ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Κράτησα φεγγάρι, άδειο — μα στην παλάμη μου, μια χαραυγή χορεύει βαλς. Σιωπή απλώνει φτερά, τα όνειρα ξυπόλυτα, με φθαρμένες κάλτσες και πύρινο μανδύα. Μέσα στη θύελλα, αγκαλιάζω τη Γη, καρδιά που καίει, φεγγάρι ζεστό. Μια πληγή μυστική, βαθιά σαν το σκοτάδι, μελαγχολία τρυφερή, που χορεύει με τη χαρά. Στο βλέμμα μου, η μοναξιά παίζει με το φως, και μια φλόγα αντέχει, παρά την καταιγίδα. Το όνειρο αιχμάλωτο, μα ελεύθερο σαν τον άνεμο, μου ψιθυρίζει πως, το φως πάντα επιστρέφει. Κάθε ανάσα βαραίνει, μ’ ένα βάρος αόρατο, μα στην εσωτερική σιωπή, γεννιέται μια φλόγα απαλή. Φόβοι σιωπηλοί, σαν σκιές που χορεύουν, κι όμως, μέσα στη σκόνη, γεννιέται μια ελπίδα. Η ψυχή, σπασμένη και ολόκληρη, τραγουδά ένα βαλς, ανάμεσα στο χάος και το φως. Και καθώς το φεγγάρι λυγίζει στο βάθος, η χαραυγή μέσα μου, γίνεται φως που δεν σβήνει. Κική Κωνσταντίνου   Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου! 

  παλεύει να είναι καλή — σαν φως που τρέμει μέσα σε γυάλινο δωμάτιο, μια φλόγα ευάλωτη στον άνεμο, μια μελωδία που σβήνει πριν παιχτεί. φοράει τα λόγια της σαν πέπλο αχνό, ίσκιους από όνειρα που δεν άγγιξε, που χάνονται μέσα στη νύχτα όπου κανείς δεν ξέρει αν υπάρχουν. χαμογελάει στους καθρέφτες που δεν ανταποκρίνονται, στους ψιθύρους που χάνονται πριν ακουστούν, σ’ ένα παιχνίδι με κανόνες που ποτέ δεν έμαθε. η καρδιά της — μικρή λάμψη, μια φλόγα που παλεύει να κρατηθεί ζωντανή σε ωκεανούς από αμφιβολία και σιωπή. κάθε φορά που πέφτει, γίνεται αστραπή στον ουρανό της, λαμπερή, στιγμιαία — κι ύστερα σβήνει, χαμένη μέσα στο όνειρο. κι όμως, εκεί, στο σκοτάδι, ακόμα τρέμει, ακόμα παλεύει το φως. Κική Κωνσταντίνου

    Κείμενο 1: Η Γραφή ως Καταφύγιο και Φως Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις γίνονται το μοναδικό καταφύγιο μέσα στη θύελλα της ζωής. Η συγγραφή δεν είναι απλά μια πράξη· είναι ένας τρόπος να βρεις τη φωνή σου, να θεραπεύσεις τις πληγές σου και να αγκαλιάσεις την αλήθεια σου. Σε κάθε σελίδα που γράφω, αφήνω κομμάτια από την ψυχή μου, τα όνειρα και τις πληγές μου, τους φόβους και τις ελπίδες μου. Και νιώθω πως μέσα από αυτές τις λέξεις, δεν είμαι ποτέ μόνη. Η δημιουργία είναι μια βαθιά πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας και τον κόσμο. Κάθε ιστορία που γεννιέται μπορεί να γίνει φως σε σκοτεινές στιγμές, δύναμη σε στιγμές αμφιβολίας και γέφυρα ανάμεσα σε ανθρώπους που νοιάζονται. Ας μην ξεχνάμε ποτέ πως η ψυχή ανθίζει όταν της δίνουμε χώρο να εκφραστεί. Και η τέχνη της γραφής είναι ένας τρόπος να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μοιραστούμε το φως μας με τον κόσμο. Πείτε μου: Ποια είναι η δική σας «φωνή»; Πώς εκφράζετε τα βαθύτερα συναισθήματά σας; #Συγγραφή #ΦωνήΤηςΨυχ...