και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είχε μια ευκαιρία, μια ευκαιρία ώστε να βρει τον Λάκη και να τον ελευθερώσει. Μόνο έτσι θα έκαναν τα ταξίδια που τόσες πολλές φορές είχαν ονειρευτεί. Μόνο έτσι, είχε πλέον νόημα η ζωή.

Εκείνη την ημέρα όλα ήταν διαφορετικά. Η διάθεσή της, η πίστη στον εαυτό της, η δύναμη της θέλησης, όλα ήταν διαφορετικά. Ακόμη και ο ήλιος που την άγγιζε, ήταν διαφορετικός. Το κατάλαβε, το ένιωσε, τώρα ήταν η στιγμή της. Πρόσταξε στήθος και ράμφος. Ανασήκωσε τα πορτοκαλί φτερά της και ήταν πιο όμορφη και καμαρωτή από ποτέ. Προέβαλε και την ουρά – πεταχτή – προς τα έξω και έμοιαζε με βασίλισσα. Κανείς δεν θα της αντιστεκόταν. Το ήξερε, το ένιωθε, το έβλεπε. Και δεν διαψεύστηκε. Πολύ γρήγορα, μπήκε στο pet shop ένας νεαρός φοιτητής.
          «Συμπαθητικός» σκέφτηκε, καθώς τον είδε να «παζαρεύει» με τον κύριο Θανάση. Υπέθεσε την τιμή της.

«Στη δίνω σε πολύ καλή τιμή κι αυτό, επειδή σε συμπάθησα και επειδή με τον τρόπο και την εμφάνισή σου, με έκανες να θυμηθώ τα νιάτα μου».

«Σας ευχαριστώ» αποκρίθηκε ο σεμνός νέος.

 


«Να ’σαι λοιπόν» Της είπε καθώς τοποθετούσε το πράσινο κλουβί της, ψηλά, στην βεράντα του. Μικρή και στενή βεράντα, αλλά καθαρή και προσεγμένη. Ομοίως και το σπίτι του.

«Όμορφη, τόσο όμορφη. Ελπίζω να είσαι και καλή γιατί να ξέρεις έδωσα όλο το χαρτζιλίκι μου για εσένα, την τροφή, το κλουβί και το παιχνίδι σου. Με μαγνήτισες όμορφη παπαγαλίνα, δεν ξέρω πως τα κατάφερες αλλά με μαγνήτισες, με κέρδισες. Να αγοράσω βιβλία πήγαινα και ξαφνικά, βρέθηκα με εσένα και πίστεψέ με, δεν μου ήταν εύκολο αυτό.»

Τον είδε να φροντίζει ευλαβικά τις μικρές γλάστρες που είχε στριμωγμένες στην βεράντα του και έτσι κατσούφη και συνοφρυωμένο όπως τον έβλεπε, αισθάνθηκε συμπόνια για αυτόν το νέο.

«Εύχομαι να σου αρέσει εδώ. Θα κάνω τα πάντα για να σου αρέσει εδώ. Προσπάθησα να σου χαρίσω ένα ευρύχωρο σπίτι, ελπίζω να είσαι ικανοποιημένη με το κλουβί και τη θέα σου και ελπίζω να μου φέρεις τύχη. Και πάνω από όλα ελπίζω μέχρι τέλος του μήνα να μη χρειαστεί να φάω από το φαγητό σου» Ο νέος χαμογέλασε και η Σόνια αισθάνθηκε θλίψη. Με τρόμο αντιλήφτηκε πως τον συμπαθούσε πολύ περισσότερο από όσο θα επέτρεπε πότε στον εαυτό της να συμπαθήσει κάποιον και κατάλαβε αμέσως, το πόσο απαραίτητη θα του γινόταν, μιας και κατάλαβε την μοναξιά και την θλίψη που κυριαρχούσε στη ζωή του. Της ήταν αδύνατο να τον αφήσει και δεν είχε περάσει καν μια μέρα ολόκληρη μαζί του. Δεν έπρεπε να νιώθει έτσι, δεν έπρεπε….

«Θα πρέπει να σου δώσω και ένα όνομα» για πρώτη φορά της χαμογέλασε και είδε τα λεύκα και στραβά του δόντια. Να πάρει, της ήταν τόσο μα τόσο συμπαθητικός και τα δόντια του, της φάνηκαν τόσο χαριτωμένα.

«Πώς να σε πούμε; Πώς να σε πούμε;»

«Σόνια. Με λένε Σόνια» του απάντησε αυθόρμητα και με έκπληξη είδε πως την είχε ακούσει. 

Μπορούσε να μιλήσει την ανθρώπινη διάλεκτο,  μπορούσε δηλαδή με τον καιρό να διδαχτεί λέξεις και να πει μερικές από αυτές αλλά δεν περίμενε πως το όνομα της, στη δική της γλώσσα, θα μπορούσε να το καταλάβει ο νέος.  Με έκπληξη παρατήρησε τις εκφράσεις στο πρόσωπο του νέου.

«Αυτό έμοιαζε με Σόνια, ακούστηκε σαν να είπες Σόνια. Περίεργο αλλα η κραυγή που έβγαλες. Όχι… Δηλαδή δεν μπορεί να μου απάντησες, δεν.. Όχι» Γέλασε και φάνηκαν πάλι τα στραβά του δόντια. Ήταν τόσο ευγενική παρουσία, δεν έπρεπε να γίνει έτσι.

Η παπαγαλία κούνησε έντονα τα φτερά της και πετάρισε την πιτσιλωτή ούρα της.

Τα μάτια και τα χείλη του νέου, άνοιξαν με δέος.

«Σόνια, σε λένε Σόνια, λοιπόν. Είσαι η Σόνια. Εγώ είμαι ο Ρένος.»

Η Σόνια βρέθηκε στην κούνια του κλουβιού και κελάηδησε με χάρη. Της ήταν τόσο ευγενική και τρυφερή η παρουσία του, δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Δεν έπρεπε αλλά μιας και έγινε, θα μπορούσε να μείνει λίγο καιρό με τον Ρένο. Ήταν νωρίς για να τον αφήσει, δεν άντεχε να τον πληγώσει, να τον αφήσει μόνο και προδομένο. Ήταν σίγουρη πως ο Ρένος δε χαμογελούσε συχνά, αλλά μαζί της το έκανε ήδη και ήθελε πάση θυσία, να βλέπει αυτά τα στραβά δόντια να «χαμογελούν» περισσότερο. Δεν θα συγχωρούσε στον εαυτό της αν έφευγε τώρα, έπρεπε να μείνει. Να μείνει για όσο καιρό χρειαστεί.. 

 

 

  _______ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ____

 

Σχόλια

  1. Μου άρεσε η υποδοχή του Ρένου! Μου άρεσε το περιβάλλον που έφτιαξε για τη Σόνια του. Και βλέπω να μου αρέσει πολύ η σχέση που χτίζουν.
    Καλό μήνα Κική μου, πολύ όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναμένω την συνεχεία Κική μου,είναι υπέροχο!
    Καλό και ευλογημένο μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχο! την καλησπέρα μου Κική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τί ωραία που εξελίσσεται η ιστορία σου!
    Πάω παρακάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να